شاید صحبت کردن ساده باشد. روز جهانی دوستی یا هر مناسبت دیگری نمی تواند مفهوم احساسات انسانی را برساند. در جهان امروز همگی به کلمات و مناسبت ها دل خوش کرده ایم. منتظر عید هستیم تا به پدر و مادر خود سر بزنیم. تا از همسایه خود بابت دعوای 3 ماه پیش حلالیت بطلبیم. اگر اتفاق خاصی افتاد آن موقع به دیدن دوست قدیمی خود می رویم. در جهان امروز احساسات به پایین ترین حد خود رسیده است.
انسان ها منتظر فرصتی هستند تا از همدیگر پیشی بگیرند. منتظر اتفاقی هستند تا از روی همدیگر رد شوند. منتظر سوء تفاهمی هستند که همه خوبی ها را به خاطره ها بسپارند و از هم جدا شوند. در این میان شاید مناسبت هایی مثل روز جهانی دوستی تنها بتواند تلنگر کوچکی بر پیکر بی احساس ما باشد. مهم نیست که برخی می گویند 30 جولای روز جهانی دوستی است و برخی دیگر اولین یک شنبه ماه آگوست را قبول دارند. دوستی مفهوم زمان و مکان نمی شناسد. دوستی نامحدود است.
دوستی از کجا آمد؟
اگر میخواهید تاریخچه روز جهانی دوستی و بنیان گذاران آن را بشناسید جای درستی را انتخاب نکرده اید. تمام زندگی به این فکر بوده ایم که چطور از نقطه A به نقطه B برسیم. در تمام این مسیر به فکر رسیدن بودیم. غافل از اینکه در مسیر خود چه زیبایی هایی را از دست دادیم. اکنون که رسیده ایم می خواهیم بدانیم که چطور رسیدیم. وسیله ای که ما را رساند چگونه توانست این مسیر طولانی را طی کند. همه زندگی ما این گونه سپری شد. با چطور ها و چگونه هایی که ما را از اصل جدا کردند.
احساسات را نمی توان روی کاغذ آورد. نمی توان گفت دوستی چگونه پدید آمد. نمی توان گفت دوستی مختص انسان هاست. دوستی تنها یک واژه خشک و بی روح متشکل از 5 حرف الفبا نیست. بمب و موشک های بزرگ از صدها کیلومتر آن طرف تر پایین می آیند و انسانیت را نشانه می گیرند. اما دوستی بردوام است. امروزه انسانیت رنگ باخته است. در جهان امروز که انسان به انسان رحم نمی کند شاید زیباترین نشانه دوستی را بتوان در میان کودکان یافت. کودکانی که معنای جنگ را نمی فهمند. نمی فهمند چرا بزرگترها به جان یکدیگر افتاده اند. نمی فهمند چرا قلب کوچک و مهربان آنها نمی تواند برای لحظه ای هم که شده این جنگ ها را متوقف کند.
دوستی خاله خرسه
خاله خرسه امروز با خاله خرسه معروف داستانی که شنیده ایم تفاوت دارد. خاله خرسه از روی محبت بر سر انسان سنگ کوبید. می خواست او را از گزند مگس ها برهاند. خاله خرسه امروز چهره ای متفاوت دارد. خاله خرسه مثل گذشته مهربان است. با این تفاوت که به دنبال فرصتی می گردد تا به بهانه مگسی شما را له کند. خاله خرسه، دیگر روز جهانی دوستی نمی شناسد. او حتی با دوستی هم بی گانه است. خاله خرسه تنها منفعت خود را می طلبد. خاله خرسه امروز با گرگ ها در تماس است.
خاله خرسه می داند امروزه حتی دوستی هم قیمتی دارد. او نمی خواهد دوستی خود را به همین سادگی به کسی ارزانی دارد. او برای دوستی خود قیمت تعیین می کند. عسل بهای دوستی اوست. هرکجا که لازم بود از شما دفاع می کند اما این دفاع قیمتی دارد. خاله خرسه باهوش تر از گذشته است. او دیگر برای شما سنگ بزرگ هم بر نمی دارد. ظاهراً او شما را دوست دارد. اگر مثل گذشته سنگ های بزرگ بردارد شما از پا در می آیید. او به ظاهر شما را دوست دارد و با پارچه ای پشمی مگس های شما را دور می کند اما در ورای این مهربانی ماجرای دیگری در جریان است.
تعدد دوستان
چه چیزی باعث تعدد دوستان می شود؟ چرا شما دوستان معدودی دارید اما اطراف دیگری پر از افراد متفاوت است؟ با اینکه می دانید شما بسیار باهوش تر از او هستید اما این مسأله از کجا نشأت می گیرد؟ پاسخ این است که افراد باهوش همیشه دوستان کمتری دارند. افراد باهوش می فهمند. مشکلات را می بینند و آنها را می فهمند. افراد باهوش سکوت نمی کنند. افراد باهوش می گویند. افراد باهوش با صحبت های همیشگی و تکراری، افراد عادی را می رنجانند.
امروزه اگر باهوش باشید قید دوستی را باید بزنید. امروزه اگر قید دوستی را بزنید باهوش هستید. انتخاب هرکس از میان این دو جمله متفاوت است. کسانی که مفهوم دوستی را می فهمند گزینه درست را انتخاب می کنند. البته اگر در میان این دو گزینه درستی وجود داشته باشد.
دوستی و فرار از دیگران
بیایید کمی متفاوت فکر کنیم. شما چرا به دنبال دوست هستید؟ چرا می خواهید دوست جدیدی پیدا کنید؟ مگر در دوستی چه چیز متفاوتی وجود دارد. جواب هرکس متفاوت است. اما این جواب ها در حقیقت بسیار نزدیک به هم است. همه ما می خواهیم از تنهایی فرار کنیم. کسی که دوستش را به خاطر دوستش بخواهد و نه برای فرار از تنهایی دوستی متفاوتی خواهد بود. او می تواند مفهوم حقیقی دوستی را به شما نشان دهد. البته این صحبت ها را بارها شنیده ایم. شنیده ایم که باید افراد را برای خودشان بخواهیم نه به خاطر منفعتشان. به همین خاطر است که همیشه از کنار این مسأله راحت گذشته ایم. به همین سادگی! چون زیاد شنیده ایم پس باید رد شویم.
دوستی و پناه به دیگران
ممکن است در نگاه اول همه چیز ساده باشد. یک دوست بسیار صمیمی پیدا می کنید. هرآنچه دارید را برای او رو می کنید. بهترین لحظات خود را با او تقسیم می کنید. برای او از مادیات می گذرید. در نهایت او شما را رها می کند. شما تنها وسیله ای برای پناه دادن موقت بوده اید. شما برای روح بخشیدن به زندگی بی روح او تنها نسیمی گذرا بودید.
اگر سرپناه بهتری برای او پیدا شود شما را ترک خواهد کرد. دیدن اشک های شما برای او اهمیتی ندارد. او شما را دفن می کند. او شما را از قبل دفن کرده است.
دوستی مجازی
امروزه لایک می کنیم. با اجازه و بدون اجازه شیر می کنیم. دانلود می کنیم و دوباره به نام خود آپلود می کنیم. برای روز تولد اموجی می فرستیم. پوک می کنیم به نشان «به یادت هستم ها». به قرار «پوک بک کردن ها». کامنت می گذاریم به قرار لایک کردن کامنت.
تنها مشکلی که دوستی مجازی دارد این است که محدودیت دارد. تنها می توان 5 هزار نفر را در دایره محبت دوستانه خود گنجاند. اگر دوست جدید و صادقی پیدا شود مجبوریم در میان تصاویر پروفایل، زشت ترین ها را خارج کنیم. جا را برای افراد خوش سیما باز بگذاریم. اگر تعداد کسانی که نظرات و صحبت های ما را نمی پسندند کم شود آنها را از خود می رانیم تا درس عبرتی باشد برای دیگران.
در دنیای مجازی ما پادشاهی می کنیم. در دنیای مجازی ما بر دوستان خود حکومت می کنیم. به همین خاطر است که این فضا را دوست داریم. ما با فضای مجازی دوست هستیم نه با دوستان خود.
دوستی حقیقی
امروز روز جهانی دوستی است. روزی که معمولاً صحبت هایی شاد از جنس رفاقت و نزدیکی می شنوید. صحبت هایی که شما را به قصه ها وصل می کند. شما را از رؤیاهای کودکانه سیراب می سازد. اما از دید ما بهتر است برای بهتر شدن تلنگر بزنیم. به همدیگر تلنگر بزنیم. بر همدیگر بتازیم تا معنای محبت دوستانه یک دوست واقعی را حسرت بخوریم. از همدیگر دلخور شویم تا فراموش کردن بدی هایمان توسط دوست واقعی را به معنای ندانستن او نگذاریم. بدانیم که این یعنی دوست داشتن.
دوست داشتن یهنی قبول کردن. دوست داشتن یعنی قبول یک فرد با تمام تفاوت های شخصیتی. دوستی و دوست داشتن یعنی «توان تحمل تفاوت ها». مهم نیست طرف مقابل ما چگونه است. او انسان است و هر انسانی از دیگری متفاوت است. نباید او را مانند خود بخواهیم. مگر اینکه یک خودِ دیگر بخواهیم. در این صورت خودخواهیم. خودخوداهی دوستی را نابود می کند. خودخواهی ریشه حسادت است. ریشه سماجت است. خودخواهی مرز نمی شناسد. بر احساس می تازد. بر دوستی می تازد. بر اخلاق می تازد. بر عشق می تازد. از خودخواهی بدتر خودخواهی است.
دوستی به شرط چاقو
هندوانه سربسته است. کسی نمی داند داخل آن چه می گذرد. همین باعث شده که نماد غافلگیری باشد. از زمانی که به شرط چاقو پیدا شد انسان ها ریاکار شدند. هندوانه بی مزه و سفید زمانی درون شما و احساساتتان را قلقلک می داد. اکنون هندوانه هایی می بینید که قرمز رنگ است. مانند خون است اما بی مزه است. ممکن است حتی شیرین باشد اما کم کم شما را ضعیف کند. به این هندوانه ها هورمون بی مهری تزریق شده است. این هندوانه ها کم کم شما را از داخل می خورند.
بدانیم که رفاقت مرز نمی شناسد. رنج کشیدن دارد. حسرت خوردن دارد. زمانی که شما حسرت جایگاه دوست خود را می کشید شیرین است. این حسرت شما را بزرگ می کند. شما این گونه رشد می کنید. حسرت با حسادت قهر است. شاید حسرت در مسیر گذشته باشد اما آینده را می سازد.
دوستان خود را گلچین کنید. بهترین ها را انتخاب کنید و برای آنها بهترین باشید. بدون شک دوستی زمینه ساز عشق واقعی است. اگر بتوانید دوست خود را شاداب کنید؛ اگر بتوانید شادی دوست خود را ببینید می توانید شادی هم بیافرینید. می توانید عشق بیافرینید. می توانید عاشق شوید.
روز جهانی دوستی مبارک…
