روستای وناش

در لغتنامه دهخدا آمده است:

وناش دهی است جزو دهستان الموت بخش معلم کلایه شهرستان قزوین واقع در 65هزار گزی راه عمومی . موقع جغرافیایی آن کوهستانی و سردسیری است. سکنه ی آن 515 تن . آب آن از چشمه سار و محصول آن غلات بنشن گردو لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است.

نصف سکنه در زمستان برای تامین معاش به تنکابن می روند. صنایع دستی زنان بافتن لباس پشمی محلی و کرباس بافی است . ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج1 )

روستای وناش یکی از روستاهای استان قزوین شهرستان قزوین بخش رودبار الموت شرقی می باشد که در منطقه ای کوهستانی و در شمال شرقی ترین نقطه استان واقع گردیده است .
همسایه های روستا از سمت شمال روستای بالا وناش (کینه خاز)جنوب روستای زوارک غرب روستاهای اتان و کلایه چوسر طاله و از سمت شرق به مرز مازندران و منطقه توریستی سه هزار می باشد به طور کلی روستا درمنطقه ای کوهستانی و بین کوههای بلند در ارتفاع حدود 2500 متر از سطح دریا واقع شده است .

جهت دسترسی به روستا از سمت قزوین پس از قرارگرفتن در جاده الموت و طی حدود 80 کیلومتر به معلم کلایه می رسیم سپس با انتخاب یکی از دومسیر زوارک یا اتان به سمت وناش حرکت می کنیم.فاصله ی قزوین تا روستای وناش از راه زوارک 112 کیلومتر است.

جمعیت وناش وبالا وناش 350خانوار درحدود 1500نفر می باشد.

راه های ارتباطی به روستا

دو جاده ارتباطی است که یکی از آنها هم اکنون به روستا متصل است از جاده اصلی الموت از کنار روستای هرانک به سمت آتان و گذشتن از روستای ایلان با طی کردن مسیری طولانی و بسیار صعب العبور به وناش می رسد. طول این مسیر از(سمت آتان به وناش)از معلم کلایه حدود 40 کیلومتربوده که 12 کیلو متر آن خاکی می باشد.

اما مسیر ارتباطی دیگر از روستای زوارک به وناش به فاصله 7 کیلومتر می باشد.

طول این مسیر از شهرمعلم کلایه از راه زوارک تا وناش32 کیلومتر است که 7کیلومتر آن در دست ساخت بوده و ارتباط آن به طور کامل برقرار نشده است. احداث این جاده از آرزوی دیرینه ی اهالی وناش بوده است که با همت روستائیان و اعضای شورای قبلی و فعلی و توجه مسئولین این آرزو محقق شده است.از مشخصات این مسیر می توان به چشم اندازهای زیبایی که از حاشیه رودخانه و آبشارها وچشمه ها و همچنین مناطق جنگلی اشاره کردو پیش بینی می شود گردشگران زیادی را به خود جلب کند.

دامداری از شغل های رایج در این روستا می باشد که در فصل بهار دامداران احشام خود را اطراف روستا به چرا می برند و در اول تابستان نیز به منطقه ی ییلاقی که شامل سه چراگاه با مراتع وسیع به نام های سیلی سرا – شلاب دره و گرمدره می روند و تابستان را در آن جا می گذرانند. ( آب گرم معروف به سه هزار در نزدیکی این منطقه قرار دارد.)