به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، محققان در بررسی خودکشی 29 نهنگ در ابتدای سال 2016 میلادی متوجه شدند که این خودکشی همزمان با وقوع طوفان‌های خورشیدی بوده است.
زمانیکه حجم عظیمی از انرژی از طرف خورشید به سمت زمین فرستاده می‌شود فقط بر روی تجهیزات الکترونیکی و ماهواره‌ای تاثیر نمی‌گذارد، بلکه این تغییرات در وضعیت امواج مغناطیسی می‌تواند بر روی مسیریابی این حیوانات تاثیر عمیقی بگذارد و در صورت اشتباه کردن این حیوانات در مسیریابی آنها را در ساحل به گل بنشاند.
در خودکشی 29 نهنگ در سال گذشته که در سواحل آلمان، فرانسه، هلند و انگلیس جان باختند مشخص شد 22 نهنگ از بین 29 نهنگ کاملا سالم بوده و مشکلی برای تغذیه و شکار نداشته‌اند اما با این حساب دست به خودکشی زده‌اند.
تا به حال دلیلی قطعی انجام خودکشی دسته‌جمعی نهنگها اثبات نشده است و وقوع طوفان‌های خورشیدی می‌تواند دلیل تازه‌ای بر فرضیات قبلی باشد.
خودکشی نهنگها پدیده‌ای است که در آن جانورانی از گروه آب‌بازسانان از جمله نهنگها ودلفین‌ها خود را به ساحل می‌افکنند و پس از آن به علت کم آبی بدن، فشار وزن خودشان و یا خفگی پس از جزر و مد می‌میرند. این جانوران در انجام این عمل تعمد دارند بدین معنا که اگر به زور به میان دریا باز گردانده شوند بلافاصله در همان محل یا اندکی دورتر خود را دوباره به ساحل می‌رسانند.
برخی معتقدند آنها گاهی بر اثر خطای فردی و یا اشتباه رهبر گروه‌شان و با پیروی جمعی از او ندانسته وارد آبهای کم عمق می‌شوند و سپس راه بازگشت به آبهای ژرف و عمیق را گم می‌کنند. مخالفان با عنوان نمودن بازگشت دوباره، این نظریه را رد می‌کنند. دومین نظریه در این زمینه این است که نهنگها و دلفین‌های مسن و پیر گاهی به دلیل احساس کاهش یا کمبود واقعی منابع غذایی‌شان توانایی رقابت با هم‌نوعان جوان خود و تغذیه مناسب را ندارند. در نتیجه ترجیح می‌دهند بمیرند. اما مخالفین این نظریه می‌گویند در میان آنها که خود را به ساحل انداخته‌اند تعداد جوان‌ها کم نبوده است وانگهی در برخی مناطقی که ماهی‌های فراوان وجود دارند - مانند جنوب استرالیا - نیز خودکشی دلفینها به کرات دیده می‌شود. نظریه سوم ابتلای نهنگها و دلفینها به بیماری‌های داخلی و ویروسی است. اما وجود بیماری خاص نیز در میان نهنگ‌های خودکشی کننده به اثبات نرسیده است.
نحوه استفاده نهنگها از میدان‌های مغناطیسی زمین برای جهت‌یابی مشخص نیست اما احتمال می‌رود که آنها نحوه حرکت خود در اقیانوس‌ها را با استفاده از سنجش وضعیت خطوط مناطیسی زمین تنظیم می‌کنند.
محققان دانشگاه "کیل"(Kiel) در آلمان تحت نظارت "هنریک ونسلو"(Henrich Vanselow) با جمع‌آوری داده‌های متنوع از محل‌های خودکشی نهنگها در مناطق مختلف جهان از جمله نروژ که در نزدیکی قطب شمال قرار دارد نتایج جالب گرفته‌اند.
محققان متوجه شدند در نروژ شدت میدان مغناطیسی زمین در پی وقوع طوفان خورشیدی در این ناحیه از 51 هزار و 150 نانو تسلا به 51 هزار و 450 نانوتسلا رسیده و سپس به 50 هزار و 520 نانوتسلا کاهش یافته است. این تفاوت 900 نانوتسلایی تنها در 18 ساعت رخ داده است و در همین زمان نهنگها در حال شنا در فاصله 460 کیلومتری سواحل نروژ بوده‌اند.
پس از وقوع دومین طوفان خورشیدی میزان شدت میدان مغناطیسی در حدود 230 نانوتسلا افزایش یافته است که در این زمان فاصله نهنگها با ساحل 277 کیلومتر بوده است اما این طوفان علاوه بر تغییر شدت میدان در آرایش خطوط آن نیز موثر بوده و جهت حرکت نهنگها را حدود 300 کیلومتر تغییر داده است و سبب حرکت نهنگها در مسیرهای جدید و غیرعادی شده است که به مرگ آنها منجر شده است.
در حال حاضر محققان در حال بررسی دیگر علل ممکن برای این واقعه هستند هر چند که طوفان‌های خورشیدی دلایل نسبتا محکم‌تری نسبت به دیگر عوامل هستند و باید دید با توجه به طوفان‌های شدید خورشیدی در روزهای گذشته آیا در آینده نزدیک باز هم خبری از خودکشی دسته‌جمعی نهنگها و دلفینها منتشر می‌شود یا خیر.
نتایج این تحقیق در ژورنال علمی Live Science منتشر شده است.
