این مسجد از مساجد کهن و منحصر به فرد شهرستان خوی است که در کوچه امین دیوان و در امتداد کوچه تلگراف قرار دارد و از مساجد آباد و دایر این شهر به شمار می رود.
ساختمان مسجد در حدود چهار صد متر مربع است که سقف آن چوب پوش بوده و ستونی در این مسجد به کار نرفته و بدون ستون بودن سقف به این مساحت وسیع آن را منحصر به فرد نموده است، بامی شیروانی، سقف آن را می پوشاند، در شمال مسجد، به سوی حیاط، ایوانی با چهار ستون چوبی قرار دارد، که سر ستون ها کنده کاری شده است.
ستون ها، ایوان ورواق مسجد را به سه قسمت تقسیم نموده که در وسط سرستون های ایوان، در دو سمت ابیات زیر مشاهده می گردد.
طرفه رواقیست به فضل کریم سایه فکن بر سر عرش عظیم
گریه سنگش به حسین شهید آیت قربست به عدل حکیم
در ساختمان مسجد غیر از چوب، از سنگ و آجر استفاده شده، که بعد از پی ها آجرها با ملاط آهک و شن و روی هم چیده شده اند، در ساختمان مسجد مشاهده نمی شود، مگرگچ بری ساده ای که در سر دیواره ها با خطوط موازی به اندازه تقریبی پنجاه سانتی متر وجود دارد ودر هلال در و پنجره بزرگ مسجد به سمت حیاط کاشی کاری زیبائی با آیات قرآن مشاهده می شود.
درب اصلی مسجد به حیاط که در قسمت شمال قرار دارد باز می شود. حیاط دارای دو درب است، دربی بزرگ که به کوچه امین دیوان و در امتداد کوچه تلگراف باز می شود.
معمار ساختمان مسجد، کلیّه ذوق و هنر خود را در طاق نما و تزئین با آجر ها در پایه ها و هلال درب به کار برده و در بالای این درب، لوحه ای تقریباً در متراژ 60 در90 سانتی متر مشاهده می شود، با نوشته هایی در چهار ستون، که به سبب زدگی سنگ، خوانده نمی شود و در بی به بن بست داش آغلیان که درسمت شمالی مسجد وجود دارد، باز می شود.
دلیل نامگذاری داش آغلیان برای این مسجد بنا به نوشته کتب تاریخی توسط پژوهشگران چنین آمده است که: طبق اظهار نظر ریش سفیدان زمان های قدیم، گویا محل مسجد، حیاط مسکونی سیدی بوده، وی در شب عاشورای یکی از سال ها، در خواب چند نفر خانم سیاهپوش را در حیاط و دور سنگ می بیند که در حال عزاداری هستند، از خواب می پرد به سوی حیاط کشیده می شود، سنگ را مشاهده می کند که قطرات اشکش سرازیر است، فردای آن شب خوابش را با عالمی در میان می گذارد، وی اظهار می دارد که خواب تو رؤیائی صادقه است، سپس با موافقت سید، منزل وی مبدل به یک زاویه برای مسجد، جهت زمستان و یک ایوان، جهت تابستان می شود و سنگ مزبور را به سبب گریه اش در روز عاشورا که بعضی از ریش سفیدان نیز، گریه کردن آن را حکایت می کنند، در مسجد می گذارند و اسم مسجد نیز، «داش آغلیان» می شود.
ساختمان جدید مسجد، در حدود چهل سال پیش، به راهنمایی حاج شیخ صادق فراحی و به کمک و همت مردم متدین ساخته شده، که حاج اسماعیل واعظی در این امر خیر، نقش عمده ای داشتند، غیر از مردم خوی، خوئی های مقیم تبریز نیز در ساختمان مسجد، کمک فراوانی کردند.
از جمله خویی، مالک کارخانه کبریت سازی تبریز، تیرهای چوبی مسجد را دادند و بعد از اتمام ساختمان مسجد، سنگ مزبور را در محوطه و محفظه ای قرار دادند، که هم اکنون مردم آن را زیارت می کنند و نذر می دهند.
