بر اقطار جهــان خورشیــــــــد والا
فــــــــــــرو گسترد نــــور عالـــم آرا
بـــــــرون کرد از گریبان افــــق سر
مهین روشنـــــــــــگر افلاک بــــالا
پدیدار آمــــد از مشرق بــــــهین روز
مبارک روز شادی بـــــــــخش دلها
طلوعش پـــرتـــــوافکن بر سر دهــر
فروغش جــــــــلوه پرور در دل ما
شب دوشـــــــــین ایـــــن روز مــنوّر
بیامد« جبرئیل» از عـــــرش اعلا
فرا پیش « محمد ص» گشت حــاضر
بدانحالت کـــــه دیــدش خفته در جا
بـــرآورد از دل این آوا که بر خــوان
بنــــام آنکــــه خلقــــت راست مبدا
چـــــه بود این گفته؟ پیغـــــام خــدایی
کــــــــه بود این خفته؟ پیغمبر بحرّا
فـــری بـــر فـــــرّ والای مــــــــنادی
زهــــی بــــر بخت بــــــــیدار منادا
اشارت بــــــــود این گفتن که بــرخیز
به مــــــــردی بــــاش بعثت را مهیّا
تویی از جــــــــــــــانب یــزدان پیمبر
تویــــــــی در پـــایـــــــة ایـمـان معلّا
تویی از بـــــــــهر مردم رامــش جان
تویــــــی از بهـــــــر عالــم چشم بینا
تویی از درگـــــــــــــــه دادار مبعوث
کــــــه ســــازی دعوت حق آشکـارا
تویی آن رهنـــــــــمای ایـــــــزدی فرّ
که گـــــردد راه تـــــوفیق از تو پیدا
تویی آنکس که دلـــــــــهای غــم آویز
زخــــوی ورودی تـــــو یــــــابد تسلّا
مبارک خــــــلعت پیــــــــغمــبری را
خـــــدا ببرید بــــر آن قـــد و بــــــالا
چـــــــــراغ رهنمایـــــی را بــرافروز
فـــرا راه بشـــر از پـــیـــر و بـــرنا
زتــــابــــــان مشعل دیـن، پــرتوافکن
بـــــه ظــــلمتخانه جـــهل و مـــــعادا
خــــلایق را بــــــــگرد چشــمه فیض
صـــــلا درده در ایـن سوزنده صحرا
زدلــــها گــــرد آلایش فـــــــرو شوی
زآب چـــشمه ســـــار زهــــد و تقوا
اســــاس بت پـــــرستی واژگــون کن
بهـــــم بشکن مــــنات و لات و عزّا
بنــــای شــــرک را از پــایــــه برکن
قـــلاع ظـــــلم را دروازه بگشــــــــا
خــلایــــق را زظلمتگاه امــــــــــروز
هـــــدایت کـــــن بـــــه نور آباد فردا
* * *
محمد«ص»چون شنیداین طرفه پیغام
دگــــر نشناخت از حیـــرت سر از پا
بــــراندامش عـــرق بنشست از شوق
فتـــادش لـــــــرزه از شادی بر اعضا
بحــــــــق دریافـــت پیک الاهی ست
کــــه هست از ســـوی حق دادار یکتا
فرستنـــــــــده چـــو باشد منشاء وحی
دل گـــــــیرنـــده بــــاید بـــس مصــفا
گـــرفت از مـــنبـــــع بـــخشندگــــیها
بــــگــــوش هــــوش آن فــرخنده آوا
زحرّا سوی رامــــشگه خـــــــــرامید
گـــــرانبار از رســــــالت، محو رؤیا
بگفت ایــــــن راز بــــا زیینده همسـر
نخــــــستین گه که کرد این نکته افشا
همــــــــان ساعت بـــــدو آورد ایمـان
گــــرامــــی همـــــسر فـــرخنده سیما
وزان پس کودکــــــی مــــردانه آهنگ
کــــه بُـــد نامش علی(ع) آن بحر معنا
بـــــه اســلام پسرعـــــــم کرد تمـکین
مشرف شــــد بــدیـــن کیش شرف زا
* * *
محمد(ص) یـــافت باری چون رسالت
بــــه امـــر ایـــــزدی بــــاری تعالـی
بعــــــــهدی مـــملو از اوهــــام واهـی
بمـــرزی خـــالــــــــــی از افهام والا
بعــــــصری تیره از قیرینه فـــــکرت
بقــــومـــی خــــــیره از دیرینه سودا
کمر بـــــــربست دعـــــوت را بتوحید
زدل بگشود قـــید و بـــند پـــــــــروا
بــــآیین مسلمانــــی فـــرا خـــــــــواند
بــــشر را از یــــــهود و گبر و ترسا
نهال جـــــهل را شد ریـــــشه افــــکن
درخت علــــم را شــــد شــاخــه پیرا
بخـــــــــلق آموخت درس حق پـرستی
بـــدانشـــگاه « تـــنزیة الســجایــا »
بســــــــاط امتـــــــــیازات قبــــــــایل
بهـــم پیـــچید و کـــرد این جمله الغا
بـــوحـــدت خـــــواند اقــــوام بشر را
زبــــدخــــواهی و کیـــن توزی مبرا
مقـــرر کـــــرد بـــــــر اصل مساوات
حقـــوق مـــردمـــــان از عبـد و مولا
بهــــمکاری و هـــمـــــدستی صلا داد
جـــمـــاعت را زشــــارع تــــا مصلا
بنــــای بـــرتریــــها را، پــــــی افکند
بــــر اصــــل دانش و تـــــقوا بهرجا
زنــــــــان را وارهـــــاند از قید تحقیر
حــــقوق بــــانــــوان را کــــــرد احیا
نهیـــب انقــــلابش لــــــرزه افــــــکند
بــــتخت قیـــصر و فغفور و کـسـری
بتـــــعلیمات قــــرآن تــــوأمـــــان کرد
سعـــــادتــــمندی دنـــیا و عــــــــقبی
نظــــامی نــــو پـــدیـــــد آورد در دهر
کـــــز آن بهـــتر نـــــه بیند کس بدنیا
«ادیب» از جـــان و دل باشد غلامش
زنـــــد بــــر دامـــــنش دست تـــــولا
سروده : استاد ادیب برومند 