کم کم داشتم فکر می‌کردم به آدم کسل کننده‌ای تبدیل شده‌ام که هر روز سر یک ساعت مشخص از خواب بیدار می‌شود،غذایش را سر وقت می‌خورد و مثل یک شهروند مبادی آداب، سر شب زباله‌ها را داخل سطل مکانیزه می‌اندازد و گربه‌های زائر دور سطل آشغال را پیشده و چِخه می‌کند. اما جای‌تان خالی دیشب خواب دیدم که پشت فرمان یک شورلت کاماروی عضلانی نشسته‌ام و بر روی آسفالت بسیار تمیزِ یک جاده‌ی گَل و گُشاد که سگ در آن پر نمی‌زد، با سرعت برق و باد در حال حرکتم. صد متر جلوتر یک پیچ تند به سمت چپ جاده قرار داشت. بر خلاف همیشه ایندفعه دلم نیامد سر پیچ سرعتم را کم کنم. کوبیدم روی کلاچ و پدال گاز را تا ته فشار دادم و همین‌طور که مثل سردسته‌ی دیوانه‌‌های روانی قهقهه می‌زدم فرمان را تا ته به سمت چپ چرخاندم و همزمان دستی را کشیدم. نعره وحشی موتور ماشین و جیغ لاستیک‌ها به هوا رفت و آدرنالین داخل رگ‌هایم آمپر چسباند. پیچ را با سرعت رد می‌کردم و از آینه می‌دیدم که دود از لاستیک‌ها بلند می‌شود. چند تا گربه را هم زیر کردم. از شدت هیجان موهای پس گردنم سیخ شده بود و چشمم اندازه توپ پینگ پنگ شده بود. در دلم گفتم: قربونت برم ننه! عجب چیزی زاییدی. گور پدر قاتلین بالفطره….! اما خب دروغ چرا… فهمیده بودم که دارم خواب می‌بینم و می‌دانستم که هر کاری بکنم بلایی سرم نمی‌آید. دلم می‌خواست با همان سرعت وارد یک پمپ بنزین شوم و محکم بکوبم به تانکر بنزین و رانندگی‌ام را با یک انفجار به یاد ماندنی به پایان ببرم، هر وقت که بفهمید خواب هستید همان موقع است که از خواب بیدار شدهاید. مغز به این راحتی گول نمی‌خورد.
خلاصه که این ماجرا من را بر آن داشت تا ماشین را بردارم و بروم یک جای خلوت و چند دفعه تمرین کنم. از شانسم چندین نفر دریفت باز هم به تورم خوردند که هر کدام‌شان یک نسخه‌ای برایم پیچیدند. ماحصل نظرات تمامی علما چیزی است که تحت عنوان ” چگونه مثل یک آدم کله خراب روانی دریفت بکشیم ” به عرض شما می‌رسانم:
اصول اولیه این کار خیلی دنگ و فنگ ندارد. اول از همه یک ماشین دنده دستی دیفرانسیل عقب احتیاج دارید و سپس به فضایی آسفالت شده که دور و برش آدم نباشد. یک جایی شبیه یک کارخانه متروکه. (حالا خطرات جانی که ممکن است برای مردم ایجاد کنید به کنار، حداقل اگر چند دفعه اول ضایع شدید کسی نباشد تا بهتان بخندد). یک نفر دیگر را هم با خودتان ببرید که اگر مشکلی پیش آمد به دادتان برسد.
با ماشین دنده اتومات هم می‌توان دریفت کشید اما تمام حالش به این است که با ماشین دنده دستی دریفت بکشید.
راننده‌های حرفه‌ای را بیخیال شوید که بدون خم به ابرو آوردن، با سرعت 140 کیلومتر در ساعت وارد پیچ 90 درجه می‌شوند. برای یک آماتوری مثل شما سرعت 80 کیلومتر در ساعت و پیچ ملایم بس است. هر وقت که واردتر شدید از این کارها بکنید. (اگر بعد از دیدن فیلم توکیو دریفت جوگیر شدهاید بهتر است با دوچرخه دریفت بکشید، خواهشاً ماشین بابا را برندارید ببرید جاده خاوران چپ کنید فحشش را به من بدهید).
دریفت کشیدن
به سر پیچ که رسیدید بزنید دنده 2 – در همین حال پای راست‌تان را روی پدال گاز و پای چپ‌تان روی کلاچ قرار بدهید – همزمان دور موتور را تا ته بالا ببرید و فرمان را به سمت داخل پیچ بچرخانید و کلاچ را به صورت ناگهانی فشار دهید. روی کلاچ کوبیدن به این شیوه باعث می‌شود نیروی پیشرانه ماشین دچار شوک بشود و لاستیک‌های عقب ماشین را بچرخاند و فرمان‌دهی هم باعث سُر خوردن لاستیک‌ها روی زمین می‌شود.
!این از دریفت کشیدن. ملاحظه کردید که، کاری نداشت!
چیزی که از این‌جا به بعد مهم است این است که اجازه ندهید دور موتور کم شود. منظور این نیست که تا آخرین اسب بخار ماشین تخت گاز بروید، فقط باید قدرت لازم برای به چرخش در آوردن لاستیک‌ها را تولید کنید. معمولاً افراد تازه کار به صورت ناخوداگاه این تمایل را دارند تا سر پیچ دور موتور را پایین بیاورند و این امر باعث می‌شود ماشین از سُر خوردن بایستد. این یک جور ترس ذاتی است که مغز ما دچارش است. هر وقت اوضاع از حالت نرمال خارج شود و ماشین شروع به چرخش کند مغز مثل یک فاز ضدِ حال بازی برمی‌دارد که دوشاخه را از پریز بکشد. برای همین هم بود که گفتیم قرار است مثل یک آدم کله خراب روانی دریفت بکشید چون قرار نیست به حرف مغزتان گوش کنید. قهقهه پیروزمندانه را بگذارید برای همان‌جا که پوز مغزتان را می‌زنید.
تا قبل از این‌که بخواهید فرمان را به جهت مخالف بچرخانید، زاویه 45 درجه نرمی را با پیچ حفظ کنید و البته دور موتور را نگه دارید. تا زمانی که پیچ به پایان می‌رسد و جاده صاف می‌شود باید این دور موتور را همان‌طور نگه دارید. اگر در انجام این کار شکست بخورید خیلی سریع وزن ماشین روی قسمت جلویش می‌افتد و فرمان‌دهی‌اش سخت‌تر می‌شود. نیروی چسبندگی که لاستیک‌های عقب با آسفالت برقرار می‌کردند سُست شده و شما و ماشین‌تان وارد شمشاد‌های کنار جدول می‌شوید و بجای دریفت کِشی به ماشین چمن زنی تغییرکاربری می‌دهید.
مقاله‌های مرتبط
نکته‌ی خوبی که از یکی از همین راننده‌ها یاد گرفتم این بود که موقع دریفت کشیدن مثل کنه به فرمان نچسبم. نحوه صحیح فرمان دهی به این نحو است: هنگامی که عقب ماشین در حال سُر خوردن است، دست‌تان را از روی فرمان بردارید و اجازه بدهید ماشین بچرخد. آن‌گاه وقتی که ماشین در زاویه درستش قرار گرفت، فرمان را در دست بگیرید و از پیچ خارج شوید. آخر پیچ هم دوباره دست را از فرمان بردارید تا سر ماشین صاف شود. این یک قلم را یاد بگیرید سی سال دیرتر پیر می‌شوید.
با یک مقدار تمرین کردن متوجه می‌شوید دریفت کشیدن در یک پیچ معمولی انقدرهایی هم که به نظر می‌رسد، کار سخت و وحشتناکی نیست. شاید برای دریفت کشیدن در یک پیچ نعل اسبی یا پیچ S شکل خیلی مرارت بکشید، اما اگر در یک پیچ معمولی هم توانستید مثل آدم دریفت بکشید همان موقع هم می‌توانید بقیه راننده‌ها را به چشم حسن کچل نگاه کنید.
در ماشین چه آهنگ‌هایی گوش می‌کنید؟
در پیچ S شکل قلق کوچکی وجود دارد به این صورت که بعد از رد کردن پیچ اول باید پا را از روی گاز بردارید تا عقب ماشین لمبر کند، اما سریعاً باید پا را روی گاز بگذارید تا دور موتور را از دست ندهید. کسب مهارت در همین لِم ساده مدتی طول می‌کشد.
حالا اگر قسمت شود و پشت فرمان هیولایی مثل داج وایپر بنشینید، نیازی هم ندارید روی کلاچ بکوبید. همان پدال گاز را که محکم فشار بدهید کفایت می‌کند.
اگر از دار دنیا یک ماشین دِف جلو دارید و دوست دارید با آن دریفت بکشید، نگران نباشید. فرقش این است که این‌جا برای سُر خوردن باید از ترمز دستی استفاده کنید و همین‌طور باید با تنظیم دور موتور دریفتی که از حد نرمال خارج می‌شود را کنترل کنید.
لابد با ماشین اتوماتیک هم می‌خواهید دریفت بکشید؟
عجب آدم کله شقی هستید!
چیزی حدود 60 کیلومتر سرعت بگیرید و همزمان که فرمان را با سرعت به سمت چپ می‌چرخانید ترمز کنید و البته امیدوار باشید که ترمز ماشین‌تان ABS نباشد. موقعی که ماشین‌تان تقریباً از پهلو روی زمین لیز می‌خورد، فرمان را به جهت مخالف بچرخانید و گاز بدهید تا ماشین پیچ را قطع نکند. هر چند برادرانه توصیه می‌کنم اگر عاشق دریفت کشیدن هستید جوانی‌تان را پای ماشین دنده اتومات حرام نکنید. یک ماشین دیفرانسیل عقب بخرید و عشق کنید.
تلنگر اسکاندیناوی
نوردیک‌ها رانندگان کله خری هستند. همیشه در مسابقات رالی چند نفرشان هستند که مسیرهای صعب العبور مسابقه را با با جسارت هر چه تمام رانندگی کنند. رانندگان شمال اروپا یک شیوه خاص برای دریفت کشیدن ابداع کرده‌اند که شنیدن آن هم خالی از لطف نیست. به این شیوه می‌گویند ” تلنگر اسکاندیناوی”. این شیوه بیشتر از سوی رانندگان رالی سرعت فنلاندی استفاده می‌شود. وقتی که راننده با سرعت هر چه تمام وارد یک پیچ تند می‌شود، قبل از ورود به پیچ یک کم فرمان را به جهت مخالف می‌دهد و با این کار زاویه‌ای برای خودش درست می‌کند. به محض ورود به پیچ فرمان را به سمت داخل پیچ می‌چرخاند و یک بلوک سیمانی روی پدال گاز می‌اندازد بسته به شرایط بعضی مواقع هم از ترمز استفاده می‌کنند. با این شیوه در حالی که ماشین به پهلو سُر می‌خورد بیشتر به وسط پیچ متمایل می‌شود تا به داخل آن. قسمت تند پیچ که رد شد راننده ترمز را ول می‌کند و دنده را بالا می‌برد و پایش را تا خرخره روی پدال گاز فشار می‌دهد. ناگهان ماشین با شتابی مثل گلوله چنان پیچ جاده را تار و مار می‌کند که قند در دل آدم آب می‌شود. پس از خروج از پیچ هم راننده فنلاندی باید یک کم دیگر فرمان بدهد تا سر ماشین صاف شود.
تلنگر اسکاندیناویخطراتی که در این شیوه از دریفت کردن وجود دارد به این صورت است که اگر با ماشین شاسی بلند یا ون قصد انجام چنین حرکتی را داشته باشید به علت این‌که ماشین به زمین نچسبیده و جاذبه خوبی ندارد، ممکن است به جای سُر خوردن روی زمین، حرکات پشتک واروی ژیمناستیک اجرا کند.
حالا اگر ماشین نداشتیم با چی دریفت بکشیم؟
باید برویم یک گوشه و دراز به دراز بمیریم؟ زبانم لال. دوچرخه که دارید؟ نداشته باشید هم کرایه کردنش انقدر سخت نیست. بگذریم، دوست دارید با دوچرخه دریفت بکشید؟
قبل از هر کاری اول از سفت بودن لنت ترمزهای چرخ عقب اطمینان حاصل کنید. هر چه لاستیک دوچرخه‌تان صاف‌تر باشد و آج کمتری داشته باشد بهتر سُر می‌خورید. یک مقدار سرعت بگیرید تا ریتم خوبی پیدا کنید. باسن مبارک را از روی صندلی بلند کنید و بدن‌تان را به جلو دوچرخه بکشانید و به سمت داخل پیچ متمایل شوید. چرخ جلو را کمی به سمت داخل پیچ بچرخانید. سرعت ورودتان به پیچ را با ترمز جلو تنظیم کنید. حالا یکدفعه ترمز عقب را تا ته بگیرید تا چرخ عقب قفل شود. این کار باعث می‌شود چرخ عقب به پهلو سُر بخورد. اجازه دهید چرخ عقب‌تان حسابی سُر بخورد و به سمت داخل پیچ بیاید. اگر قرار باشد از مرحلهای بترسید آن مرحله همین‌جاست. برای این‌که قاطی باقالی‌ها نروید باید به صورت معکوس فرمان بدهید. اگر یادتان رفت فرمان معکوس بدهید، لااقل خودتان را آماده کنید که تا چند لحظه دیگر قرار است از روی دوچرخه پرتاب شوید به هوا و در جایی فرود بیایید. هر چه باشد بهتر از این است که مثل یک مرغ یخ زده پرت شوید.
اگر حواستان بود و به سلامت از پیچ در آمدید، چرخ جلو را در جهت مسیرتان بچرخانید و به آرامی دست‌تان را از روی ترمز عقب بردارید تا به سُرسُره بازی خاتمه بدهید. سپس تا جایی که جان دارید رکاب بزنید تا دوچرخه به سرعت مناسبی برسد. اگر بعد از ول کردن ترمز عقب دیدید که دوچرخه دل حال لَق زدن است، دوباره یک نیمچه ترمز عقب را نیشگون بگیرید و ول کنید تا لرزش دوچرخه را بگیرد. یک روش دیگر هم داریم و آن هم این است که حسابی سرعت بگیرید و موقعی که خواستید سُر بخورید، پای‌تان را روی زمین بگذارید و سر دوچرخه را در جهت پیچ بچرخانید.
فکر کنم فقط مانده دریفت کشیدن با گاری و چرخ خیاطی را آموزش دهم. اما جدا از شوخی، کسی که می‌خواهد مثل یک آدم کله خراب روانی دریفت بکشد باید با نهایت قدرت به سر پیچ برود، شش دانگ حواسش را جمع کند و موقع سُر خوردن شلوارش را خیس نکند.