برای بررسی این ایده که سرعت مغز انسان در شرایط اضطراری بالا می‌رود، پروفسور دیوید ایگلمن و تیمش تصمیم به پرتاب کردن داوطلبین از سکویی با ارتفاع یک ساختمان 15 طبقه گرفتند. روی مُچ داوطلبین دستگاهی به نام "زمانسنج ادراکی" نصب شد که اختراع خود این گروه بود و اعدادی تصادفی را نمایش می‌داد، آن هم با سرعتی فراتر از آنچه چشم بشر قادر به مشاهده آن است.
ایده این بود که اگر عملکرد مغز انسان در شرایط بحرانی سریع‌تر می‌شود، پس داوطلبینِ در حال سقوط باید چیزی شبیه کُند شدن زمان را تجربه کنند و بتوانند اعداد در حال نمایش روی مچشان را بخوانند. اما متاسفانه داوطلبین قادر به این کار نشدند. با این حال، وقتی از آنها خواسته شد که مدت سقوط خود را تخمین بزنند، آن را 3 برابر مقدار واقعی بیان کردند. اما چرا؟
محققین علت را در این می‌دانند که در موقعیت‌های اضطراری، یک منطقه کوچک در مغز به نام آمیگدال فعال می‌شود تا خاطرات را با تراکمی بسیار بالاتر از زندگی روزمره به یاد فرد آورد. این می‌تواند راهی برای افزایش بخت بقا در شرایط خطرناک باشد، زیرا به یاد آوردن یک وضع مشابه شاید به شما کمک کند که دیگر در آن وضع قرار نگیرید. وقتی شما این خاطرات اضطراری را به یاد می‌آورید، تراکم زیاد جزئیات باعث القای کند شد زمان به شما می‌شوند.
درک ما از اینکه رویدادها چقدر طول می‌کشند ارتباط مستقیمی دارد با میزان انرژی صرف شده توسط مغز روی آنها. وقتی ما روی چیزی تمرکز می‌کنیم، متوجه گذر زمان نمی‌شویم. به همین خاطر هم آن برهه خاص به نظرمان کوتاه‌تر از زمان‌های عادی می‌آید. دقیقا با شکلی مشابه، قرار گرفتن در وضعیت‌های ترس یا خمودگی نیز درک ما از زمان را تغییر می‌دهد و کِش آمدن زمان را القا می‌کند.
