رکسانا خوشابی؛ کارشناس ارشد مشاوره
این روزها تقریبا همه آدم‌ها به دنبال پارو کردن پول و ثروت‌اند، مخصوصا اگر باد آورده بوده و لازم نباشد برای به دست آوردن آن زحمت زیادی بکشند. اکثر افراد می‌خواهند کمی، فقط کمی دست‌هایشان را دراز کنند و ناگهان ثروت هنگفتی در آغوششان بیفتد، یعنی منتظرند ناگهان یک عالم پول یا شاید هم یک گنج بزرگ، به سویشان پرواز کند و در دست‌هایشان فرود بیاید، آن هم لابد با یک موشک پرقدرت و سریع!
اما آیا به دست آوردن پول و ثروت، تا این حد راحت و بی‌دردسر است؟ باید بگویم هم بله و هم نه. می‌دانید چرا؟
نظریه‌ها و عقاید مختلفی درباره به دست‌آوردن پول و افزایش دارایی وجود دارد که اینک می‌خواهم بعضی از آنها را به کمک همدیگر مرور کنیم:
ریش‌سفیدها و گیس‌سفیدها می‌گویند «نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود» و معتقدند برای رسیدن به ثروت و خصوصا به پول حلال، باید تلاش کرد و پول حلال جز با زحمت بسیار و عرق جبین، به دست نمی‌آید و این یعنی اینکه برای رسیدن به پول هنگفت، حتما باید خودت یک سفینه درست و حسابی بسازی که تو را به کوه ثروت پرتاب کند و باز یعنی اینکه با تنبلی و تن‌پروری از هیچ جاده‌ای (حتی اگر کهکشان راه شیری هم باشد) نمی‌توان به ثروت رسید.
در عوض، بعضی از افراد هستند که بدون زحمت کشیدن و عرق ریختن، هر روز دارند پول پارو یا جارو می‌کنند، به طوری که نمی‌دانند با آن همه پول چه کار کنند. از نظر آنها پول همیشه بوده و هست و هر وقت بخواهند یک صندوق پر از گنج برایشان ارسال می‌شود!
دسته‌ای دیگر می‌گویند: «ما از صبح تا شب برای به دست آوردن یک لقمه نان می‌دویم و می‌دویم، پولمان هم حلال است اما برکت ندارد، صد تا نردبان را هم که بالا برویم، به پشت‌بام یک ساختمان ده طبقه نمی‌رسیم، دیگر چه رسد به کوه ثروت»!
در این میان افرادی هم هستند که معتقدند جهان پر از نعمت و فراوانی است؛ نعمت‌هایی که هر لحظه و هر روز به سویمان سرازیر می‌شوند. چه آنها را ببینیم یا نبینیم و لمس‌شان کنیم یا نکنیم. ممکن است خودمان موانع و سدهایی بر سیاره زندگی‌مان ایجاد کنیم، اما فراوانی و برکت همچنان وجود دارد، کافی است گشاده باشیم، راه‌ها را نبندیم و چشم به راه باشیم، آنگاه هر روز سفینه‌هایی از پشت بام یا پنجره خانه به سراغمان می‌آیند تا ما را راحت و بی‌دردسر به ماه ببرند!
اما متاسفانه اکثر ما سفینه‌های پیش‌ساخته و آماده را باور نداریم. ما درگیر باورهای دروغینی هستیم که به ما می‌گویند فقر حقیقت دارد و ثروت و دارایی، رویای بیش نیست و اگر هر روز منتظر بمانیم، هیچ وسیله‌ای از راه نخواهد و ما را به هیچ کره‌ای نخواهد برد. به همین دلیل تا آخر عمر پشت درهای بسته باقی می‌مانیم و حتی یک نردبان هم پیدا نمی‌کنیم که با آن بالا برویم، چه برسد به موشک و سفینه فضایی!
اینک یک سوال ساده پیش می‌آید. چرا در اکثر نظریه‌های موجود درباره ثروت، تنها به کمیت و اندازه پول توجه می‌شود و چرا به ندرت از کیفیت پول سخن به میان می‌آید؟ و حتی همین عبارت «کیفیت پول» ناآشنا به نظر می‌رسد؟...
برای خواندن بخش دوم- پرتاب به کره ثروت- اینجا کلیک کنید.