به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، در سال 1926 میلادی "ادوین هابل"(Edwin Hubble) منجم معروف آمریکایی، یک دسته‌بندی برای کهکشان‌ها براساس ظاهر آنها تعریف کرد.
در این دسته‌بندی کهکشان‌ها به سه دسته بیضوی، مارپیچی و عدسی‌شکل تقسیم‌بندی می‌شوند. پس از اعلام این دسته‌بندی محققان بیشتر به مطالعه کهکشان‌های مختلف و قرار دادن آنها در یکی از این دسته‌ها پرداختند.
یکی از روش‌های دیگر شکل‌گیری کهکشان‌ها که با گذر زمان وجود آن مشخص شد، ترکیب دو کهکشان با یکدیگر بود که سبب ایجاد اشکال مختلفی از کهکشان‌ها می‌شود.
در تحقیق جدیدی که محققان ژاپنی و اروپایی در همکاری با یکدیگر انجام دادند متوجه شدند که یکی از عواملی که سبب شکل‌گیری ظاهر کهکشان‌ها می‌شود، انفجار ستاره‌های جوانی است که در دل این کهکشان‌ها قرار دارند.
این تحقیق که به سرپرستی "کن ایچی تاداکی"( Ken-ichi Tadak) محقق موسسه "مکس پلانک" اروپا و رصدخانه ملی ژاپن انجام شده، نشان می‌دهد که کهکشان‌های بیضوی بزرگ از برخورد کهکشان‌های دیسکی بوجود آمده‌اند اما این فرضیه نیاز به بررسی‌های دقیق‌تر و بیشتر دارد.
در این تحقیق محققان به بررسی 25 کهکشان در فاصله‌ای در حدود 11 میلیارد سال نوری از زمین پرداختند که در واقع وضعیت آنها در حدود 3 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ را نشان می‌دهند.
در آن زمان این کهکشان‌ها در وضعیت‌های اولیه شکل‌گیری بوده‌اند.
دریافت نور این کهکشان‌ها بسیار مشکل و چالش‌برانگیز بوده است و محققان برای رصد آنها از سه تلسکوپ بزرگ و قدرتمند استفاده شده است که عبارتند از تلسکوپ "سوبارو" در هاوایی، تلسکوپ بزرگ "آلما" در آتاکامای شیلی و تلسکوپ فضایی "هابل".
داده‌های تصویری تلسکوپ هابل نشان می‌دهد که این کهکشان‌ها در ابتدا به صورت تخت و دیسکی بوده‌اند و در طی زمان شکل بیضوی و مارپیچی به خود گرفته‌اند.
از طرفی داده‌های تلسکوپ آلما نشان می‌دهد که مقادیر زیادی گاز و غبار در مرکز این کهکشان‌ها وجود دارد که حکایت از فعالیت‌های انفجاری ستارگان جوان این کهکشان‌ها دارند.
با توجه به این یافته‌ها محققان به این نتیجه رسیده‌اند که فعالیت‌های ایجاد ستاره در کهکشان‌ها می‌تواند در شکل‌گیری ظاهر آنها نیز تاثیرگذار باشد و به همین دلیل می‌توان از روی میزان این فعالیت‌ها، شکل کهکشان‌ها را در آینده حدس زد.
نتایج این تحقیق در نشریه علمی Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.
