آرمین گل‌بابایی نمین
اینک با قاطعیت می‌توان گفت، جمهوری اسلامی ایران توانسته است در جهت حفظ محیط زیست، از آلاینده‌های بسیار مقاوم و پایدار در محیط زیست بکاهد و در این راه به ابزار ارزشمند آن، یعنی تکنولوژی ظروف یکبار مصرف گیاهی دست یابد.
این مسیر همچنان با قدرت در حال پیمودن است؛ چرا که گام بعدی، تولید محصولات مهمی چون پلیمرهای گیاهی شفاف و پلیمرهای گیاهی خوراکی است که ایران را پس از آمریکا در مقام دوم جهانی در این موفقیت بزرگ قرار خواهد داد.
شایان ذکر است که این پلیمرهای گیاهی تماماً از نشاسته ذرت، نشاسته گندم و موم طبیعی به دست می‌آیند و علاوه بر تکمیل چرخه تولید کشاورزی و تأمین نیازهای داخلی، سبب اشتغال و کارآفرینی شده و همچنین به عنوان محصولی با ارزش افزوده بالا می‌توانند به دیگر کشورهای جهان و بویژه کشورهای اسلامی نیز صادر شوند.
با پیشرفت‌های به دست آمده، محصولات حاصل از پلیمرهای گیاهی به‌زودی قابل خوردن نیز خواهند بود و همچنین ظروف یکبار مصرف پس از استفاده و با توجه به ارزش بالای غذایی که در خود نهفته دارند، می‌توانند به عنوان خوراک دام و یا کود گیاهی مورد استفاده مجدد قرار گیرند و به آسانی بازیافت شوند.
در حوزه سلامت انسان این نکته حائز اهمیت است که اثرات بسیار خطرناک و سرطان‌زایی بالای ظروف پلاستیکی هنگام استفاده غذا یا نوشیدنی با دمای 50 درجه سانتیگراد و بیشتر، سبب گردیده است کشورهای پیشرفته به سرعت در پی جایگزین کردن ظروف یکبار مصرف گیاهی با ظروف پلاستیکی باشند.
در ذیل به تعدادی از مزایای کیسه‌های گیاهی زیست تخریب پذیر به صورت اجمالی اشاره می‌گردد:
پلی‌اتیلن پس از استفاده در میان انبوه زباله‌ها قرار گرفته و تا سال‌های متمادی در محیط زیست پایدار است و تخریب نمی‌شود و معضلات زیست محیطی ایجاد می‌کند.
علی‌رغم قیمت بالاتر تولید پلیمرهای زیست تخریب‌پذیر، چه بسا قیمت واقعی آنها بسیار کمتر از پلاستیک‌های سنتی است؛ زیرا بهای تخریب محیط زیست و هزینه بازیافت پس از تولید هیچگاه مور محاسبه قرار نمی‌گیرد.
کیسه‌های زیست تخریب‌پذیر پس از باز شدن و استفاده، ضایعات ارگانیک محسوب می‌شوند و می‌توان از آنها کمپوست (کود طبیعی) تهیه کرد و تجزیه آنها مواد سمی تولید نمی‌کند. این کیسه‌ها مشابه کیسه‌های پلاستیکی معمولی، اما مقاوم تر از آنها هستند.
سالیانه 500 میلیارد کیسه پلاستیکی در جهان فروخته می‌شود.
پلاستیک‌ها به سختی در طبیعت تجزیه می‌شوند و تجزیه شدنشان با آلودگی و واکنش‌های شیمیایی همراه است. پلاستیک‌ها بسته به نوع و ترکیبات شان بین 300 تا هزار سال در طبیعت می‌مانند و تجزیه نمی‌شوند.
آنچه مسلم است باید الگوی استفاده از ظروف یکبار مصرف تغییر کند و این مهم تنها با حمایت دولت‌ها و با وضع قوانین حمایتی و تشویقی برای صنایع ظروف سازگار با محیط زیست امکان‌پذیر است.
روزانه 330 هزار تن انواع پلاستیک فقط در تهران دور ریخته و یا در کوه‌ها و دشت‌های اطراف پراکنده می‌شود. با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت که اگر فقط برای بسته‌بندی تغذیه کودکان تهرانی در دبستان‌ها از کیسه‌های پارچه‌ای استفاده کنیم، روزانه چهار میلیون کیسه پلاستیکی و در هفته 24 میلیون کیسه پلاستیکی کمتر دور ریخته خواهد شد! تهرانی‌ها سالانه 30 میلیون و 250 هزار دلار پلاستیک در مرکز دفن کهریزک زیر خروارها خاک دفن می‌کنند.
بر اساس پژوهش‌ها، مردم دنیا سالانه بین 500 میلیون تا 1 تریلون عدد کیسه پلاستیکی مصرف می‌کنند. سایت Reusablebags.com نیز مصرف سالانه ژاپن را 300 میلیارد کیسه پلاستیکی به ازای هر بزرگسال اعلام کرده است.
زباله‌های مربوط به کیسه‌های پلاستیکی که از مواد نفتی درست می‌شوند، گرمای کره زمین را نیز افزایش می‌دهند.
حدود33 در صد از زباله‌های دنیا مواد پلاستیکی هستند که کیسه‌های پلاستیکی 7 درصد از این حجم را به خود اختصاص می‌دهند
کیسه‌های پلاستیکی از نفتی ساخته می‌شوند که ذخایر محدودی در دنیا دارد و کیسه‌های جدید که قابلیت استفاده مجدد را هم دارند، می‌توانند در استفاده بهینه و طولانی‌تر از نفت و کاهش آلودگی‌های نفتی نقش مهمی ایفا کنند...
برای خواندن بخش اول -ظرف‌های دوستدار طبیعت - اینجا کلیک کنید.