بدن انسان از DNA هایی که از دو والد به او به ارث می رسند تشکیل می شود. آمادگی زیستی برای ابتلا به اختلالات اضطرابی همانند مشکلاتی مثل فشار خون یا قند خون از طریق DNA منتقل می شوند.
اگر چه مطالعات نشان می دهند که اختلالات اضطرابی از والدین به فرزندان به ارث می رسند و در بعضی خانواده ها شایع تر هستند اما من قصد ندارم که به طور اختصاصی هر اختلال ژنتیکی مربوط با اضطراب را شرح دهم. تاکنون محققان نتوانسته اند ژن خاصی را که مسبب بروز هر اختلال اضطرابی است پیدا کنند.
به نظر می رسد که ابتلا به اضطراب از یک مدل چند ژنی پیروی می کند یعنی چندین ژن در تعامل با هم باعث بروز این حالت می شوند. این الگو باعث می شود که نحوه بروز ساختار ژنتیکی انسان در اثر تعامل با محرک های محیطی و اثرات متقابل با سایر ژن ها تغییر یابد.
اثرات محیطی نیز همانند وضعیت زیستی انسان می تواند در شکل گیری نشانه های بالینی نقش داشته باشند. برای مثال ما می دانیم که دوقلوهای همسان (که از یک تخمک به وجود آمده اند) بیشتر از دوقلوهای ناهمسان (که از دو تخمک مجزا شکل گرفته اند) احتمال دارد به اختلالات اضطرابی مبتلا شوند هم چنین می دانیم که کودکانی با خلق و خوی خجالتی نسبت به کودکان اجتماعی بیشتر به اختلالات اضطرابی دچار می شوند.
به علاوه تحقیقات نشان داده اند که کودکان خجالتی که در محیط های اجتماعی رشد کرده اند می آموزند که تعاملات انسانی روش مناسبی برای برقراری ارتباط با سایرین است. این یافته ها نشان می دهند که وضعیت ژنتیکی هر انسان تحت تاثیر محیطی که در کودکی در آن رشد می کند یا در بزرگسالی در آن زندگی می کند و شرکت در جلسات درمانی تغییر می کند.
ما می دانیم که بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی به کمک روان درمانی بهبود می یابند یعنی با وجود اثرات ژن ها و استعداد این افراد برای ابتلا به اضطراب، درمان منجر به کاهش این هیجان ناخوشایند می شود. تمام اطلاعاتی که مطرح شد نشان می دهد که بروز اضطراب تنها تحت تاثیر ساختار ژنتیکی انسان نیست.
