کابوس همان خواب یا رؤیای ترسناک است که معمولاً فرد، هراسان و نگران از آن بیدار می شود. پس از بیداری به سرعت هوشیار می شود و اغلب خوابی را که دیده است به یاد می آورد. کابوس ها اغلب همراه با احساس نگرانی، ناامنی، اضطراب و ترس هستند. این حالات واکنش های طبیعی و شایع نسبت به رؤیای ترسناک به شمار می روند. کابوس ها معمولاً در حوالی صبح ایجاد می شود و اغلب شروع آنها از سنین 4 تا 6 سالگی است و بیش ترین شیوع در سنین 10 تا 12 سالگی مشاهده شده. مطالعات نشان می دهد که 28 درصد کودکان 6 تا 12 ساله کابوس های شبانه دارند. در حدود 10 سالگی دفعات این کابوس ها زیادتر می شود و سپس مجدداً افت می کند.
دیدن کابوس الزاماً غیر طبیعی نیست. تقریباً همه ی افراد در طی عمرشان کابوس دیده اند و 50 درصد بزرگسالان گاهی دچار کابوس می شوند و وقوع آن در زنان شایع تر از مردان است. معمولاً در هنگام استرس و بیماری، دیدن کابوس بیش تر اتفاق می افتد.
مشکلاتی از قبیل اختلالات اضطرابی، افسردگی، و سوء مصرف مواد در ایجاد کابوس های تکرارشونده نقش دارند.
درمان
معمولاً این اختلال به درمان خاصی نیاز ندارد، ولی برخی از داروها مثل داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب می توانند از دفعات دیدن کابوس بکاهند. برخلاف باور عامه بیدار کردن فردی که دچار کابوس شده هیچ ضرری ندارد.
منبع مقاله :
شمس علیزاده، نرگس، (1388)، اختلال خواب(شناخت اختلالات و آشنایی با بهداشت خواب)، تهران: نشر قطره، چاپ اول 