روستای بوره بان

موقعیت روستای بوره بان

این روستا در 25 کیلومتری جنوب شهر سنندج در ارتفاع 1600متری از سطح آبهای آزاد و در کردستان ایران واقع شده است.که آدرس کامل آن عبارت است از: ایران/کردستان/سنندج/کیلومتر 10جاده کرمانشاه/دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد واحد سنندج/جاده فرعی روستای کیلگ/چهار راه یا دو راهی بوربان/روستای بوربان

برخی از روستاهای اطراف عبارتند از: نران ، قصریان ، موینه ، شینه ، علی آباد، لنج آباد، سمان ، هوانله ، دره باغ ، کانی سواران ، گرآباد و زروان که به جهت بزرگ بودن روستای نران عموماً موسوم به منطقه نران ویا در حالت کلی به ” چه م شار” مشهور است.جمعیت روستا حدود 200 نفر در قالب 50 خانوار می باشد که شغل عمده ی آنان کشاورزی، باغداری و دامداری است. جمعیت روستا اکثراْ جوان بوده و مشتاق ورزش هستند. با این وجود از حداقل امکانات وخدمات عمومی برخوردار است اماجوانان ده به ورزش و دیگر سرگرمی ها می پردازند ودر زمین های خاکی و لبریز از سنگ و کلوخ به بازی فوتبال می پردازند که نشان دهنده ی علاقه ی وافر آنان به این بازی است.

تاریخچه روستا

قدمت این روستا بیش از هزار سال می باشد، دلایلی زیادی برای اثبات این مدعا وجود دارد حال در این مبحث به دودلیل عمده ذیل اشاره می نمایم:

1) مسجد عبدالهی روستا که وجه تسمیه اش به جهت ساخت آن توسط حضرت عبدالله(رض) فرزند حضرت عمر ابن خطاب(رض) می باشد. و این خود نشان از آبادانی روستای مذکور حتی سال ها فبل از حیات وی می باشد.

2) بر اساس تحقیق ذیل که توسط اینجانب انجام گرفته است :

این روستا دارای 2 قبرستان می باشد که قبرستان اولیه روستا دارای مساحتی به ابعاد 111.2*125 واحد سطحی می باشد، که با انتخاب 3نمونه تصادفی 10*10(100 واحد سطحی) تعداد قبور 17،18و 19 مورد شمارش گردیدکه میانگین آن 18 قبر در هر 100 واحد سطحی می باشدلذا با داشتن مساحت کل 111.2*125=13900واحد سطحی، می توان بدین گونه تعداد کل قبور را را تخمین زد:

13900/100=139

139*18=2502 قبر

وبا بررسی تعداد افراد متوفی در 30 سال گذشته میانگین فوت در هر سال 2.1 نفر محاسبه گردیده است که بر این اساس می توان تقریبی از قدمت روستا را به شکل ذیل تخمین زد:

2502/2.1=1191

وبا افزودن 150 سال طول عمر قبرستان جدید ، تاریخ سکونت در این روستا حداقل به 1341 سال پیش باز می گردد.

1191+150=1341 سال

پوشش گیاهی

اگر از حق نگذریم اساسا بوره بان روستای با صفایی است همچنین مناظر طبیعی زیادی داردهمراه با چشمه های آب بیشماری که از دل کوه هایی چون، که ما جار،ده شت شیخ ئه له مدار،گولوه ن ، مله بی و غیره به بیرون تراوش می کندکه نوشیدن آب آن ها احساس نشاط و زنده بودن را به آدمی می بخشد ، برخی ازاین چشمه ها عبارتند از : کانی کوچه له ، کانی دلیق، کوچکینه،کانی مه لهه مه که،بان کیوار، سیاره ، گولوه ن وبسیاری چشمه های دیگر،کوه های روستا بر خلاف روستاهای اطراف پوشیده از درخت ون بوده که صمغ آن از لحاظ صنعتی ـ صادراتی حائز اهمیت زیادی است و دارای ارزش داروئی می باشد. همچنین مراتع روستا برای چرای دام عالی بوده و دارای گیاه صنعتی گون می باشد که هرساله گروه های زیادی غالباً از کرمانشاه به جهت بهره برداری از شیره ی این گیاه موسوم به کتیرا به این روستا می آیند.از دیگر پوشش گیاهی روستا می توان به درختچه هایی نظیر بلچ، بادام کوهی و گلابی اشاره نمود.

فرهنگ و آداب و رسوم

این روستا مردمانی ساده و با محبت دارد که بیشتر با یکدیگر خویشاوند هستند.بر همین اساس در شب های زمستان با یکدیگر مراوده داشته وجوانان ده سرگرم انواع بازی ها از جمله (جوراب بازی)،(ورق بازی)،(شطرنج)،(تخته نرد)و… می شوندبعدازپایان شب نشینی بیشتر پسران ده در مرکز روستا موسوم به (به ردووکان یا ناو ئاوایی) جمع شده و آتش بزرگی برپا می کنندوچای درست می کنند گاهی اوقات غذا هم می خورند که جذابیت خاص خود را دارد وشب رابا انواع سرگرمی ها به صبح می رسانند.