این بنا از دوران پیشاز تاریخ، مرکز تمدنهای هزاره اول بوده و از عصر مادها تا دوره ساسانی اقوام متعددی در آنجا سکونت داشتهاند. دژ به صورت پشته عظیم سنگی در حاشیه شرقی رودخانه سارق در 600 متری از دره سر بر آورده که از همه طرف محفوظ و مجزاست و دستیابی به آن مشکل و به این لحاظ جایگاه امنی برای ساکنان آن در ادوار مختلف بوده است.
بقایای برجهای دیده بانی و دخمههای صخرهای با حیاط و آبانبارها به فرمهای چهار گوش منظم و نا منظم و مدور و پلکانها و راهروهای استوانهای ارتباطی، قابل ملاحظهای میباشد. به احتمال قوی این محل در دوره غارنشینان مورد استفاده بوده و اهمیت خود را در ادوار بعدی نیز حفظ نموده است.
