صیاد آقامحمدی پدری یکی از شهدای دوران دفاع مقدس در گفت‌وگو با ایسنا درباره ماجرای حضور فرزندش در جبهه روایت می‌کند: فرزندم احمد در سال 1346 به دنیا آمد. سال آخر دبیرستان بود که درس را رها کرد و به جبهه رفت.
احمد سه مرتبه در منطقه جنگ حضور پیدا کرد. دو مرتبه جزو رزمندگان ستاد جنگ‌های نامنظم شهید چمران بود. یک مرتبه مجروح شد مجروح شد و به خانه بازگشت و آخرین بار ،سال 1361 در منطقه حضور یافت و روز 12 اردیبهشت‌ماه 1361 به شهادت رسید.
پیکرش هفت سال در منطقه باقی ماند تا اینکه روز 27 اردیبهشت‌ماه سال 1368 به آغوش خانواده بازگشت. سال 1374هم، همسرم به دیدار فرزندمان شتافت.
هنگامی که پیکر او را آوردند پلاک همراه‌اش بود. قوزک پای احمد به دلیل شکستگی‌ای که از قبل داشت، سوراخ بود و همین آسیب دیدگی یکی دیگر از نشانه‌هایی به شمار می‌آمد که اثبات می‌کرد پیکر پیدا شده برای احمد است.
احمد شور و نشاط فراوانی داشت و هیچ دوست نداشت که دشمن بخواهد به بخشی از خاک میهن تجاوز کند یا به ارزش‌های دینی و ملی او بی احترامی کند. او به مبارزه با دشمن پرداخت تا به عنوان یک جوان ایرانی دین خودش را به جامعه ادا کند.
