سنتى در جهت احیاى یاد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا.در این برنامه،چه بصورت مقطع پایانى سخنرانى و موعظه و چه بصورت مستقل،حوادث کربلا وکیفیت‌شهادت امام حسین«ع»و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتى سوزناک نقل مى‌شودکه سبب تحریک عواطف و گریستن بر سید الشهدا مى‌گردد.نقل حوادث بر اساس مقتلهاانجام مى‌گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى‌شود تاموجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد«ع»که بیست‌سال به یاد عاشورا مى‌گریست،مى‌فرمود یاد شهادت فرزندان‌فاطمه چشمانم را پر اشک مى‌کند: «انى لم اذکر مصرع بنى فاطمة الا خنقتنى لذلک‌عبرة» (1) با این حساب،یاد حادثه و یادآورى آن مظلومیتها خودش کافى است تا مستمعان‌را بگریاند و نیازى به آمیختن دروغ یا نقل حرفهاى بى‌اساس در ذکر مصیبت و مرثیه‌خوانى نیست.
ذکر مصیبت،سبب تعمیق نهضت‌حسینى و پیوند عاطفى و قلبى شیعه باسید الشهداست و نقشه دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند،نقش بر آب مى‌کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان مى‌پرورد. (2) البته باید ذاکران و مرثیه خوانان،هم شایستگى این منصب حساس را داشته باشند وهم در محتواى مرثیه‌خوانى خود دقت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کاربندند.
پى‌نوشتها
1-بحار الانوار،ج 45،ص 109.
2-ر.ک:«نقش انقلابى یاد و یادآوران»،شریعتى.بحار الانوار،ج 44،ص 278،احادیث گریستن و عزادارى برسید الشهداء را آورده است.
فرهنگ عاشورا صفحه 179 جواد محدثى