بررسی بازی Stardew Valley؛ رویای زیبای کودکی

جملاتی با این مضمون را احتمالاً بارها در نقدها خوانده و شنیده اید که سری بازی Pro Evolution Soccer زمانی در اوج بود تا اینکه از حدود 6-7 سال پیش، الکترونیک آرتز رویکردی متفاوت در قبال سری FIFA در پیش گرفت و و توانست تاج پادشاهی را از همتای ژاپنی و در حال نزولش برباید. اگرچه این جملات به خودی خود غلط نیستند، اما دیگر وقتش رسیده که PES را از زیر سایه سنگین فیفا خارج کنیم؛ زیرا حداقل طی سه سال گذشته، PES به بهبودهای قابل توجهی در سبک خودش رسیده و می خواهد انتخابی متفاوت نسبت به فیفا برای گیمرها باشد.

روند پیشرفت ملموس PES تقریباً از نسخه 2016 شروع شد و تا به این لحظه ادامه داشته است. دقیقاً نمی توان گفت که ساخته کونامی از همین حالا برای رقابت جدی برای فیفا آماده است یا آن را قطعاً به دوست داران بازی های شبیه ساز فوتبال پیشنهاد می کنیم؛ اما اگر از طرفداران قدیمی این سری باشید، PES 2018 قطعاً با تغییرات تازه اش شما را راضی نگه می دارد و به آینده امیدوارتان می کند.

هنگامی که PES 2016 و PES 2017 عرضه شدند، بسیاری عقیده داشتند شبیه ساز فوتبال کونامی، حالا بازی بهتری نسبت به فیفا است. اگرچه به عنوان یکی از طرفداران سرسخت سری فیفا دقیقاً با این گفته موافق نیستم، اما باید اعتراف کرد که کونامی در مسیر درستی قدم بر می دارد؛ هرچند که سرعت حرکت اش باید بیشتر باشد، خیلی بیشتر.

طی سه سال اخیر، تغییرات کوچک و بزرگی در سری PES از راه رسیده و به نظر می رسد تیم سازنده، لیستی بلند بالا از شکایات و پیشنهادات مخاطبان تهیه کرده و قصد دارد یکی یکی، تیک هر گزینه را بزند. هر گزینه ای که تیک می خورد، تغییری اندک در تجربه کلی ایجاد می شود و در نهایت، مجموع این تغییرات می تواند تجربه ای متفاوت پدید آورد.

اگرچه گیم پلی PES به خاطر سبک متفاوت و اندک کژوالش، معمولاً باب طبع هرکسی نیست،اما حالا در PES 2018، شاهد تغییراتی هستیم که باعث می شود بازی را در جایی میان فیفا و PES های قدیمی قرار دهیم؛ همان گیم پلی کژوال و نه چندان سخت گیرانه، با اندکی واقع گرایانگی بیشتر ادغام شده و نتیجه نهایی، یک تجربه دلچسب تر و روان تر است.

مهم ترین تغییر، به سرعت بازی برمی گردد. اگرچه PES به مسابقات سریع اش معروف است اما حالا اندکی از این سرعت کاسته شده تا دیگر همه چیز به دویدن مداوم و شوت های از راه دور محدود نشود. حالا باید استراتژی های نسبتاً دقیق تری را دنبال کنید و حواس تان به تک تک انتخاب هایتان باشد.

با اینکه یک پاس اشتباه می تواند پیامدی غیرقابل جبران داشته باشد و بی دقتی، می تواند شوت هایتان را یکی پس از دیگری به آسمان بفرستد، اما به همان اندازه اگر با دقت و سرعت عمل بیشتری بازی کنید PES 2018 هم از خود انعطاف پذیری نشان می دهد و از استایل های مختلف پشتیبانی می کند.

انیمیشن های بازی، یکی از مهم ترین مسائل تاثیرگذار در روان شدن هرچه بیشتر بازی هستند و بازیکنان حالا می توانند با کوچکترین حرکات کنترلر، واکنش های متفاوتی از خود نشان دهند. اما با وجود بهبود انیمیشن ها و پاسخدهی سریع تر و بهتر به حرکات، سیستم دریبل هنوز هم همان ساختار کند و زمخت سابق را حفظ کرده و معمولاً دویدن صرف، بسیار کارآمدتر از دریبل حریفان است.

فیزیک توپ، بدون شک تاثیر مهمی در بهبود هرچه بیشتر گیم پلی داشته و حالا هر گردش، هر قوس، هر کات و هر حرکت دیگری که ممکن است برای یک توپ در بازی فوتبال اتفاق بیفتد، به درستی انجام می شود و ما را به این نتیجه می رساند که این بار، فیزیک اهمیت زیادی برای کونامی داشته است.

این مسئله، در خطاهایی که روی بازیکنان انجام می شود یا چگونگی سر خوردن آنها روی زمین چمن خیس هم مشخص است. ترکیب انیمیشن های باورپذیر و فیزیک واقع گرایانه، باعث شده PES 2018 گامی مهم برای نزدیک تر شدن به فوتبال واقعی برداشته باشد؛ البته باید به این نکته هم اشاره کرد که هنوز بسیاری از اتفاقات درون بازی، به اندازه همتای الکترونیک آرتز طبیعی و هیجان انگیز نیستند، اما دیدن چنین پیشرفت هایی واقعاً جای خوشحالی دارد.

شاید مهم ترین مشکلی که کماکان مثل سابق در PES 2018 به چشم می خورد، کمبود همین روند و اتمسفر هیجان انگیزی باشد که الکترونیک آرتز توانسته در فیفا ایجاد کند. از نظر صوتی، PES 2018 به هیچ وجه تجربه بدی نیست اما واکنش تماشاگران، گزارش بازی ها و تنوع پایین موزیک ها از اصلی ترین نقاط ضعف بازی به حساب می آیند.

پیش از هر چیز، با وجود واکنش قابل قبول تماشاگران به لحظات مهم بازی، هنوز به سختی می توان جو سنگین ورزشگاه و میزان هیجانی که در هوای ورزشگاه موج می زند را درک کرد. حتی مهم ترین بازی ها، مانند بازی دوستانه ای بین دو تیم بی اهمیت به نظر می رسد.

در واقع مسئله اینجاست که ساختار فیفا، به بازی اجازه داده تا به صورت معمول در 90 دقیقه، روندی صعودی داشته باشد و هر دقیقه، میزان هیجان افزایش یابد؛ مسئله ای که نمونه مشهود آن، هیجان زدگی هرچه بیشتر تماشاگران با گذشت بازی است. چنین ساختاری به هیچ وجه در PES 2018 به چشم نمی خورد و هنوز هم به ندرت پیش می آید که در دقایق پایانی، بر لبه صندلی نشسته و با کمری خمیده، سعی کنید از تک تک ثانیه های باقی مانده به بهترین نحو استفاده کنید.

گزارش هم در ایجاد این حس بی تفاوتی بی تاثیر نبوده است. گزارشگر بازی مثل همیشه حرف خاصی برای گفتن ندارد و صرفاً با کلی گویی به تحلیل اصلی ترین اتفاقات پرداخته و به هیچ وجه وارد جزییات نمی شود. حتی هنگامی که یک گل به ثمر می رسانید یا با ضربه ای اساسی، تیرک را به لرزه در می آورید هم هیجان لازم در صدای پیتر دروری شنیده نمی شود و فریادها، انگار از سر اجبار هستند و نه به خاطر اتفاقی که حقیقتاً گزارشگر را به هیجان آورده باشد.

احتمالاً یکی از مسائلی که باعث می شود تجربه PES 2018 یکی از بهترین های این سری باشد، گرافیک بازی است. اگر سری NBA 2K را قلم بگیریم که انصافاً خوش منظر ترین بازی ورزشی حال حاضر به حساب می آید، هیچ شبیه ساز ورزشی دیگری تا این حد به جزییات توجه نشان نداده و تجربه بصری اینقدر خوبی ارائه نکرده است.

جزییات ورزشگاه ها، اندام بازیکنان و صورت شان بسیار بالاست و انیمیشن های تحسین برانگیزی که در موردشان صحبت کردیم، جذابیت را دوچندان کرده اند. معمولاً رندر انیمیشن های دویدن، کاری بسیار سخت در بازی های ورزشی به حساب می آید اما کونامی توانسته روی کنسول های پلی استیشن 4 و اکس باکس وان استاندارد که آرام آرام سالخورده تر می شوند، به پرفورمنس قابل توجهی دست پیدا کند و به ندرت شاهد افت فریم یا باگ های بزرگ هستید.

البته این گرافیک خوب، دو نقطه ضعف بزرگ هم دارد که اولی در بارگذاری بازی دیده می شود. سرعت بارگذاری در PES 2018، بسیار پایین است و کم پیش نمی آید که هنگام بارگذاری و اتصال به سرورها به صورت همزمان، برای مدتی بسیار طولانی در صفحه لودینگ باقی بمانید و در نهایت مجبور به بستن بازی و اجرای مجدد آن شوید.

نطقه ضعف دیگر هم دو دستگی میان طراحی چهره هاست. در واقع کونامی قراردادی رسمی با باشگاه بارسلونا امضا کرده و تمام بازیکنان این تیم، به بهترین شکل طراحی و در بازی پیاده سازی شده اند. اما این موضوع تنها درباره همین بازیکنان مصداق دارد و سایر افراد، حتی بازیکنان سطح اول جهان به اندازه بازیکنانی مثل مسی، سوآرز و بقیه اعضای تیم بارسلونا واقع گرایانه و پر جزییات از آب درنیامده اند؛ البته این دو دستگی در حدی نیست که آزارتان دهد، اما قطعاً باعث افسوس تان می شود.

خوشبختانه مثل همیشه، کونامی ابزار شخصی سازی خودش را در PES 2018 قرار داده و به همین خاطر، می توانید بسیاری از بازیکنان و تیم ها را بسته به علاقه خود ادیت کرده و یا دیتای سایر بازیکنان را دریافت کنید. این ابزار از آن جهت مهم تلقی می شود که سری PES همیشه با مشکلات بزرگی در زمینه لایسنس تیم های مختلف مواجه بوده و به عنوان مثال، تیم های لالیگا و تیم های لیگ برتر انگلیس همچنان با همان نام های عجیب و غریب و لباس های قدیمی به بازی اضافه شده اند.

از نظر حالت های قابل بازی، به جز در بخش آنلاین، هیچ تغییر محسوسی در PES 2018 به چشم نمی خورد و هنوز می توانید در مودهایی مانند MyClub ،Become A Legend و لیگ قهرمانان به بازی بپردازید. متاسفانه یک بار دیگر کونامی در این مودها از خود کمکاری نشان داده و تقریباً هیچ نکته جدیدی در هیچ کدام به چشم نمی خورد.

MyClub می توانست به مودی جذاب تر با جزییات و گزینه های گسترده تر تبدیل شود تا رقیبی شایسته برای Ultimate Team فیفا باشد اما این اتفاق نیفتاده است. از طرف دیگر، مود Become A Legend هم در برابر The Journey الکترونیک آرتز، جذابیتی نداشته و به سطحی ترین شکل ممکن دنبال می شود؛ در واقع در عصری که حتی بازی های ورزشی هم نوعی از داستان سرایی را در خود جای داده اند، کمترین انتظار این است که کونامی با استانداردهای صنعت پیش برود.

در نهایت حرفی باقی نمی ماند جز اینکه کونامی مثل روندی که طی چند سال اخیر به کار گرفته، یک بار دیگر عنوانی به دست گیمرها رسانده که توجه ویژه ای بر حل کردن مشکلات گیم پلی و ساخت المان های جدید، روی فونداسیون کلی PES داشته است.

اگرچه کونامی در این بخش بسیار موفق عمل کرده، اما قطعاً زمان آن رسیده تا کمپانی ژاپنی، به دنبال جذب طرفداران فیفا و بسط جامعه گیمری خود باشد. برای تحقق این مسئله، بهبود صرف گیم پلی کافی نیست و PES باید به صورت همه جانبه مورد بازنگری قرار گیرد.

این موضوع احتمالاً برای یک بازی ورزشی بسیار عجیب به نظر می رسد، اما شاید بد نباشد اگر کونامی یک سال به PES مرخصی داده و برخی از ایده های خوب خود و چگونگی استفاده از آنها در گیم پلی را مجدداً بررسی کند. با روند سالیانه فعلی، تیم کونامی هیچوقت به فرصت کافی برای اعمال تغییرات اساسی دسترسی نخواهد داشت و قطعاً برای مدت های طولانی، باید منتظر همان بازی قبلی، با لایه هایی تازه اما ناکافی از خلاقیت باشیم.