روستای عبدل آباد

عبدل آباد را از دیرباز قلعه ای بوده که مسکن و ماوای بزرگانی سخاوتمند و سخاوتمندانی بزرگ بوده این قلعه بر دهانه قناتی پر آب که گوارایی آبش زبانزد خاص و عام بوده ، بنا گردیده بود.
دیوارهایی به بلندی 12 چینه ( هر ردیف ازدیوارهای خشت و گلی را یک چینه می گویند و مرز هر چینه با چینه های دیگر به صورت یک خط فرو رفته، مشخص و قابل تشخیص است) دور تا دور قلعه را فراگرفته بودند. و در چهار سوی قلعه چهار برج جهت دیده بانی و حراست از قلعه بنا گردیده بود.
بر سر دیوارها ، کنگره هایی دیده میشد که دیوارها را از فرسایش ناشی از عوامل جوی از قبیل باد و باران تا حد بسیار زیادی محافظت کرده و علاوه بر این جلوه ای بسیار تماشایی به قلعه داده و ابهتی قابل تحسین به قلعه میداده است.
در قسمتهای فوقانی دیوارهای قلعه و نیز در دیوارهای اطراف برج ها ، سوراخ هایی رو به پایین در نظر گرفته بودند که به کمک آنه می توانستند تمامی حرکات بیرون قلعه را ببینند بدون اینکه دیده شوند.و همچنین می توانستند با مهاجمان و دزدان احتمالی و غارتگرانی که به هر کجا یورش می بردند، به مقابله برخاسته و آنها را پاسخی سزاوار بدهند.
خاکی که در ساخت قلعه به کار رفته، سفید رنگ بوده و هر گاه که بطور کامل آماده گردد، و به خوبی آن را با پا مالیده باشند، بسیار سخت میگردد و در برابر ترک خوردگی مقاوم بوده و در برابر رطوبت به خوبی مقاومت می کند و آب را به خود نمی گیرد.
درب ورودی قلعه از چوب نوعی درخت توت (توت شکرو) که مقاوم می باشد، ساخته شده بود که بزرگی آن و ضخامت تخته هایی که در ساختش بکار رفته بود، اندیشه هر سارقی را فرومی کوفت و شوبندی (به قفل و زبانه ای فلزی که برای بستن درب ها بکار می بردند ، شو بند می گفتند) بزرگ و محکم ، دو لنگه این درب را به هم گره میزد که گسستن آن از بیرون قلعه محال بود.
مظهر قنات در میان قلعه آشکار می گشت و بواسطه آب فراوان و شیرین و گوارایی که داشت، درختانی سرسبز و شاداب و ماهیان آزاد قناتی بسیار زیادی را به ارمغان آورده بود.
در داخل قلعه سراخانه هایی در امتداد دیوارها بر پا گشته بود و خانواده های بسیاری در آن خانه ها روزگار می گذرانیدند که هنوز هم سخن بزرگی و رادمردی و سخاوتمندی این بزرگان هر از گاهی ، نقل هر محفلی می شود و ذکر خیرشان بر هر زبان حق گویی می گذرد.