زیوه در 45 کیلومتری شهر ارومیه قرار داشته و بر اساس سرشماری سال 1385 جمعیت آن 1787 نفر (325 خانوار) بوده است.
مهمانشهر زیوه
در جریان جنگ هشت ساله ی ایران و عراق که از سوی عراق و سایر متحدان غربی اش به ایران تحمیل شده بود ،ملت مظلوم کرد ،در دو سوی مرز ، هم در کردستان ایران و هم در کردستان عراق ، از صدمات این جنگ بزرگ بی بهره نماندند.سیل عظیم کردهای عراقی از سمت غرب وارد کردستان ایران می شدند و سازمان ملل ناگزیر بود که به کمک ایران ،اردوگاه های عظیمی را در مرز دو کشور ایجاد کند.تلفات ناشی از این کوچ اجباری ،بسیار فاجعه آمیز بود ، چراکه زنان و کودکان زیادی طی این چند سال جنگ و بعد از آن جان خود را بر اثر بیماری های واگیردار و انگلی از دست دادند.شدت شیوع این بیماری ها به حدی بود که کمک های بهداشتی گسترده نیز نمی توانست جلوی مرگ و میرهای گسترده را بگیرد. قبرستان های زیادی از این رخداد تاریخی در مرگور بجای مانده است.از جمله ی کمپ های میزبان این پناهندگان بی چاره ، مهمانشهر زیوه بود، که صدام جنایتکار به پاس این مهمان نوازی کردهای ایرانی، آن را نیز از حملات هوایی خود بی بهره نگذاشت. طی این حملات شمار زیادی از کردهای ایرانی به همراه هزاران کرد عراقی در این مهمانشهر شهید شدند.علاوه بر زیوه سایر روستاها نیز میزبان هزاران کرد عراقی بودند. جمعیت طایفه ی بزرگ بارزانی به مراتب از بومیان منطقه بیشتر است .مردم خون گرم مرگور، با کمال گشاده دستی بارزانیان و سایرکردها را در خانه و زمین های خود جای دادند و زندگی شان را با آنها تقسیم کردند.یکی دیگر از کمپ های گسترده در مرگور که میزبان این پناهندگان بود ، کمپ صحرایی ما بین دو روستای هاشم آباد و سه گرکان بود، که سرپرستی آن بر عهده ی سازمان ملل بود. در آن سال ها کردهای ایرانی از امکانات بهداشتی این کمپ ها بی بهره نماندند . بسیاری از اهالی منطقه که به بیماری های واگیردار پناهندگان یا سایر امراض مبتلا شده بودند ، در این کمپ ها مداوا یا جراحی شدند. کلیه ی دکتران حاضر در این کمپ ها غیر ایرانی بودند، با وجود اینکه بسیاری تنها برای کمک های بشر دوستانه به مرگور آمده بودند، شماری نیز به منظور جهانگردی به منطقه می آمدند در تمام این سال ها مرحوم ملا مصطفی بارزانی به همراه فرزندانش ، ادریس و مسعود (رهبر کنونی کردستان فدرال) در کنار مردم ستمدیده اش در زیوه و سیلوانا زندگی می کرد .هنوز در اردوگاه زیوه شماری از خانواده های بارزانی مانده اند و علاقه ای به بازگشت به کردستان ندارند.
