به گزارش خبرنگار مهر، پوریا کاکاوند که در سی و دومین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران برنده جایزه بهترین دستاورد فنی برای فیلمنامه «روشویی» شد، گفت: خوشبختانه 2 جشنواره فیلم کوتاه شریف و کاردرست به نام های فیلم کوتاه تهران و نهال برگزار می شوند که در این سال ها نقش مهمی در این مدیوم داشته اند و باقی جشنواره ها به دلیل اینکه غالبا موضوعی هستند کاربرد چندانی ندارند. در این 2 رویداد خاص، جشنواره به فیلم ها اعتبار می بخشد در صورتی که در جشنواره های دیگر، فیلم است که اعتبار جشنواره را بالا می برد.
وی اشاره کرد: من از سال 86 جشنواره فیلم کوتاه تهران را پیگیری می کنم و معتقدم که در این روند چند ساله اتفاقات خوبی برای فیلمسازان ما رقم خورده است و در نتیجه در دنیا خوب دیده شده ایم. به نظر من درصد زیادی از این نتیجه به خاطر جشنواره فیلم کوتاه تهران است که در معرفی آثار خوب عمل کرده و فیلم های کوتاه را در جامعه هنری ما شناسانده است.
کاکاوند تصریح کرد: به جد می توان گفت که جشنواره قابلیت مرجع شدن پیدا کرده و بر اساس فیلم های برگزیده آن می توان سریع تر با آثار قابل اعتنا آشنا شد.
نویسنده «روشویی» درباره بحث حمایت از فیلم کوتاه بیان کرد: اگر واقع بین باشیم باید از خودمان بپرسیم اگر سرمایه داشته باشم روی فیلم کوتاه می گذارم یا نه؟ در حال حاضر ما شرایط مان شبیه هیچ کجای دنیا نیست و اثری که ساخته می شود ممکن است اکران نشود و پولی در نیاورد. ارزش ریالی جایزه ها هم در بخش ملی بسیار کم است و شانسی برای اینکه این جایزه هزینه فیلم بعدی را تامین کند وجود ندارد. با این جایزه ها نمی توان به تامین بودجه برای فیلم بعدی دل بست مگر اینکه فیلم به جشنواره های دیگر برود.
وی با اشاره به اینکه در این سال ها گاهی از بخش دولتی و گاهی از بخش خصوصی توقع حمایت داشتیم، بیان کرد: یک زمانی فقط می گفتیم دولت باید حمایت کند و حالا همه از بخش خصوصی توقع دارند وارد میدان شود. جالب اینکه امروزه از نظر برخی افراد تامین بودجه از طرف دولت یعنی تو یک آدم درون سیستم هستی و این حرف های سطحی و حاشیه ای باعث شده ما گاهی وقت ها از متن دور شویم. همه جای دنیا یک سری نهادهای اصلی مثل شهرداری و وزارت فرهنگ وجود دارند که وظیفه شان حمایت از هنرمندان و فیلمسازان است و مثل ما تا این حد درگیر حواشی نیستند.
کاکاوند گفت: ماجرایی در فیلم کوتاه وجود دارد که فکر می کنند این مدیوم مختص آدم های زیر 27 سال است. این ایده از کارگردانانی بیرون آمده که تا این سن فیلم کوتاه ساختند و بعد از ساخت فیلم بلند از فیلم کوتاه دست کشیدند. من کتمان نمی کنم که فیلم کوتاه پیش نیاز خوبی برای فیلم بلند است اما این 2 کاملا متفاوت از یکدیگر هستند. مگر کسی که رمان می نویسد حتما قبلش داستان کوتاه می نوشته است؟
وی توضیح داد: یکی از مهمترین دلایلی که نام فیلمسازان قابل اعتنا را کمتر در بخش برنده ها می بینیم این است که به عنوان مثال اگر شهرام مکری فیلم کوتاه بسازد داوران از او می خواهند فیلمش را از بخش مسابقه دربیاورد زیرا این تصور به غلط وجود دارد که اگر نام فیلمسازان مطرح میان شرکت کنندگان باشد شانس جایزه گرفتن جوانان کم می شود.
پوریا کاکاوند گفت: اتفاقا جشنواره باید به فیلمسازانی چون امیرشهاب رضویان، شهرام مکری، بهرام توکلی و رضا میرکریمی سفارش تولید فیلم کوتاه بدهد بلکه از این راه این موضوع که فیلم بلند ساختن هیچ ربطی به فیلم کوتاه خوب ساختن ندارد و این دو با هم متفاوتند، نهادینه شود.
وی ادامه داد: متاسفانه در نگاه کلی ما با فیلم کوتاه درست برخورد نمی کنیم. احساس می کنیم باید نام های بزرگ را کنار میدان بگذاریم تا جوانتر ها دیده شوند در صورتی که جوانان باید در همین رویدادهای مهم بزرگان سینما را ببینند و از آنها در ساخت فیلم کوتاه بعدی شان یاد بگیرند.
کاکاوند در پایان گفت: من به عنوان کسی که تولید فیلم سینمایی بلند را آغاز کرده ام قول می دهم از مدیوم فیلم کوتاه کناره نگیرم و هر زمان که ایده ای برای این سینما داشتم آن را جلوی دوربین ببرم. زمان می برد تا یاد بگیریم کار کوتاه و بلند دو گونه مجزای سینما هستند. اگر مجید بزرگر و بهرام توکلی بیایند و فیلم کوتاه بسازند و هر سال در جشنواره حاضر شوند این ذهنیت تغییر می کند که فیلم کوتاه تنها مقدمه ای برای سینمای بلند است. الان همه فکر می کنند بچه ها هستند که فیلم کوتاه می سازند و سینمایی بلند ساختن را نشانه پیشرفت می دانند.
