از لحاظ باستان شناسی شهریار را عمدتا با محوطه معروف قره تپه می شناسند. این تپه در سال 1956 توسط برتون بروان از موزه لندن مورد مطالعه و اقدام به حفر گمانه های آزمایشی نموده و در سال 1979نتیجه آن را به چاپ رسانید . در حفر گمانه ها تعدادی ابزار سنگی ، تیغه های فلینت ، مهره سرودک و تعدادی ظروف منقوش سفالی را ضمن کاوش بدست آورد ولی در بررسی های همه جانبه و مطالعه سفالهای سطح تپه قدمت این تپه به هزاره های چهارم و پنجم پیش از میلاد می رسد . قره تپه در دوران سیلک و حصار بوده است در جریان حفاری یک کاسه پایه بلند بدست آمده که پس از بازسازی ظرف شسته و برای خشک شدن کنار یک بخاری برقی گذاشته شد پس از گذشت چند دقیقه تمام فضای اتاق با بویی شبیه به بوی گل یاس آکنده شد که توضیحی که در این باره منتشر می شود، احتمالا گل هایی را در آب ریخته و تکان می دادند تا عصاره گل با آب مخلوط شود سپس این آب را داخل کاسه می رختند اگر این کار در یک دوره زمانی مکررا انجام می شد مقداری از عصاره گل جذب خلل فرج سفال شده و شستن و خشک شدن مجدد کاسه می تواند باعث ظهور مجدد عطر گل حتی پس از گذشت هزاران سال گردد اگر این تفسیر درست باشد روشنگر این است که مردم آن زمان چیزی شبیه به عطر اولیه را دوست داشتند. در قره تپه همچنین کشف یک سیستم فاضلاب خوش ساخت به چشم می خورد این سیستم فاضلاب از یک کانال تشکیل شده بود که در حدود 2 پایی زیر کف باستانی و متصل به قرار دارد و به یک گودال پر از سنگ منتهی می شود این زه کشی نزدیک به لبه تپه قرار دارد و به شیب خارجی تپه ختم می شود که موارد محدودی از آن در سایر محوطه ها گزارش شده است . لازم بذکر است که این تپه به شماره 2256 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است .
