هوره از نواهای قدیمی مردم کرد است . مشهور است نکیسای باربد برای خسرو و شیرین هوره می خوانده است. برخلاف چند دهه اخیر هوره را با همراه تنبور اجرا می کردند. این نوا دارای چهارده مقام است که عبارتند از :
1-گله خاک
2-گله وه دره
3-بالا دستانی
4-شاه حسینی
5- سارو خانی
6-جلو شایی
7-طرز
8-مجنونی
9-کری
10-پاریه
11-دو بالا
12-غریوی
13-بانه بنه یی
14-پاوه موری
که هرکدام دارای فرعیاتی می باشند. هوره را در جنگ نیز جنگجویان کرد می خوانده اند. گونه دیگر هوره مویه یا مور است که در شیون و مرگ افراد ، بوسیله زنان و در بعضی از نقاط توسط مردان خوانده می شود. با ظهور تصوف در نقاط کردنشین هوره را با جذبه و حالت گریه و استغاثه به گونه ای خاص خواندند و رنگی عرفانی به آن دادند که به سوز معروف شد .
از دیگر ردیف ها و نغمه های کردی باید از بیات کرد ، حاجی حسنی ، بسته نگار ، قطار و قرایی که در دستگاه شور اجرا می شود نام برد . دو گونه دیگر از نواهای کردی ، گورانی و سیاه چمانه می باشد که در منطقه جوانرود و اورامان رواج بیشتری دارد . گورانی از الحان بهاری است که ابیات آن از دو بیتی های محلی است و به هنگام دمیدن سبزه و گل در دشت و کوهستان و در مراسم عروسی و شادمانی با همراهی شمشال و یا بدون ساز خوانده می شود .سیاه چمانه از الحان پائیزی است و زمان خواندن آن برگ ریزان می باشد که با هلهله و شادمانی همراه نبوده و بسیار غم انگیز است .
