به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری میزان، در هفته‌های گذشته دولت میانمار بار دیگر خشونتهای سازمان‌یافته خود علیه مسلمانان این کشور را افزایش داده و در میان بهت و حیرت جهانیان تاکنون نزدیک به 4 هزار نفر از آنها را به قتل رسانده و بیش از 600 هزار نفر نیز از ترس جان خود مجبور به کوچ اجباری به کشور بنگلادش شده‌اند.
خشونتهای ارتش میانمار علیه مسلمانان استان راخین این کشور به حدی فاجعه‌بار بوده که حتی سازمان ملل و دیگر نهادهای به اصطلاح حقوق‌بشری جهان که در هفته‌های نخست نسبت به کشتار دسته‌جمعی مسلمانان میانمار سکوت کرده بودند، در پی انتشار گزارشها و شواهد فراوان از ظلم و ستم نظامی‌های میانمار و فشار افکار عمومی جهان اعلام کردند که آنچه که اکنون در استان راخین میانمار رخ می‌دهد «پاکسازی قومی و نسل‌کشی آشکار مسلمانان میانمار» است.
اقلیت قومی روهینگیا، مسلمانانی هستند که ریشه‌های اجدادی و پیوندهای فرهنگی آنها در استان آراکان (راخین) کشور میانمار و در امتداد مرزهای میانمار و بنگلادش قرار دارد. جمعیت این قوم مسلمانان در میانمار نزدیک به دو میلیون نفر است که بیشتر آنها در سه بخش شهری استان راخین شمالی زندگی می‌کنند.
در پی تلاش رسانه‌های مخالف جریان حاکم بر جهان در بازتاب جنایت دولت میانمار، موجی از اعتراضهای افکارعمومی در جهان ایجاد شد و با اعتراضهای خیابانی نسل‌کشی مسلمانان را محکوم کردند. اما آنچه که بیش ازهمه تعجب همگان را برانگیخت این بود که هیچ صدای معترضی از داخل کشور میانمار در برابر این فاجعه انسانی بلند نشد؛ این حیرت زمانی بیشتر می‌شود که به یاد بیاوریم رئیس دولتی که هم‌اکنون در قرن 21 و در زمانه انفجار اطلاعات دست به قتل، تجاوز گروهی، و زنده‌سوزی اقلیت مذهبی می‌زند و برای مجبورکردن آنها به کوچ اجباری از محل سکونت خود خانه‌های آنها را به آتش می‌کشد.
«حنانه بیچ» دبیر سیاسی بخش آسیای جنوب‌شرقی روزنامه نیویورک تایمز اخیرا گزارشی از مشاهده‌های میدانی خود از مردم میانمار که بیشتر آنها بودایی هستند، منتشر کرده که به روشنی خشونت نهادینه‌شده و پابرجا علیه مسلمانان در میانمار را نشان می‌دهد و اینکه نظام تربیتی دولت میانمار و راهبان تندرو بودایی چگونه نفرت و دیگرستیزی را در نهاد مردم این کشور درونی‌سازی کرده‌اند که در برابر فاجعه قتل‌وعام 4 هزارنفر انسان و آواره‌شدن صدها هزار زن و کودک و پیر وجوان نه تنها هیچ اعتراضی نمی‌کنند بلکه از آن نیز پشتیبانی می‌کنند.
«مین گالا» راهب 57 ساله معبد «داماراما» شهر «سیتوه» پایتخت استان راخین در گفتگو با خانم «بیچ» درخصوص کشتار مسلمانان روهینگیا با آرامش می‌گوید: مسلمانان روهینگیا به میانمار تعلق ندارند و هیچ زمانی هم میانماری نبوده‌اند، فرزندآوری زیاد آنها موجب شده تا جمعیت‌شان از بودایی‌های بومی بیشتر شود، مسلمانان زمین، غذا و آب ما را تصاحب کرده‌اند، اما حالا بخش زیادی از آنها به بنگلادش رفته‌اند و ما به‌خاطر کوچ آنها از این منطقه شکرگذار بودا هستیم و هیچ‌گاه دوست نداریم که به این استان برگردند.
«حنانه بیچ» پس از انتشار چند گفتگوی دیگر بودایی‌های ساکن راخین که بیانگر عمق نفرت و کینه آنها نسبت به مسلمانان این استان استمی‌نویسد: سازمان ملل درگزارشهای رسمی خود بارها تأکید کرده که در میانمار نسل‌کُشی مسلمانان رخ داده و ارتش این کشور مرتکب کشتار دسته‌جمعی، تجاوز، و زنده‌سوزی علیه مسلمانان روهینگیا شده و تاکنون هزاران نفر در پی این خشونتهای کور و سازمان‌یافته جان خود را از دست داده؛ بیش از 600 هزار نفر نیز مجبور به فرار به کشور بنگلادش شده‌اند. اما در میانمار و حتی در استان راخین که خود شاهد آوارگی و کشتار مسلمانان بوده‌اند، به کل پاکسازی قومی مسلمانان را انکار می‌کنند.
خبرنگار نیویورک تایمز در ادامه با تأکید براینکه نفرت و کینه بودایی‌ها نسبت به مسلمانان صرفا محدود به یک جامعه کوچک محلی نیست می‌افزاید: مقامات دولتی، جریانهای سیاسی مخالف، رهبران مذهبی و حتی فعالان حقوق‌بشری محلی در اتحادی یک‌دست از این روایت را بازگو می‌کنند که مسلمانان روهینگیا شهروند کشور میانمار نیستند و هم‌اکنون در پرتو قدرت‌گیری کنونی دین اسلام در سطح جهان با دروغ‌پردازی تلاش می‌کنند عواطف و احساسات مردم جهان را به سمت خود هدایت کنند.
«خانم بیچ» با اشاره به اینکه دولت میانمار اجازه ورود گروه‌های حقوق‌بشری و امدادی را به محل سکونت مسلمانان نمی‌دهد اعتقاد دارد که اغراق شبکههای اجتماعی در پشتیبانی نیروهای امدادی بین‌المللی و گروه‌های حقوق‌بشری از مسلمانان روهینگیا موجب شده تا دولت این کشور اجازه دسترسی به نیروهای امدادی به محل سکونت مسلمانان را ندهد. نزدیک به 120 هزار از مسلمانان در اردوگاه‌هایی در مناطق مرکزی استان راخین محبوس شده‌اند و ده‌ها هزار تن از آنها نیز در شمال این استان درشرایط بسیار اسفبار و غیرانسانی به‌سر می‌برند.
وی در ادامه گزارش خود با ارائه شواهد بیشتری از کینه و نفرت مناطق مختلف کشور میانمار نسبت مسلمانان روهینگیا می‌نویسد : راهبان بودایی و آموزگاران اخلاقی «سرزمین مقدس» در صف نخست کارزار هیولاسازی از مسلمانان روهینگیا و تهی‌کردن آنها از صفات انسانی است. راهبان تندرو بودایی حجم زیادی از ویدئوهایی را در سطح جامعه میانمار منتشر کرده‌اند که آشکارا ساکنان روهینگیا را «مار» یا «بدتر از سگ» توصیف می‌کنند.
