واقعه آرمگدون

یادداشت مترجم:

کلمه «Armageddon» یا آنگونه که در اصل مقاله ای که خواهید خواند آمده است «هَرمَجِدُّون» واژه ای است اصلاً یونانی که بنا به تعریف واژه نامه های آمریکایی همچون فرهنگ «وبستر» به معنی نبرد نهایی حق و باطل در آخر الزمان است. همچنین این واژه نام شهری است در منطقه عمومی شام که بنا به آنچه در باب شانزدهم مکاشفات یوحنا، در عهد جدید آمده است، جنگی عظیم در آنجا رخ می دهد و مرحله حاضر از زندگی بشر در آن زمان پایان می یابد. به عبارتی نبرد مذکور مقدمه ی تحولی بزرگ است که سرنوشت نهایی آدمی بر روی کره زمین به آن بستگی دارد. دکتر عبدالکریم زبیدی نویسنده مقاله ای که ترجمه آن در پی خواهد آمد، در نوشته ی کوتاه خود به بررسی اعتقاد غربیان به این حادثه پرداخته و به طور خلاصه از رابطه این واقعه با حادثه عظیم ظهور مهدی آل محمد (ص) پرده برداشته است. این مقاله گرچه در برخی موارد حاوی تحلیلی سطحی است، اما در عین حال نکات مهمی را در خود دارد که در شرایط سیاسی کنونی منطقه قابل اهمال نیست. (1)
حادثه شریف ظهور، حادثه ای بزرگ است و قدرتهای بزرگ جهان، سیاست خارجی خود را بر مبنای حوادثی که پیش از آن رخ می دهد جهت داده و نقشه های نظامی خود را به شکلی سامان داده اند. که آمادگیهای لازم برای این حادثه در آن ملحوظ باشند. این در حالی است که مؤسسات دینی و رسانه های این دولتها نیز، مردم خود را برای استقبال این حادثه آماده می سازند.
این مؤسسات دینی به همراه رسانه های دیداری و شنیداری این دولتها، از سالهای دهه هشتاد میلادی مردم خود را به ایمان جمعی به وقوع حادثه ای بزرگ در سرزمین شام که به نبردی هسته ای خواهد انجامید توجه داده اند. این مؤسسات پیوسته مردم خود را به ایمان به این نکته فرا می خوانند که بزودی لشکری از دشمنان مسیح که بدنه اصلی آن از میلیونها نظامی تشکیل یافته، از عراق حرکت می کند و پس از گذشتن از رود فرات- که در آن زمان به خشکی گراییده است- به سوی قدس رهسپار می شود. اما نیروهای مؤمن به مسیح راه این لشگر را سد کرده و همگی در «آرمگدون» با یکدیگر برخورد خواهند کرد و در این مکان است که درگیری اتفاق خواهد افتاد. صخره ها ذوب می شوند... دیوارها بر زمین فرو می غلتند... پوست تن انسانها در حالی که ایستاده اند ذوب می شود و میلیونها نفر از بین می روند... و این نبردی نهایی و هسته ای است... سپس مسیح برای بار دوم از جایگاه بلند خود بر زمین فرود می آید... و پس از چندی زمام رهبری جهان را در دست گرفته و صلح جهانی را برقرار می کند... او دولت صلح را بر زمین نو و زیر آسمانی تازه بنا می کند... و این مهم را از مرکز فرماندهی خود در قدس عملی می سازد.
یک بررسی انجام گرفته از سوی مؤسسه «تلسن» که در اکتبر سال 1985 م. به نشر رسیده است؛ نشان می دهد که در حال حاضر 61 میلیون آمریکایی در انتطار واقعه آرمگدون گوش خوابانده اند و این در حالی است که ذکر مؤسسات دینی و ایستگاههای رادیو تلویزیونی که به این مهم پرداخته اند؛ در این مجال کوتاه میسر نیست.
مؤسسات دینی آمریکایی این نکته را روشن ساخته اند که سپاهی که از عراق به سوی قدس رهسپار خواهد شد، بنا به پیشگویی حزقیال (فصل 38 و 39) از نظامیانی از عراق، ایران، لیبی، سودان و قفقاز در جنوب روسیه تشکیل می شوند. دانستن این موضوع ما را در تحلیل سیاست خارجی دولتهای آمریکایی و اروپایی بر پایه این تحلیل که واقعه آرمگدون تنها حادثه ای است که بازگشت دوباره مسیح را به زمین ممکن می سازد... و این واقعه ای بسیار نزدیک است به تبلیغ این دیدگاه پرداخته اند.
آرمگدون که این وعده از آن سخن می گویند همان حادثه عظیمی است که پیش از ظهور مهدی، عجل الله تعالی فرجه، رخ خواهد داد، همان حادثه بزرگی که ائمه ما (ع) نام «قرقیسیا» را بر آن اطلاق کرده اند. ائمه ما (ع) از این نکته خبر داده اند که میلیونها نظامی از آمریکا، اروپا، روسیه، ترکیه(1)، مصر و دول مغرب عربی به اضافه سربازانی از سرزمین شام شامل کشورهای سوریه، اردن، لبنان، فلسطین و اسراییل همگی در ناحیه ای در این محدوده تحت عنوان «قرقیسیا» با یکدیگر برخورد کرده و پس از حصول درگیری، این سفیانی است که پس از آن که همگی را چونان کشتزاری درو شده درهم می کوبد از صحنه نبرد پیروز بیرون می آید. در صحیحه ی میّسر از امام باقر (ع)، نقل است که فرمود:
ای میّسر! از اینجا تا قرقیسیا چقدر راه است؟» عرض کردم: «همین نزدیکیها در ساحل فرات قرار دارد. » پس فرمودند: «اما در این ناحیه واقعه ای اتفاق خواهد افتاد که از زمانی که خداوند متعال آسمانها و زمین را آفریده بی سابقه بوده، چنانکه تا وقتی آسمانها و زمین برپا هستند هم، واقعه ای همچون آن اتفاق نخواهد افتاد... سفره ای است که درندگان زمین و پرندگان آسمان از آن سیر می شوند. (2)
امثال این روایات از امام صادق (ع)(3) و سایر ائمه نقل شده است.
حادثه ی «قرقیسیا» همان حادثه بزرگی است که پیش از ظهور حضرت حجه بن الحسن العسکری(ع) رخ می دهد و از آنجا که این حادثه به سفیانی ارتباط دارد و سفیانی از علایم حتمی ظهور امام زمان(ع) است وقوع این حادثه حتمی است؛ چه، امام مهدی پس از حادثه ی قرقیسیا با سفیانی برخورد خواهد کرد (و پس از شکستهای سفیانی فرو رفتن سپاه او مابین مکه و مدینه) برای دیدار با مسیح(ع) رهسپار قدس خواهد شد.
به هر تقدیر زمان به سرعت می گذرد و حوادث سیاسی، اقتصادی و اجتماعی به همراه نشانه های طبیعی، همگی به نزدیک بودن این حادثه عظیم اشعار دارند و این در حالی است که ما خود و نه فرزندانمان را برای آن آماده نکرده ایم. آماده ساختن نسل آینده از جوانان و مردان در سطوح مختلف روانی، عقلی و بدنی به منظور استقبال از حادثه ی شریف ظهور قائم آل محمد (ص) امری بی نهایت مهم است.
بی گمان ایمان یک نفر به یک قضیه و پافشاری و ایمان او به لزوم به کرسی نشاندن آن، عهده دار به کرسی نشستن آن قضیه خواهد بود و این نکته ای است که همه روانشناسان به آن قائل هستند. اینکه اگر یک نفر می تواند آنچه را بر آن پا فشرده به کرسی تحقق بنشاند، در صورتی که مجموعه ای از افراد گرد هم جمع شوند و توان فکری خود را در زمینه ای خاص به کار گیرند و به لزوم تحقق قضیه ای معین ایمان داشته باشند، چه خواهد شد؟ روانشناسان در پاسخ می گویند: اگر چنین مجموعه ای از افراد تشکیل شود؛ بی تردید قادر خواهند بود در طبیعت و در آنچه پیرامون آنهاست اثر گذاشته و بستری مناسب برای تحقق آن قضیه فراهم آورند.
مؤسسات دینی انجیلی آمریکا و اروپا، آنچه را روانشناسان گفته اند در قضیه بازگشت دوباره ی مسیح به زمین، پس از حادثه آرمگدون به کار بسته، به این گفته قائل اند که بی گمان امکان تحقق هر نوع پیشگویی در وهله نخست به ایمان مردم به آن و به پافشاری شان بر ضرورت به کرسی نشستن آن و همچنین به شمار نفرات آنها و شمار نفرات کسانی بستگی دارد که رهبری کاروان تبلیغاتی به راه افتاده و برای تحقق بخشیدن به آن پیشگویی را بر عهده دارند.
گذشته از مسیحیان، ما مسلمین هم با مسئله ی بزرگی مواجه هستیم که پیامبر ما محمد(ص) و اهل بیت آن حضرت (ع) از آن به ما خبر داده اند. این مسأله پیشگویی صادقانه ای است که پاک شدن زمین از انواع ستمها و گرفتاریها و برپایی اسلام در ربع مسکون آن بدان بستگی دارد. پس سزاوار است که ما و فرزندانمان به خود آییم و ایمانمان را به ظهور قائم آل محمد (عج) عمق بیشتری بخشیده و پافشاری مان را بر لزوم تعجیل ظهور آن حضرت و نزدیک شدن وقوع آن ژرفا دهیم و چنانکه سزاوار است شمار کسانی را که به این مسئله ایمان دارند و برای پیشباز این ظهور شریف و حوادث پیش از آن آمادگی دارند؛ فزونی ببخشیم. نکات زیر پیشنهادهایی است برای وصول به این اهداف:
1. این که تنها یکبار در سال و آن هم در جشن میلاد به حضرت حجت توجه می شود؛ کافی نیست.
2. تلاش در جهت فراهم آوردن برنامه های هفتگی یا دو هفته یکبار شامل نشستها و مصاحبه ها درباره قضیه امام مهدی (ع) ظهور شریف آن حضرت و آنچه پیش از آن رخ خواهد داد.
3. دعوت از دانشمندان و صاحبان اندیشه برای نگارش مقالاتی پیرامون این قضیه در روزنامه ها، مجلات و نشریات داخلی.
4. استفاده از یک کانال فعال ماهواره ای برای برگزاری نشستها و مصاحبه های روزانه و هفتگی به منظور ژرفا بخشیدن به ایمان نسل حاضر به ظهور قائم آل محمد (ع) و آماده ساختن آنها برای پیشباز حادثه ظهور.
5. بستن بیعتهای دسته جمعی که طی آن مردم با امام و رهبر خود حضرت حجت بن الحسن(ع)، بر سر کمک به آن حضرت و پیوستن به اردوگاه ایشان، پس از آگاهی از ظهورشان بیعت می کنند. این بیعتها در مناسبتهای مختلف بسته می شود، همچون مناسبات ادای عمره و حج، ماه محرم، پانزدهم شعبان و سایر مناسبتهای مربوط به معصومین(ع).
6. بیعت عمومی با حضرت حجت(ع) در همه مناطق شیعه نشین و تعیین یک روز بخصوص برای آن در سال، به طوری که این بیعت با محتوایی یکسان و در ساعتی واحد ادا شود.
7. تلاش به منظور فزونی بخشیدن به شمار مبلغان که نزدیک بودن ظهور حضرت حجت(ع) را تبلیغ کند و همچنین فزونی بخشیدن به شمار کسانی که به این مسئله ایمان دارند همراه با جهت دادن توان فکری آنها در این راستا.
دیگران مجدانه به منظور ظهور مسیح تلاش می کنند و من از این می ترسم که زمان از ما پیشی بگیرد وناگهان با آن حادثه عظیم روبرو شویم و نتوانیم کاری انجام دهیم و از کسانی باشیم که این فرموده خداوند متعال بر آنان منطبق است.
ولو تری إذا فزعوا فلا فوت، وأخذوا من مکان قریب* و قالوا امنّا به انّی لهم التناوش من مکان بعید. (4)
اگر ببینی، آن گاه که سخت بترسند و رهاییشان نباشد و از مکانی نزدیک گرفتارشان سازد. گویند: اینک به رسول ایمان آوردیم. اما از آن جای دور چسان به آن دست یابند.

 

پی نوشت ها :

1. این مقاله از منبع زیر برگرفته شده است.
الفکر الجدید، مجله ی فصیله تغنی بالفکر و قضایا المسلم المعاصر، تصدر عن دار الاسلام للاراسات والنشر بر لندن، الحد المزدوج 15- 16، السنه الخامسه، شوال 1417 هـ، شباط 1997 م.
2. شایان ذکر است که در روایات از کشورهای درگیر در واقعه ی «قرقیسا» با عنوان «ترک» و «روم» تعبیر شده است. که ظاهراً نویسنده با تطبیق روم بر کشورهای غربی، از آن با عنوان «امریکا» و «اروپا» یاد کرده است. م.
3. ر. ک : الکینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 8، ص 295، ح 451؛ النعمانی، محمد بن ابراهیم، کتاب الغیبه، باب 14، ص 267، ح 36. م.
4. ر. ک: النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 278، ح 63. م.
5. سوره سباء (34)، آیه 51- 52.

منبع :پیشگویی ها و آخر الزّمان(جلد 1و2)، (1385)، تهران: نشر موعود عصر(عج)، چاپ دوم1387.