وقتی شیل آمریکا الگوی غول‌های نفتی می‌شود

به گزارش ایسنا، ضربه‌ای که غول‌های نفتی از ریزش قیمت در سال 2014 متحمل شدند، به حدی شدید و ظاهرا غیرمنتظره بود که آنها به دو سال زمان نیاز داشتند تا تاکتیک خود را تغییر دهند اما از اقبال خوبشان، غول‌های نفتی الگوی جدیدی برای دنبال کردن داشتند که تولیدکنندگان شیل آمریکا بودند.

فعالیت‌های مستقل زیادی در حوزه‌های نفت شیل آمریکا در دوران بحران انجام گرفت. از سوی دیگر هزینه‌های تولید غول‌های نفتی به میزان هزینه‌های تولید عربستان سعودی و حتی به اندازه کم‌هزینه‌ترین تولیدکنندگان در حوزه شیل نیز نیست. همچنین این هزینه‌های تولید اکنون برای تولیدکنندگان شیل نیز افزایش یافته زیرا فراهم کنندگان خدمات میدان نفتی پس از دو سال عرضه تخفیف‌های چشمگیر برای اینکه تولیدکنندگان بتوانند به فعالیتشان ادامه دهند، قوت خود را بازیافته اند و تخفیف‌هایشان را کمتر کرده‌اند.

یافتن یک برآورد مطمئن برای هزینه‌های تولید در حوزه شیل دشوار است. برخی از منابع مانند وال استریت ژورنال متوسط هزینه‌ها را 23 دلار در هر بشکه تخمین زده‌اند. با این‌همه، هارولد هام، مدیرعامل کانتیننتال ریسورسز ماه گذشته هشدار داد که نفت پایین 50 دلار غیر قابل دوام نیست و اگر نفت به پایین 40 دلار در هر بشکه سقوط کند، ممکن است به بسیاری از تولیدکنندگان ضربه بزند. این اظهارات نشان می‌دهد که بیشتر تولیدکنندگان شیل آمریکا هنوز با هزینه تولید 23 دلار در هر بشکه که وال استریت ژورنال به عنوان یک متوسط محاسبه کرده است، فاصله دارند.

اما مسئله درباره هزینه‌های تولید نیست بلکه درباره نگرش است. تولیدکنندگان شیل برخلاف غول‌های نفتی با پروژه‌هایی که پیش از آغاز تولید نفت ممکن است چند سال زمان ببرند، سر و کار ندارند. آنها در پروژه‌هایی حضور دارند که تولید نفت به سرعت آغاز می‌شود و سود حاصل در عرض چند ماه و نه چند سال دیده می‌شود. غول‌های نفتی به میزان فزاینده‌ای این رفتار را برای پروژه‌های خود به عنوان راهی برای وفق یافتن با معیار جدید در پیش گرفته‌اند.

آمار شرکت وود مکنزی نشان می‌دهد که هزینه پروژه‌های جدید غول‌های نفتی طی سه سال گذشته از حدود هفت میلیارد دلار به کمتر از چهار میلیارد دلار کاهش یافته است. بعلاوه بودجه مخارج به ازای هر بشکه نفت از 15 دلار در سال 2015 به 11 دلار در سال 2017 کاهش یافته است.

اکنون پروژه‌های بزرگ بسیار نادر هستند و به جای پروژه‌های جدید، حداقل در حال حاضر بیشتر پروژه‌های قبلی به چشم می‌خورند. به عنوان مثال شرکت BP اخیرا از جدیدترین تصویربرداری دیجیتالی برای یافتن یک میدان نفتی جدید در پایین میدانی که اکنون تحت بهره‌برداری قرار دارد، استفاده کرده است. شرکت شل اعلام کرده است می‌تواند هزینه‌ها را در سکوی مارس به کمتر از 15 دلار در هر بشکه کاهش دهد. این موارد تنها چند نمونه از تغییراتی هستند که در شرکت‌های نفتی بزرگ دیده می‌شود که گذر آنها به یک شیوه جدید تفکر را نشان می‌دهد.

اگر قرار باشد بر مبنای گزارش‌های مالی سه ماهه اخیر برخی از این غول‌های نفتی قضاوت شود، به نظر می‌رسد که این گذر موفقیت‌آمیز بوده است.

شرکت شل افزایش سه رقمی سود خود به 3.6 میلیارد دلار را گزارش کرده است. هزینه‌های عملیاتی این شرکت طی سه ماهه دوم به 9.55 میلیارد دلار در مقایسه با 11.55 میلیارد دلار در مدت مشابه سال گذشته کاهش یافته است. بن ون بوردن، مدیرعامل شل، این نتایج را به کاهش هزینه و همچنین بهبود قیمت نفت نسبت داده است.

شرکت توتال نیز اعلام کرده است در سه ماهه دوم نسبت به مدت مشابه سال گذشته به مدد تدابیر کاهش عملکرد بهتری داشته است. به گفته پاتریک پویانه، مدیرعامل توتال، این غول فرانسوی سود خالص 2.5 میلیارد دلار را ثبت کرد که 14 درصد نسبت به مدت مشابه سال گذشته افزایش یافت در حالی که نقدینگی عملیاتی با 33 درصد افزایش، به 5.3 میلیارد دلار رسید.

بر اساس گزارش پایگاه خبری اویل پرایس، قیمت نفت برنت که مبنای بازار بین‌المللی است، در این مدت 9 درصد رشد کرده است.

ریزش قیمت‌ها مطمئنا برای غول‌های نفتی سازنده بوده است و آنها را نسبت به استراتژی‌های سرمایه‌گذاری‌شان محتاط‌تر ساخته است. اگرچه برخی از آنها هشدار داده‌اند که این کاهش سرمایه‌گذاری، به شکل کمبود عرضه نفت که آنها قادر به جبرانش نخواهند بود، ظاهر خواهد شد اما احتمالا این رویکرد جدید در قبال پروژه‌های جدید، به استفاده بهتر از منابع منجر شده و یک سناریوی برد-برد خواهد بود.