برای اولین بار اخترشناسان موفق به تعیین موقعیت ناحیه ای در آن سوی کهکشان راه شیری (در جهت مخالف موقعیت منظومه شمسی نسبت به مرکز کهکشان) شده اند که محل تولد ستاره های غول پیکر است.
تعیین موقعیت این ناحیه به دانشمندان کمک می کند که ساختار و چگونگی رشد و تغییر شکل کهکشانی که در آن ساکن هستیم را بهتر از هر زمان دیگری درک نمایند. این به طور حتم یک دست آورد بزرگ به شمار می رود، چرا که تعیین موقعیت پدیده ای خاص در یک کهکشان کاری بسیار دشوار و پیچیده است.
غبارهای غلیظ احاطه کننده مرکز کهکشان سبب می شوند که مشاهده هر مرکز نوری در آن سوی کهکشان امری دشوار و حتی ناممکن شود. ضمن این که قطر 100 هزار سال نوری آن سبب می شود که شعاع های نوری برای نقل مکان از یک گوشه به گوشه دیگر آن هزاران سال در حرکت باشند. امواج رادیویی نیز به زحمت می توانند خود را به نقاط درودست آن برسانند.
دانشمندان برای تعیین مراکز زایش ستاره های جدید از حرکت انتقالی زمین به دور خورشید استفاده می کنند. آنها می توانند امواج رادیویی ارسالی از این مراکز را در فواصل مختلف از مدار حرکت زمین دریافت و تحلیل نمایند و بدین ترتیب موقعیت دقیق منشاء آنها را تعیین نمایند.
اخترشناسان در طی 5 سال گذشته بیش از 200 منبع مختلف از امواج ارسالی زایشگاه های ستاره ای را به ثبت رسانده اند، اما این اولین مورد شناسایی موقعیت دقیق یکی از آنهاست که تا کنون انجام گرفته است.
چنین مکان هایی همواره در بازوهای گردنده کهکشان های مارپیچ چون کهکشان راه شیری شکل می گیرند. در این نقاط توده های عظیم گاز و غبار با یگدیگر برخورد کرده، متراکم می شوند و تشکیل ستاره ای جدید را می دهند.
