وقتی دکتر دانلد ال. اونگر کودک بود، مادر و دیگر بستگان به او می‌گفتند که شکستن بند انگشتانش می‌تواند باعث ورم مفاصل شود. پسرک به جای نادیده گرفتن هشدارها، رویکردی علمی را برگزید: او 50 سال آینده را صرف شکستن بند انگشتان دست چپش کرد، حداقل دو بار در روز. اما دست راستش را برای مقایسه، به حال خود گذاشت.
او در یادداشتی تخمین زده که حدود 36.500 مرتبه بند انگشتان دست چپش را شکسته ولی دست راستش را به ندرت یا در اثر حواس پرتی. در انتهای این آزمایش شخصی، او مفاصل خود را برای ورم یا آماس بررسی کرد و هیچ موردی از این بیماری را مشاهده نکرد.
در سال 2009 این آزمایش شخصی آقای اونگر برنده جایزه ایگ نوبل شد. این جایزه مختص دانشمندانی است که دستاوردهایشان ابتدا مردم را می‌خنداند و سپس به فکر فرو می‌برد.
البته این آزمایشی با دامنه یک نمونه بوده است و بیشتر تحقیقات در این زمینه به چند دهه قبل بر می‌گردند. فقط در سال 2015، محققین نتایج پژوهش جدیدی را منتشر کردند که در آن هیچ تفاوت آشکاری از نظر درد، انعطاف، تورم یا قدرت مفاصل بین مفاصل عادی و مفاصلی که مداوم بندهایشان شکسته می‌شد، وجود نداشت. آیا دیگر باورهای والدین هم مثل این یکی اشتباه -یا لااقل محل سوال- هستند؟
