هنر سفالگری در ایران قدمتی دیرینه دارد و از دوران پیش از تاریخ تا کنون در نواحی سکونت انسان یافت شده و همراه با نوع زندگی انسان با تحول همراه بوده است ، قدیمی ترین خط نوشته ها، مجسمه ها، گرافیک های دیوارنوشته از جنس سفالین بوده به گونه ای که می توان این هنر را مادر هنرهای تجسمی دانست.
ظرف های سفالی، شاید یکی از قدیمی ترین ساخته های دست آدمی باشد ، در گذشته های دور انسانها برای نگهداری آب و غذا اقدام به ساخت ظروفی از گل می کردند که با گذشت زمان و گسترش زندگی ،سفالگری هم تکامل یافت و شکل و رنگ سفال ها تغییر و ساخته های دست بشر از گل نسبت به گذشته تفاوت زیادی پیدا کرد .
سفالگری به عنوان هنری سنتی اصول فنی خود را از گذشت های دور تا به امروز حفظ کرده است و نه تنها زندگی اجتماعی دوران های مختلفی از تاریخ را نشان می دهد بلکه ابزاری برای شناساندن تمدن اقوام مختلف بشری در طول تاریخ بوده است ، هرملتی از اشکال و نشانه های مربوط به دوره خود برای تزئین سفال بهره گرفته است .
قدمت سفالینه ها در ایران به بیش از 10 هزار سال می رسد و قدیمی ترین چرخ سفالگری و کوره پخت سفال در جهان در تپه سیلک کاشان پیدا شده و کهن ترین ظرف یافته شده در کشور ، ظرف سیاه دود آلودیست که همانند قدیمی ترین ظروف سفالی است.
نخستین ظرف های سفالی که با تاریخ آن به دست آمده متعلق به هزاره چهارم پیش از زایش مسیح است که در میانرودان یافت شده است.
‘ایرج گلزاری جمیل ‘ یکی از هنرمندان ایرانی در کیش است که با گذشت بیش از 30 سال از زندگیش در هنر سفالگری هنوز به این هنر علاقه مند است و تلاش می کند با نوآوری در این هنر ، فرهنگ ایران زمین را به دیگر کشورها معرفی کند .
به اعتقاد وی سفالگری از هنرهایی است که سینه به سینه و از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است و بسیاری برای ارامش روح به این هنر روی می آورند .
