۱۳ نکته جالب در مورد «پل رودخانه کوای» The Bridge on the River Kwai

همه آثار دیوید لین David Lean، کارگردان آثار فوق‌العاده‌ای مانند «لورنس عربستان» Lawrence of Arabia و «دکتر ژیواگو»، پر سروصدا از آب درنیامدند. اولین فیلم موفقش دوازدهمین ساخته او بود: «پل رودخانه کوای» The Bridge on the River Kwai با بازی الک گینس Alec Guinness و ویلیام هولدن William Holden در نقش اسرای جنگی‌ که برای ساخت و یا تخریب پلی در ژاپن در زمان جنگ جهانی دوم به کار گرفته‌شده بودند. این فیلم موفق به دریافت هفت جایزه اسکار شد که شامل جایزه اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد (گینس) می‌شد. علاوه بر این‌ها این فیلم موفق به دریافت چند جایزه گلدن گلوب Golden Globes و بفتا BAFTA شد، حتی موسیقی متن این فیلم هم نامزد جایزه گرمی Grammy شد. می‌خواهیم از واقعیات ناگفته و پشت‌صحنه‌ای این فیلم موفق پرده برداریم.
1-اسکار بهترین فیلم‌نامه این فیلم را کسی دریافت کرد که در نوشتن این فیلم‌نامه نقشی نداشت.پروسه اقتباس از رمان فرانسوی پیر بول Pierre Boulle به نام Le Pont de la Riviere Kwai کار سختی بود، اما دو نویسنده‌ای که در آخر موفق به نوشتن این اقتباس زیبا شدند کارل فورمن Carl Foreman (نویسنده فیلم‌نامه «نیمروز» High Noon) و مایکل ویلسون Michael Wilson (نویسنده فیلم‌نامه فیلم «مکانی در آفتاب» A Place in the Sun) بودند؛ اما هیچ‌یک از آن‌ها موفق به دریافت جایزه نشدند چراکه «پل رودخانه کوای» هم‌زمان با دوره سه‌ساله‌ای پخش شد که در آن کمونیست‌ها (کسانی که از سؤال جواب دادن مقابل کنگره سرپیچی می‌کردند) شایسته دریافت جایزه اسکار حساب نمی‌شدند. درنتیجه این جایزه به نویسنده رمان، بول، تعلق گرفت. در سال 1985، آکادمی جوایز اسکار این دو نویسنده را به‌عنوان نویسندگان این فیلم‌نامه به رسمیت شناخت و جایزه را به آن‌ها تقدیم کرد.
2-این فیلم کم‌وبیش از روی اتفاقات واقعی ساخته شد.
بول رمان خودش را بر اساس تجربیاتش از اسارت در ژاپن در زمان جنگ جهانی دوم نوشت، تجربه ساخت سازه‌ای گمنام که خودش حتی روی آن کار نمی‌کرد. ژاپن درواقع اسرای بریتانیایی، آمریکایی، استرالیایی و هلندی را مجبور به ساخت راه‌آهن برما Burma Railway کرد که درنهایت منجر به مرگ 13000 اسیر شد. رود کوای اصلی، رود کوچکی در نزدیکی برما بود. پلی که در رمان آمده است در حقیقت 200 مایل آن‌طرف‌تر در نزدیکی بانکوک ساخته‌شده بود.
3- دیوید لین این فیلم را مدیون کاترین هپبورن KATHARINE HEPBURN است.دیوید لین در آن زمان در اواخر چهل‌سالگی‌اش بود، 11 فیلم ساخته بود که هیچ‌کدام از آن‌ها فیلم‌های پرسروصدایی از آب درنیامده بودند و حتی خارج از انگلستان کسی آن‌ها را نمی‌شناخت و اگر به خاطر هپبورن، بازیگر فیلم «فصل تابستان» Summertim لین، نبود این فیلم را هم نمی‌ساخت. هپبورن، لین را به تهیه‌کننده سم اسپیگل Sam Spiegel برای کارگردانی این فیلم پیشنهاد کرد.
4- دیوید لین به این فیلم نیاز زیادی داشت.
او باوجود آن‌که در آن زمان برنده پنج جایزه اسکار ‌بود و شهرتی به هم زده بود، مشکلات زیادی داشت. تازه از همسرش آن تاد Ann Todd طلاق گرفته بود و به حدی درگیر مشکلات مالی بود که جاسیگاری طلایش را گرو گذاشته بود. این‌ها به‌علاوه علاقه‌اش به سفر او را مجاب کرد تا این پروژه را که در جنوب شرقی آسیا فیلم‌برداری می‌شد قبول کند.
5- نوشتن فیلم‌نامه این فیلم کار طاقت‌فرسایی بود.
اسپیگل، تهیه‌کننده این فیلم حق تکثیر فیلم این رمان را خرید و فورمن را برای نوشتن فیلم‌نامه‌ای از روی آن استخدام کرد. بعدازآن لین را برای کارگردانی این فیلم انتخاب کرد، کسی که نوشته فورمن را نپسندید. درنتیجه اسپیگل نویسنده دیگری به نام کالدر ویلینگهام Calder Willingham را استخدام کرد که لین نوشته او را هم نپسندید. در آخر اسپیگل مایکل ویلسون را به سری‌لانکا فرستاد، جایی که لین در حال پیش‌تولید فیلم بود. ویلسون و لین هر دو روی فیلم‌نامه کارکردند و نسخه نهایی را نوشتند.
6- دولت ژاپن بود که درنهایت فیلم‌نامه را تائید کرد.اسپیگل فیلم‌نامه را پیش‌تر برای دولت ژاپن فرستاده بود، به امید اینکه همکاری آن‌ها را در تولید این فیلم جلب کند که موفق هم شد. دولت ژاپن یک مشاور ارتش را برای بازسازی صحنه‌های کمپ به کمک آن‌ها فرستاد. (از یک مشاور ارتش انگلیسی هم کمک گرفته شد)
7- رئیس کلمبیا پیکچرز COLUMBIA PICTURES لین را مجبور کرد تا صحنه عاشقانه‌ای را در فیلم بگنجاند.
هری کوهن Harry Cohn که در آن زمان رئیس کلمبیا پیکچرز بود هنگامی‌که فیلم‌نامه را خواند به لین اصرار کرد تا صحنه عاشقانه‌ای را هم به فیلم اضافه کند.
8- چارلز لوتن CHARLES LAUGHTON در شرایط بدنی مناسبی برای بازی در نقش اول این فیلم نبود.
لین برای نقش اول فیلمش لوتن را در نظر داشت، نقشی که درنهایت به الک گینس رسید؛ اما لوتن در آن زمان فیزیک بدنی که مناسب یک افسر ارتش بریتانیا در کمپ بود را نداشت. لین اصرار داشت که لوتن تا زمان فیلم‌برداری وزن کم می‌کند اما کلمبیا پیکچرز زیر بار نرفت و اعلام کرد که لوتن شرایط بدنی برای اقامت در جنگل‌های سری‌لانکا برای چند ماه را ندارد. لوتن پنج سال بعد در سن 63 سالگی براثر سرطان از دنیا رفت.
9- الک گینس دو بار پیشنهاد بازی در این فیلم را رد کرد و هنگامی‌که سر پروژه رسید تقریباً استعفا داد.گینس برای قبول این نقش تردید زیادی داشت. او فیلم‌نامه را دوست نداشت چراکه فکر می‌کرد کلنل نیکسون (شخصیت او در فیلم) دست‌کم گرفته‌شده است. او نسخه بعدی فیلم‌نامه را هم نپسندید چراکه فکر می‌کرد تصویر محدودی از نیکلسون را نشان می‌دهد. او همچنین از اینکه شنیده بود انتخاب دوم لین برای این نقش بوده است خوشحال نبود. وقتی‌که سر صحنه فیلم‌برداری رسید لین به او گفت: البته که من لتون را برای این نقش می‌خواستم. گینس بعداً نوشت: در آن لحظه می‌خواستم آنجا را ترک کنم و به خانه برگردم.
10-ویلیام هولدن قرارداد بهتری از کارگردان داشت.
لین هولدن را برای نقش اسیر آمریکایی این فیلم در نظر داشت. هولدن برای بازی در این فیلم 300000 دلار (معادل 2.5 میلیون دلار سال 2016) و 10 درصد فروش فیلم را دریافت کرد. این در حالی بود که خود لین 150000 دلار برای فیلم دریافت کرد، یا این حال لین همیشه می‌گفت هولدن ارزشش را داشته است.
11- فرمانده ژاپنی فیلم یکی از بازیگران جذاب هالیوود بود.
سه‌سوئه هایاکاوا Sessue Hayakawa بازیگر ژاپنی‌الاصل هالیوود بود که شهرت زیادی به هم زده بود. زندگی هنری او با کم شدن فیلم‌های صامت و تمایلات ضد ژاپنی آمریکا افول زیادی پیدا کرد و درنهایت هنگامی‌که لین به او پیشنهاد این نقش را داد تقریباً بازنشسته شده بود، نقشی که برای او نامزدی اسکار را به ارمغان آورد.
12-پل بزرگ و گران بود، اما نه آن‌قدری که آن‌ها ادعا می‌کردند.لین و طراح تولیدش دونالد اشتون Donald Ashton ماه‌‌ها قبل از شروع فیلم‌برداری برای ساخت پل این فیلم به سری‌لانکا رفته بودند، پلی که در آخر حدود 52085 دلار خرج برداشت. در نشست خبری این فیلم برای تأکید بر اینکه این فیلم، فیلم هالیوودی با بودجه زیاد است ادعا شد که پل حدود 250000 دلار خرج داشته است.
13 آهنگ معروف فیلم درواقع سرود رژه‌ای در جنگ جهانی اول بود که شامل کلمات زشتی بود.
آهنگ Colonel Bogey March در سال 1914 توسط کنت آلفورد Kenneth Alford نوشته شد. در جنگ جهانی اول سربازان کلمات و محتوای بی‌ادبانه‌ای به این قطعه اضافه کرده و در رژه‌هایشان آن را می‌خواندند. لین می‌خواست این آهنگ را در فیلم استفاده کند اما با توجه به محتوایش اجازه این کار را نداشت درنتیجه ریتم آهنگ را با صدای سوت ارتش بازسازی کرد. مالکوم آرنولد Malcolm Arnold آهنگساز فیلم این آهنگ را به آهنگی تبدیل کرد که درنهایت جایزه اسکار را از آن خود کرد.