طبق دو پژوهش تازه زمین در میانه های نوعی تغییر اقلیمی قرار دارد که از آغازش چندین دهه می گذرد و به سمت نقطه ای پیش می رود که بازگشت از آن احتمالا غیرممکن خواهد بود.
یکی از این پژوهش ها که روی سیستم اقلیمی زمین انجام شده به عواملی نظیر قابلیت های اقیانوس ها برای جذب کربن و رفتار ریزگردها در اتمسفر مربوط می گردد و طبق آن، حتی اگر بشر بتواند تصاعدات کربنی خود را یک شبه را به صفر برساند باز هم این سیاره تا سال 2100 میلادی دو درجه فارنهایت گرمتر می شود.
نتایج این تحقیق در شماره روز دوشنبه نشریه Nature Climate Change منتشر شده. تورتسن موریتسن مولف ارشد این مقاله از موسسه هواشناسی مکس پلنک در این باره می گوید:
با وجود آنکه افزایش دو درجه ای دما براساس داده های به دست آمده حتمی است اگر سطح تصاعدات برای 15 سال آینده به همین میزان باقی بماند افزایش دما به سه درجه خواهد رسید.
برای آنکه درک بهتری از وخامت اوضاع داشته باشید باید بگوییم که چنانچه متوسط افزایش دمای زمین به 3.5 درجه برسد آنگاه با آستانه گرمایش روبرو خواهیم شد و باید منتظر پدیده هایی نظیر خشکسالی های شدید و جاری شدن سیل باشیم.
موریتسون در این باره گفت:
برآوردهای ما براساس مواردیست که پیشتر اتفاق افتاده اند و اموری که امکان مشاهده شان وجود دارد و همه آنها به بخشی از گرمایش آینده اشاره دارند که پیشتر به واسطه تصاعدات قبلی فرایند آن آغاز شده است. لذا ادامه تصاعدات دی اکسید کربن می توان بر میزان گرمایش پیش بینی شده بیافزاید.
مقاله دوم که نتایج آن نیز در همین نشریه منتشر شد پیش بینی های شدیدترین برای یک صده آتی دارد و براساس آن احتمال اینکه افزایش دمای زمین ظرف این بازه 3.5 درجه فارنهایت یا کمتر باشد تنها برابر با 5 درصد است.
این مطالعه که توسط جمعی از محققان دانشگاه واشنگتن انجام شده بیشتر روی عوامل انسانی تاثیرگذار در گرمایش زمین نظیر رشد جمعیت و ارتباط میان تصاعدات کربنی و فعالیت های اقتصادی تمرکز داشته است.
آدرین رفتری از پروفسورهای دانشگاه واشنگتن که سرپرستی تیم تحقیق را بر عهده داشته در این باره می گوید:
طبق تحقیقات ما افزایش 3.5 درجه ای بهترین حالتی است که می تواند رخ بدهد و برای تحقق آن لازم است که طی هشتاد سال آینده تلاش های پایداری از سوی تمامی بخش ها صورت بگیرد تا اوضاع از این بدتر نشود.
البته در این میان هستند دانشمندانی که دیدگاهی اندک مثبت نسبت به آینده دنیا دارند. برای نمونه Michael Mann اقلیم شناس دانشگاه پنسیلوانیا معتقد است که با بیشتر شدن گرایش کشورها به استفاده از انرژی های تجدیدپذیر که به نوعی فراتر از میزان پیش بینی شده بوده است مدل های ارائه شده از سوی معاهده پاریس در رابطه با آینده جهان دستخوش تغییر خواهند شد.
