آیا در بچگی دوست خیالی داشته‌اید؟ مثلاً یکی که در قلعه زیر تخت یا در خانه درختی‌تان به شما ملحق شود؟ اگر چنین بوده، خبرهای خوبی برای‌تان داریم: به خاطر داشتن دوست خیالی در بچگی شاید شما امروز در وضعیت بهتری قرار داشته باشید.
دوستان خیالی، همنشین‌های دلپذیری برای دوران کودکی هستند. طبق مطالعه‌ای در سال 2004 حدود 65 درصد بچه‌ها تا 7 سالگی یک دوست خیالی دارند. هر چند والدین این امر را نگران‌کننده می‌دانند، اما تحقیقات زیادی در دهه اخیر نشان داده که این رفیق‌های ساختگی صرفاً محصول «تخیل خلاق» هستند؛ مگر اینکه خلافش ثابت شود و آنها محصول انجمن‌های اینترنتی یا بازی‌های کامپیوتری باشند که بحثی جدا می‌طلبد.
پژوهشگری از دانشگاه آلاباما می‌گوید: "مطمئناً، امروزه، داشتن بچه‌هایی که با اشخاص خیالی حرف می‌زنند، بسیاری از والدین را می ترساند." همانطور که تحقیق سال 2004 نشان داده، کودکان با هر نوع شخصیتی، همدمهای خیالی دارند، بنابراین نباید این موجودات را یک اعلان خطر در نظر گرفت.
محققان دریافته‌اند بچه‌هایی که دوستان خیالی دارند، احتمالا برای مواجهه با ارتباطات واقعی که بعدها در زندگی خواهند داشت، آماده‌ترند. در سال 2013 مطالعه ای در مجله روانشناسی تجربی کودک، نشان داد که داشتن دوستان خیالی بر "گفتگوهای خصوصی" یک کودک (یا همان پچ‌وپچ‌هایی که او با خودش دارد) تأثیری آنچنان شدید می‌گذارد که حتی به بهبود توانایی‌های ادراکی او نیز می‌انجامد.
آنطور که معلوم است، بچه‌هایی که دوستان خیالی دارند بیشتر به این گفت‌وگوهای خصوصی مشغول می‌شوند. یک محقق در زمینه دوستان خیالی می‌گوید که توانایی ایجاد یک شخصیت خیالی، پرورنده تخیل و ابتکاری است که همیشه همراه یک کودک می‌ماند، حتی زمانی که او دیگر رفیق خیالی خود را دیگر به یاد نمی‌آورد. به گمان او خیال‌بافی صرفا یک چیز بیهوده و بی‌معنی نیست که با بزرگ شدن آن را از دست بدهید.
با این حال اگر فرزند شما دوست خیالی ندارد، دلیل نمی شود آن را یک هشدار بدانید. این صحت ندارد که همه کودکان هوشمند همدمهای خیالی می‌سازند و یا فقط کودکان بسیار باهوش آنها را خلق می‌کنند. فقدان یک دوست خیالی هیچ چیز خاصی در مورد توانایی های فکری کودک بیان نمی‌کند.
