Stronger: داستانی از بمب‌گذاری ماراتن بوستون

چیزی که جف بومان را از پا درنیاورد، او را «قوی‌تر» کرد، کسی که نه‌تنها از عملیات تروریستی ماراتن بوستون، بلکه از فشار توجهات زجرآور ناشی از این موضوع هم جان سالم به در برده است.
چیزی که بومان، با ایفای نقشی دقیق توسط جیک جیلنهال Jake Gyllenhaal، در «قوی‌تر» می‌پرسد و مخاطب سؤالش هیچ فرد خاصی نیست، این سؤال است که “آیا چون آنجا ایستاده بودم و پاهایم منفجر شد، پس یک قهرمانم؟” این سؤالی محوری است که این فیلم انگیزشی دیوید گوردون گرین David Gordon Green می‌پرسد که آرام‌تر از موارد مشابه که پر از اتفاق‌های دور از ذهن‌اند، است.
گرین Green خوش‌بینی تصنعی ندارد. حتی کمدی‌های او — «پاین‌اپل اکسپرس» Pineapple Express شناخته‌شده‌ترین آن‌هاست — به عمق تاریکی شیرجه می‌زند که در آن مردمی در جستجوی کورسوی روشنایی‌اند. گرین شخصیت‌ها را مطالعه می‌کند، با صحنه‌های طولانی اجازه می‌دهد شخصیت‌ها به‌اندازه‌ی کافی در طول زمان گسترش پیدا کنند و معمولاً می‌داند کی آن را قطع کند. «قوی‌تر» مخاطب‌پسند‌ترین اثر او است اما همچنان فیلمی با ماهیت این نزدیکی‌های آرام است.بازیگران اندکی مانند جیلنهال در نقش خود فرو می‌روند، ایفای نقش بومان جزو یکی از بهترین کارهای او به شمار می‌رود. جف شخصیتی خاص است، او با پخمه‌هایی مثل خود وقت می‌گذراند و آرزو دارد دوباره دوست‌دختر سابقش ارین هرلی Erin Hurley را به دست آورد که نقش آن را تاتیانا مازلانی به‌خوبی ایفا کرده است.
دویدن ارین در ماراتن 2013 بوستون، شانس جف برای ثابت کردن ارزشی است که به علایق او قائل است. گرین در ابتدا بمب‌گذاری را از دید ارین به نمایش درمی‌آورد، دور و امن اما تحت تأثیر قرارگرفته. او به‌زودی جف را در تلویزیون می‌بیند، عکسی از او که به‌زودی معروف می‌شود که در آن غریبه‌ای با کلاه کابویی او را روی ویلچر گذاشته و می‌برد.
قبل از آن‌که جف در بیمارستان به هوش بیاید ما از نفرت ارین نسبت به مادر الکلی جف (میراندا ریچاردسون Miranda Richardson) و پدر محافظه‌کار او (کلنسی براون Clancy Brown) که در فیلم‌نامه‌ی جان پولونو John Pollono به آن اشاره‌ای گذری شده است، آگاه می‌شویم. پس از هوشیاری نوبت شوکه شدن، ترس و نداشتن دلگرمی است؛ شجاعت و روحیه‌ی هرکسی که در موقعیت جف احساسی مانند ستوان دن Lt. Dan در «فارست گامپ» Forrest Gump داشته باشد، ستودنی است.
گرین حس زیادی از باز توانمندی فیزیکی ارائه نمی‌کند؛ باز توانمندی احساسی جف بدون صدای ویولن‌ها و ترومپت‌های بزرگ، قدرتمندتر است. دو حس که تقریباً نمی‌توان آن‌ها را در قالب کلمات توصیف کرد: تقاضای جف از ارین برای کمک به او در استفاده از دست‌شویی که ناتوانی او و موقعیت‌های عجیبی که پیش می‌آورد را روشن می‌کند و صحنه‌ی دیگری که در آن جف و ارین در جلوی کادر دوربین هستند و باند‌پیچی‌های پاهای قطع‌شده‌اش در پس‌زمینه و به‌صورت تار در حال باز شدن هستند.با بهبود وضعیت سلامتی جف، وضعیت روانی او شروع به افول می‌کند، به الکل رو می‌آورد و غرق در هیاهوی بوستون قوی باش Boston Strong می‌شود که به‌طور ناخواسته تبدیل به تصویر برجسته‌ای در آن شده است. مراسم یادبودی که در بازی هاکی بروینز Bruins برگزار می‌شود تبدیل به عود عجیب‌وغریب بحران روانی او می‌شود. یک مست که توهم توطئه دارد ادعا می‌کند بمب‌گذاری‌ها زیر سر اوباما است. ارین از جف مراقبت می‌کند؛ ماساچوست می‌خواهد از او استفاده‌ی ابزاری کند.
«قوی‌تر» همراهی عالی برای «روز میهن‌پرستان» Patriots Day پیتر برگ Peter Berg است، فیلمی پلیسی و درگیر کننده که تهی از درامی محوری و شخصی است. گرین کنکاش را به عهده‌ی دیگران می‌گذارد. او چیزی را که بسیاری از فیلم‌سازان بزرگ فراموش می‌کنند، به خاطر دارد: هوشمندانه‌ترین فیلم‌هایی که حس خوب به ما می‌دهند، در ابتدا حس بدی در ما ایجاد می‌کنند.
حال به بررسی سایر نقد‌ها می‌پردازیم:اینترتینمنت ویکلی Entertainment Weekly ؛ لیا گرین‌بلت Leah Greenblatt
«قوی‌تر» اولین فیلم درباره‌ی بمب‌گذاری ماراتن بوستون در سال 2013 نیست؛ اکشن درام «روز میهن‌پرستان» پیتر برگ یک سال پیش از آن غوغایی در باکس آفیس به پا کرد؛ اما دومین بودن چیزی از ارزش‌های این فیلم نکاسته، چراکه هدف کارگردان دیوید گوردون گرین بسیار متفاوت با هدف برگ است: مقایسه‌ی یک تراژدی بزرگ با داستان پردرد یک نجات‌یافته از آن. جیک جیلنهال نقش جف بومان را بازی می‌کند، شخصیتی واقعی که مثل همه‌ی آدم‌های معمولی بود اما با از دست دادن پاهایش در خط پایان مسابقه، یک‌شبه —برخلاف میلش — تبدیل به نمادی ملی شد.شیکاگو سان تایمز Chicago Sun-Times ؛ ریچارد روپر Richard Roeper
«قوی‌تر» دیوید گوردون گرین فیلم ساخته‌شده بر اساس داستان جف است. این فیلم سرراست و البته انگیزشی و در قسمت‌هایی از آن تکان‌دهنده است و با وجودی که می‌توانیم پیش از شروع آن تمام اتفاقاتی که قرار است بیفتد را پیش‌بینی کنیم، گرین و فیلم‌نامه‌نویس جان پولونو و گروه فوق‌العاده‌ی بازیگران محتویات آن را به سطحی فراتر برده و آن را ویژه و به‌یادماندنی می‌کنند.شیکاگو تریبون Chicago Tribune ؛ مایکل فیلیپس Michael Phillips
«قوی‌تر» فیلمی است که باید ببینید، صرف‌نظر از این‌که چقدر فکر می‌کنید به دیدن آن نیاز ندارید. نسخه‌ی مشابه و ضعیف‌تری از یک داستان واقعی، حتی با بازیگرانی که خوب بازی می‌کنند ممکن است با تبدیل‌شدن به یک اثر “گریه‌آور انگیزشی ” به روغن‌سوزی بیفتد که بیش‌ازحد دست‌کاری شده و پر از لحظاتی عمیق و رویکردی ملودراماتیک است. همه‌ی ما تجربه‌ی آن را داشته‌ایم که وارد کلیسای فیلم شویم، جایی که پرستش زندگی‌نامه‌ای که فیلم بر اساس آن ساخته‌شده اجباری است. کارگردان دیوید گوردون گرین که با فیلم‌نامه‌ای از جان پولولنو «قوی‌تر» را ساخته است، هیچ‌کدام از این‌ها را ندارد. او آن‌قدر به تجربه‌های لحظه‌به‌لحظه و روزبه‌روز افراد در فیلم علاقه‌مند است که ریسک ظاهرسازی کردن آن‌ها را نمی‌پذیرد.رولینگ استون Rolling Stone ؛ پیتر ترورس Peter Travers
“بر اساس داستانی واقعی “: این عبارت — که معادل آن در هالیوود “مزخرف ” است — باعث می‌شود مخاطبان منتظر دست‌کاری واقعیت‌ها و بزرگ‌نمایی غیرواقعی باشند. در مورد «قوی‌تر» این‌چنین نیست. یک فیلم زندگی‌نامه‌ای قوی است که به خاطر واقعی نگه‌داشتن آن، از خطرات و پرتگاه‌های این ژانر خود را در امان نگه‌داشته است. ایفای نقش جف بومان توسط جیک جیلنهال عالی و به طرز خنده‌داری غیرمنتظره است، یک پسر بوستونی که الکلی است و در بمب‌گذاری ماراتن بوستون در سال 2013، هر دو پای خود را کمی بالاتر از زانو از دست داد. برای کارگردان دیوید گوردون گرین (کارگردان فیلم‌های «جرج واشینگتن»George Washington و «پاین‌اپل اکسپرس» Pineapple Express) راه واقعی قدرشناسی از این مرد، تقدیس بیهوده‌ی او نیست — و اینجاست که این فیلم با بقیه تفاوت دارد. این فیلم که بر اساس کتاب پرفروش بومان و برت ویتر Bret Witter و فیلم‌نامه‌ی جان پولونو ساخته‌شده است، تضمین می‌کند اشک‌هایی که در طول تماشای آن سرازیر می‌شوند ارزشش را دارند.خبرگزاری سنت لوییس St. Louis Post-Dispatch ؛ کالوین ویلسون Calvin Wilson
فیلم «قوی‌تر» که بر اساس واقعیت ساخته‌شده، داستانی انگیزه‌بخش از بازیابی و باز توانمندی است که با گذر از احساسات کاذب به عواطف حقیقی می‌رسد. کارگردان دیوید گوردون گرین بر اساس فیلم‌نامه‌ای از جان پولونو تمرکز زیادی را بر جف و تقلای او برای تطبیق خود با موقعیت جدیدش، معطوف می‌کند. این داستان، در بطن خود، داستانی عاشقانه است و گرین بهترین بازیگران را برای جان‌بخشی به آن انتخاب کرده است.