در حالی، حمایت از نوسازی در بافت های فرسوده چند سالی است که از سوی شهرداری تهران، وزارت راه، مسکن و شهرسازی و سایر سازمانهای مالی و بانکی در دستور کار قرار گرفته که متاسفانه عدم نظارت صحیح در چگونگی این روند، مناطق مرکزی تهران را با چالشی جدید رو به رو ساخته است.
به گزارش به نقل از سایت الف، اگر تا دیروز دو عامل اصلی نشست زمین و زلزله تهدید کننده جان مردم بود این روز ها با سهل انگاری بعضی از مسئولان حوزه ساخت و ساز شهری خطر جدیدی به آن اضافه شده است، خطر ناشی از ریزش بنا های ظاهرا نوساز، ساختمان هایی که توسط بعضی از بساز و بفروش های شیاد و بعضا بدون هیچگونه نظارتی در گوشه و کنار شهر می رویند.
افرادی که با دور زدن قانون از طریق روابط غیررسمی و بعضا پرداخت رشوه، ابزار های نظارتی موجود در شهر داری ها و سازمان های نظارتی کشور را بی اثر ساخته اند. بدون تردید نوسازی بافت های فرسوده اقدامی بسیار پسندیده است اما مهمتر از آن چگونگی انجام این مهم است، اینکه بدون رتبه بندی به هر فرد منفعت طلبی به عنوان سازنده جواز ساخت اهدا شود و به خیال نظارت مهندسین ناظر بعضا بی مسئولیت بنشینیم، حاصل آن املاکی می شود که این روزها در سطح شهر فراوانند، بناهایی بدون استحکام و ایمنی لازم ساختمان هایی که در قماری به نام بی مسئولیتی بالا می روند و جان شهروندان ساکن در خود را تهدید می کنند.
اینکه ایمنی تنها به عنوان شعاری برای سخنرانی ها و تدوین برنامه های غیر قابل اجرای بکار رود، نشانی جز بی مسئولیتی ندارد. واقعیت تلخ این است که هر چند شهرداری ها و سازمان های نظارتی با ابزار های تشویقی متعدد سهم بسزایی در تحریک مردم به نوسازی داشته اند اما ضعف در نظارت ساخت و ساز به و یژه در بافت های فرسوده موجبات نارضایتی بیشتر مردم را پدید آورده است. در اثبات این مدعا فقط کافی است که مسئولین مربوطه دمی از اتاق های خود خارج شوند و با حضور در این مناطق مرکزی و جنوبی پایتخت با مردم هم کلام شوند یا سری به آمار شکوائیه ها در دادگاه ها بزنند. اساسا ساختمان هایی که برای دستیابی به سود بیشتر از مصالح نامرغوب، کارگران ساده افغان و فقدان نظارت کافی برخوردار باشد، حاصلی جز نا ایمن بودن و تهدید جانی سکنه خود ندارد.
وقتی نظام رتبه بندی صحیحی در واگذاری جواز ساخت به افراد و همچنین نظارت دقیقی در جریان کار وجود نداشته باشد، نتیجه چیزی نیست جز فرسوده سازی بیشتر، اینکه املاک قدیمی با عمر متوسط پنجاه سال را با ساختمان های ظاهرا نوسازی با عمر حدود ده تا پانزده سال جایگزین کنیم اشتباه است. متاسفانه عدم نظارت صحیح شهرداری ها و سازمان نظام مهندسی کشور و همچنین منفعت طلبی بی اندازه بعضی از سازندگان شرایطی را بوجود آورده که ما به جای نوسازی در حقیقت شاهد فرسوده سازی در بافت های فرسوده و سایر مناطق شهری هستیم.
وضعیتی که اگر چشم های تیزبین رسانه کمک کند و دوری در مناطق مرکزی شهر بزند صحنه هایی را به تصویر خواهد کشید که بیش از همه نشان از سو مدیریت دارد و اجحاف آشکار در حق مردم.
