اخترشناسان اخیراً نوع جدیدی از اجرام آسمانی را در منظومه شمسی یافته اند: یک سیارک دوتایی فعال. این شی که Body 288P نام گرفته، نخستین شی آسمانی هیبریدی است که دو نوع نادر از سیارک ها را در خود جای داده است: یک جفت سنگ که به دور یکدیگر می چرخند و منجر به تشکیل یک سیارک فعال شده اند که شبیه به یک ستاره دنباله دار بوده و به هنگام گردش، ردی از گاز و خاک از خود به جای می گذارد.
تا پیش از این، مرزی مشخص میان سیارک ها و ستاره های دنباله دار وجود داشت. سیارک ها، اجرامی متشکل از سنگ و فلز هستند و در همین حال، ستاره های دنباله دار یخی بوده و به خاطر گرمای خورشید، ردی از بخار به جای می گذارند. اما با تحقیقات بیشتر، این مرز محو می شود. سیارک های فعال، خاک و گاز را در مسیر حرکت خود باقی می گذارند و به همین خاطر، شبیه به ستاره های دنباله دار به نظر می رسند؛ اما چنین اتفاقی بسیار نادر بوده و تنها 20 نمونه شناخته شده وجود دارد.
Body 288P در سال 2011 کشف شد و تصاویر ثبت شده به کمک تلسکوپ هابل در آن زمان نشان داد که فعال است. اما در آن سال، سیارک مورد بحث بسیار از زمین فاصله داشت و امکان بررسی هرچه بیشتر آن مهیا نبود. در سپتامبر 2016، سیارک 288P به نزدیک ترین فاصله خود با خورشید رسید و از فاصله 200 میلیون کیلومتری زمین عبور کرد؛ بنابراین اخترشناسان انستیتو Max Planck از هابل استفاده کردند تا بررسی دقیق تری داشته باشند. در همان زمان بود که مشخص شد 288P از دو قطعه مجزا تشکیل شده و به همین خاطر، به نخستین ستاره دنباله دار دوتایی کمربند اصلی تبدیل شد.
بررسی های بیشتر، اطلاعات گسترده تری نیز فراهم آورد. اکثر سیارک ها، شامل یک بدنه اصلی و یک «قمر» کوچکتر هستند که به دورشان می گردند. اما قطعات 288P تقریباً یک اندازه بوده و عرضی برابر با 1 کیلومتر دارند. علاوه بر این، دو تکه فاصله نسبتاً زیادی باهم دارند و از فاصله 100 کیلومتری به دور یکدیگر می گردند.
به گفته اخترشناسان Max Planck، گردش مداوم احتمالاً دلیل اصلی تقسیم شدن 288P به دو تکه بوده است؛ اما فعال بودن آن در حال حاضر نشان می دهد که این اتفاق، در گذشته نه چندان دور، یعنی احتمالاً 5 هزار سال پیش به وقوع پیوسته است. پس از این، فوران گاز باعث شده تا دو تکه به مرور زمان از یکدیگر فاصله بگیرند.
در نهایت گفتنی است که میان تمام اجرام آسمانی شناخته شده، Body 288P یک شی کاملاً منحصر به فرد است و اخترشناسان نیازمند تحقیق هرچه بیشتر هستند تا متوجه شوند ستاره های دنباله دار دوتایی کمربند اصلی، چه میزان از تمام اجرام آسمانی را تشکیل داده اند. دانستن این موضوع، به شناخت هرچه بیشتر ریشه های منظومه شمسی منجر می شود.