آیا تا به حال فکر کرده اید که آفرینش جهان با این همه عظمت برای چیست و چرا خداوند انسان را در جهان با گستره بی حد و مرزش آفرید؟ شاید پاسخ این پرسش، نقش غیرقابل پیش بینی را در زندگی ما داشته باشد و سبب تحول عظیمی در بینش ها و ارزش های زندگی ما شود.
خداوند آسمان ها و زمین را خلق کرد و آن ها را در اختیار انسان قرار داد تا او را عبادت کند، آن چنان که در قرآن می فرماید: «و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» (الذاریات: 56) البته صورت های گوناگون عبادت که در فقه بیان شده است، در زمان، مکان یا آداب خاص منحصر نمی شود، بلکه همه کارهایی را که برای رضایت خداوند انجام می دهیم، عبادت تلقی می شود، گرچه مانند کسب و کار، پی جویی علم، ازدواج یا خدمت به مردم برای رفع نیازهای فردی یا اجتماعی باشد. آنچه یک امر را تبدیل به عبادت می کند، اتکای آن به انگیزه ای متعالی است؛ یعنی به تعبیر قرآن(1) کارمان رنگ خدایی داشته باشد.
تاریخ بشری گونه های متنوعی از عبادت و پرستش انتخابی انسان ها را در خود ثبت کرده است که در آن موجودات و اشیاء گوناگون پرستیده می شده اند. از چوب، سنگ، خورشید، ماه، آب و آتش گرفته تا حیوانات و انسان هایی که عنوان معبود و مسجود را بر آن ها می نهادند. خدایانی مجازی که هر یک در دوره ای طرفدارانی برای خود دست و پا می کردند. با این حال، مجموع این ها از نیاز پرستشگری انسان خبر می دهد و این که خلأ آن، روح انسان را با بحرانی عمیق مواجه می سازد.
شهید مطهری می گوید:
یکی از پایدارترین و قدیمی ترین تجلیات روح آدمی و یکی از اصیل ترین ابعاد وجود انسان ها حس نیایش و پرستش است...(2)
عمق و اصالت این گرایش را می توان از استواری و عظمت بناهایی که در طول تاریخ برای پرستش بنیان گردیده، دریافت.(3)
پی نوشت ها:
1- بقره، 138.
2- احیای تفکر دینی، ص 105.
3- پرستش آگاهانه، ص 52.
منبع:از نمازگزاری تا انس با نماز (1)/خ
