کیاوش حافظی: «در انتخابات سال 98 با پرچم اصلاح طلبانه وارد می شویم یعنی ائتلاف نمی کنیم.» این یک جمله از سوی محمدرضا عارف، رئیس شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان هرچند بیشتر یک پیش بینی است اما می تواند نمودی از دلخوری های سیاسی باشد.
اصلاح طلبان دو سال است این دلخوری را دارند. می گویند افرادی را در لیست انتخاباتی خود قرار داده اند و بعد که وارد مجلس شدند اصلاح طلبی پرچم دیگری برافراشتند. محمد عطریانفر از اعضای حزب کارگزاران در گفت وگو با خبرآنلاین گلایه های عارف را به حق می داند.
آقای عارف اخیرا در گفت وگویی پیش بینی کرده اند که در انتخابات سال 98 ائتلاف اصلاح طلبان و اصولگرایان میانه رو ممکن است به پایان برسد. هرچند که هنوز تا انتخابات مجلس یازدهم فرصت زیادی باقی مانده است اما سوال اینجاست که طرح چنین موضوعی اساسا چه مفهومی می تواند داشته باشد؟ چون به هرحال ائتلاف گذشته برای هردو جریان سیاسی این برکت را داشت که تندروها منزوی شوند.
قاعدتا استدلال فرمایش آقای عارف را باید از خودشان شنید که چرا چنین موضوعی را طرح کرده اند. اما اظهار نظر روی مباحث کلان، کلیدی و راهبردی نمی تواند اظهار نظر فردی باشد و حتما باید در زمان و درکانون جمعی اصلاح طلبان وبا رعایت اقتضائات سیاسى و البته با محوریت شخصیت های جامع الاطراف از جمله آقای عارف طرح شود.
اظهار نظرهای فردی بیش از آنکه ناشی از جمع بندی راهبردی و تشکیلاتی باشد به خاطر برخی از ارتباطات مقطعی و تماس هاى لحظه ای است که بعضی خبرنگاران عزیز در محافل یا مجالس ختم با شخصیت ها گفت و گو می کنند و در رسانه ها بزرگنمایی می شود. البته من تصور نمی کنم این اظهار نظر جناب آقای عارف که شما به آن اشاره کردید نشان دهنده نظر نهایی ایشان باشد. حتما قبل یا بعد از این اظهار نظر نکات و جملات دیگری را بیان کرده اند که نظر ایشان را بیشتر روشن می کند. بنابراین فکر نمی کنم این بحث خیلی نیاز به مانور داشته باشد. اگر هم آقای عارف چنین نظری داشته باشند باید در زمان مقرر و با حضور شخصیت های موثر جریان اصلاحات درباره آن تصمیم گیری شود.
البته آقای عارف هم تاکید کردند که درباره این موضوع هنوز تصمیم گیری نشده و باید در وقت خودش تصمیم گرفت. ولی قبلتر هم گلایه هایی از سوی عارف و دیگر اصلاح طلبان از افرادی داشتند که با لیست امید وارد مجلس شدند و بعد رودروی جریان اصلاحات ایستادند. با این پیش فرض ها اینکه این ائتلاف به پایان برسد بعید به نظر نمی رسد؟
درباره گلایه هایی که مطرح می شود حق با آقای عارف است. دوستانی که متکی بر یک گفتمان سیاسی مسئولیت و مقبولیت هایی را در عرصه انتخاباتی به دست می آورند باید به رفتارهای سیاسی و کردارهای درست تشکیلاتی پایبند باشند وگفت و گوهای خود را سامان یافته و همگرا مطرح کنند. من گلایه های آقای عارف را معطوف به این نکته می دانم. اما همانطور که خود آقای عارف اشاره کرده اند، این گونه اظهار نظرها، اظهار نظرهای فردی و گمانه زنی شخصى است. گمانه زنی آقای عارف هم قابل احترام است و نمی توان گفت چرا ایشان چنین صحبتی را مطرح کرده اند.
اگر هم قرار بر یک کار ائتلافی، تشکیلاتی و منحصر در احزاب اصلاح طلب باشد باید به گونه ای فراگیر و اصولى عمل کرد و اگر هم قرار است بنا به اقتضائات و شرایط خاص با بخش معتدلین اصولگرایان همکاری سیاسی صورت بگیرد باید آن را به زمان خود موکول کرد.
فکر نمی کنید بهتر نبود که موقع ورود لیست امید به مجلس مرزبندی های دقیق صورت بگیرد؟
آنچه برای ما در فعلیت امر اهمیت دارد واقعیتی است که شکل گرفته است. واقعیتی که وجود دارد این است که فراکسیون امیدی شکل گرفته و مرکب از اصلاح طلبان و جمعی از مستقلین است. من اینکه الزاماً همه نیروها باید در یک سری موضوعات هم فکر و هم نظر باشند را در فعالیت ها و رقابت های سیاسی به رسمیت نمی شناسم. من برای یک رقابت شرافتمندانه و مبتنی بر اخلاق بین یک جریان اصولگرای معقول و جریان اصلاحات احترام قائلم. فکر می کنم برای رقابت منطقی که فعلاً در مجلس وجود دارد باید احترام قائل شویم.
از نگاه خودتان در انتخابات 98 دوباره ائتلاف صورت می گیرد یا آنکه همچون انتخابات شوراهای 96 اصلاح طلبان یکدست وارد کارزار می شوند؟
تصمیم گروه ها ى فعال دو جناح سیاسی کشور که با هم در رقابت اند، تحت تاثیر رفتارحقوقى و شیوه احرازصلاحیت داوطلبان توسط هیات های نظارت و شورای نگهبان است. اگر شخصیت های کلیدی ، توانمند و مطرح در اصلاحات که می توانند در پارلمان تاثیر ملى داشته باشند در بحث احراز صلاحیت ها دچار مشکل نشوند، طبعا بهترین شکل این است که یک رقابت گفتمانی مستقل براى اصلاحات صورت بگیرد و به تبع آن انتخابات هم باشکوه هرچه تمام برگزار شود. نفس این رقابت ها می تواند در گسترش بیشتر حضور مردم مؤثرباشد. اما اگر تایید صلاحیت ها مثل دوره های پیشین با سیاست های انقباضی روبرو باشد و در ردصلاحیت ها به طور فراگیر شاهد حذف گسترده باشیم، چه بسا اصلاح طلبان باید تدبیر دیگرى اتخاذ کنند.
علت طرح موضوع هم این است که ما هیچ وقت نباید صحنه انتخابات را ترک کنیم. پایه مردمسالاری نظام حکم می کند در هر شرایطی صندوق رای را ترک نکنیم. اگر قرار بر قهر و فاصله گرفتن باشد آسیب های جبران ناپذیرى به جاى خواهد گذاشت. در طول این چهل سال همواره بر این تاکید شده که باید اعتمادسازی کنیم و گفت و گوهای خوبی با نهادهای مسئول داشته باشیم تا اگر ذهنیت های مساله داری وجود دارد آن را اصلاح وترمیم کنیم.
آقای عبدی در جایی این سوالات را مطرح کرده اند که آیا جریان اصلاح طلب نیازمند راهبرد جدید، خط مشی و حتی تشکیلات جدیدی هست؟ با محتوایی و ساختاری که اکنون جریان اصلاح طلب دارد آیا این جریان می تواند به موفقیت های بیشتری برسد یا خیر؟ شما به این سوالات چگونه پاسخ می دهید؟
قطعا فرمایش آقای عبدی و طرح سؤال ایشان درست است. رفتارهای سیاسی جریان اصلاحات هم اکنون با ساز و کارجبهه ای است. حتی اگر رفتار اصلاح طلبان به صورت حزبی هم مى بود و احزاب می خواستند نقش مستقل ایفا کنند باید نگاهشان به ترقی و تعالى در آینده باشد. این نگاه حکم می کند که همیشه در رفتارهای مان به روز عمل کنیم و اگر در گذشته رویکردهایی داشتیم که تناسبی با زمان حال ندارد باید آن را اصلاح کنیم. این امر معقولی است که باید در سیاست ورزی هم آن را پذیرفت.
این نگاه شبیه آن چیزی است که آقای قالیباف درباره جناح خود گفتند و نامش را نواصولگرایی گذاشتند؟ یعنی نواصلاح طلبی هم دارد مطرح می شود؟
اصلا بحث نواصلاح طلبی و عبور از گذشته نیست. عرض من این است که هر جریان و یاحزب سیاسی در سیاست های عملی خود باید به اقتضای زمان، اقدام کند وتدابیر خاص بیندیشد. این به معنای تعطیلی سیاست ها و ساختارهای گذشته نیست. اصلاحات به مفهوم تئوریک همیشه به ما حکم می کند که باید به اقتضای زمان حرکت کنیم. عرض بنده و فرمایش آقای عبدی تناسبی با فرمایش آقای قالیباف ندارد.
29219
