آستان امامزاده ابراهیم (علیه السلام) در جنوب شهرستان اسلامشهر واقع، و از شمال به روستای ده عباس و کمربندی الغدیر اسلامشهر، و از شرق به روستای کاشانک، و از غرب به روستان میان آباد، و از جنوب به بزرگراه تهران ـ قم و روستای طرقوزآباد محدود می شود. این بقعه در کنار رودخانه ی کن (کانال شهید نواب صفوی) واقع شده است، و اطراف آن گورستان محلی و بوستان شهداست، و قدیمی ترین سنگ قبر آن تاریخ 1230 ق را داراست. بنا به نوشته روی سنگ قبر مرمرین: «ابراهیم بن ابی عبدالله بن محمدبن عبیدالله بن عبدالله الحسن ابن جعفر بن حسن مثنی بن امام حسن مجتبی (علیه السلام) می باشد.
وجه تسمیه روستا به آبادگر آن بر می گردد: نظام. تا چهل سال پیش، اطراف روستا حصاری بوده است با دیواری کاهگلی و کنگره ای؛ و در چهار جهت این حصار، چهار دروازده قرار داشته و در فاصله 4 کیلومتری شمال بقعه، امامزاده عقیل واقع شده اند. و از 2 کیلومتری بقعه، گنبد فیروزه ای آن در میان درختان سرسبز چون نگین درخشیدن دارد که توجه هر بینایی را به خود جلب می سازد. قدمت اولیه آن به دوره صفویه باز می گردد و در دوره های جدید تر برخی قسمتها به آن اضافه شده است. بنای مزبور در مساحتی حدود20000 متر مربع قرار دارد.
4800 متر مساحت عرصه، 461 متر مربع مساحت بنا، شبستانی با طاقهای جناغی و ستون دار، ایوان ورودی و گنبدخانه ای استوانه ای، گنبدی خشتی و یک پوسته و فیروزه ای آن جای گنبد مخروطی آن را گرفته است (سال 1370). ضریح 8 ضلعی و برنجی و مشبک و مزین به اسامی ائمه ی طاهرین در سال 1383 نصب گردیده است (حاج مصطفی روزگاریان دهیاران). این بقعه در فهرست آثار تاریخی میراث فرهنگی استان تهران ثبت شده است.
