سیما منادی روان‌شناس و جامعه شناس در گفتگو با خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اظهار داشت: کودک با انجام بازی، سطوح مختلف اجتماعی شدن را تجربه می‌کند و اولین سطح آن به تنهایی بازی کردن است، به طوری که کودک با دستکاری اشیاء و بازی با اسباب بازی هایش حس استقلال و خود باوری بیشتری می‌کند.
وی در ادامه تصریح کرد: انجام بازی های موازی موجب سهیم شدن در فضای بازی کودک دیگر و یادگیری قوانین بازی می شود، به طور مثال دو کودک نزدیک یا کنار یکدیگر می‌نشینند و هریک بازی خود را به صورت جداگانه انجام می‌دهند.
این روان‌شناس با بیان اینکه کودکان در بازی‌های ارتباطی با یکدیگر تعامل دارند و به طور مشترک از اسباب بازی‌های یکدیگر استفاده می‌کنند و حتی ممکن است اسباب بازی خود را به یکدیگر قرض دهند، گفت: معمولا انجام بازی های ارتباطی توسط کودکان از سن 3 سالگی آغاز می‌شود، همانند ساخت لگو به وسیله برخی کودکان که یک مورد از موارد بازی‌های ارتباطی به شمار می‌آید.
وی خاطر نشان کرد: انجام بازی‌های مشارکتی کودکان را از لحاظ اجتماعی و هیجانی درگیر می‌کند و موجب می‌شود تا آن ها نظر خود را نسبت به نوع و وسیله بازی مطرح کنند، این در حالی است که کودکان قواعد بازی را نمی‌دانند اما در این میان هر یک در بازی به نقش خود آگاهی دارند و این امر تاثیر مهمی در آموزش مهارت اجتماعی کودکان دارد و آن ها می‌آموزند که به خواسته های یکدیگر و قواعد بازی احترام بگذارند و بدون اجازه از وسایل یکدیگر استفاده نکنند.
منادی گفت: در برخی از مواقع کودک ناظر و تماشاچی بازی گروه همسالان خود می‌شود که در این حالت او تمایل دارد تا در کنار دوستان خود باشد و با آن‌ها بازی کند اما به دلیل اضطراب اجتماعی و ترس از درگیر شدن و شراکت از این عمل خودداری می‌کند و از نظر رفتاری در گوشه ای فقط نظاره گر بازی دوستان خود می‌شود و در اطراف آن ها پرسه می‌زند. البته باید گفت که این رفتار بیشتر در میان کودکانی دیده می‌شود که والدینی بسیار کنترل کننده و مداخله گر دارند.
