کرکیخان نام روستایی از توابع شهرستان بروجرد است. این روستا در کیلومترِ پنج محـور بروجـرد – ملایر، در منطقـه‌ای ییـلاقی و بسیارخوش آب و هوا واقع شده و از مناطق تفریحی- طبیعیِ شهرستان بروجرد به شمار می‌رود.
کـرکیخـان در مجـاورت محـور اصلی بروجـرد به غـرب و شمال غربی کشور قرار دارد که از این حیث دارای موقعیتی ویژه و برتر، نسبت به سایر روستاهای بروجرد است.
کرکیخان به ترتیب در گویش بروجردی “kariyuo” و در گویش لری کریون “Karyon” یا کـریو “Karyo”خوانده میشود.
مردم روستای کرکیخان عمدتاً به کشاورزی اشتغال دارند. محصولات عمده‌ی کشاورزی این روستا عبارت اند از: گندم، جو، گوجه، خیار، لوبیا، نخود، گردو، زردآلو و به ویژه سیب. البته در گذشته ای نه چندان دور، باغ‌های بهْ و انگور این روستا نیز زبانزد خاص و عام بوده است.
محل استقرار روستای کـرکیخـان در صـد سـال گذشته به دلایل گـوناگـون، دستخوش تغییراتی بـوده است. عمـده‌ی ایـن تغییـرات ناشی از ضـرورت هایی همچون مجـاورت با جـاده‌ی اصلـی، قرار گرفتن در منطقه ای ورای بستر رودخانه‌ی جاری در مرکز روستا و طبیعتاً دوری از مخاطرات سیـلاب‌های ویـرانگر آن، دوری از بافت‌های فرسـوده و قدیمی و در نهایت سـاخت بنـاهای نـو و با استحکام در بخش‌های همـوار و مسـطّح بـوده است.
عمـده‌ی ایـن ساخـت و سـازها درکرکیخان، مربوط به اوایل انقلاب اسلامی به این سو می‌باشد. از تغییرات گذشته‌های دورتر که ظاهراً اهالی چند روستا به نام‌های «قلا سربندی»، «علی آباد» و «کرکیخان» با یکدیگر متّحد و روستایی را با نام فعلی تشکیل دادند و نیز وجه تسمیه روستا اطّلاعات روشنی در دست نیست.
وسعـت اراضی کشاورزی تحت اختیار مـردم روسـتا، به وضـوح تمام، مؤیّد این موضوع است که شاکله‌ی این روستا، از چند ده، پی ریزی شده است.
کرکیخان از امکاناتی چون مرکز بهداشتی-درمانی (که در بین روستاهای اطراف حالت مرکزیّت دارد)، دو مرکز آموزشی نوساز در سطح ابتدایی و راهنمایی، شرکت تعاونی روستـایی، نـانـوایی (از هر دو نوع لواش و سنگگ)، چنـدین بـاب مغــازه‌ی بزرگِ خواروبارفروشی،سانـدویچی، قصّـابی، یک آرایشـگاه مـردانه و چنـدین آرایشـگاه زنـانه، و نیـز یک تعمیـرگاه خودرو برخوردار است.
همچنین روستای کرکیخـان دارای سه مسجد بزرگ و یک حسینیّه و زمیـن فوتبال بزرگ خاکی است.
حلواپاولا نوعی شیرینی محلی متشکل از ارد،شیره انگور،روغن،کنجد و دیگر افزودنی هاست که توسط زنان روستا در ایام نوروز جهت پذیرایی از مهمانان تهیه میشود.این شیرینی قدمت زیادی دارد و از سنتهای مردم کرکیخان است.
شال دورکی مراسمی است سنتی که در ان شب عید نوروز نوجوانان روستا کیسه ای را به طنابی آویزان میکنند و بارفتن به بام خانه‌های روستا و فرستادن کیسه‌ی خود به پایین بام و جلوی پنجره‌ی منازل اهالی روستا و سرودن اشعاری از جمله “امشو اول بهاره،خیر د حونت بواره،نون و پنیر و شیره،کیخا حونت نمیره” از آنان درخواست عیدی میکنند.این مراسم از قدیم الایام برگزار در روستا مرسوم بوده و تاکنون حفظ شده است.
در نزدیکی روستای کرکی خان در حوالی دره میهد و دیگر دره‌ها و کوه پایه‌های همجوار آن نقوشی قابل مشاهده هستند.
سنگ نگاره‌های کرکیخان موز ه ای سر باز در دل طبیعت زاگرس از نخستین علائم ارتباطی انسان پیش از تاریخ تا دوران پیدایش خط هستند.بز کوهی، انواع حیوانات از پرندگان و آهوان تا موجودات درنده، صحنه‌های شکار، نبردهای پهلوانی و علامت‌های مرموز دیگری در این منطقه قابل مشاهده است.
بررسی سنگ نگاره‌های کرکیخان و مقایسه انها با دیگر سنگ نگاره‌ی دنیا یک پیام واضح دارد و آن وجود زبان هنر در همه‌ی آنها و یک وحدت رویه تکاملی در کل انسان ها، از گذشته‌های بسیار دور که درجریان زندگی خودآگاه یا نا خود آگاه از آن پیروی و گذر کرده اند، این روند تکاملی از طریق مختصر و پیچیده شدن آثار بجا مانده از آنان به راحتی قابل مشاهده است.
