ما دزدیم ولی مرام داریم!

 

 

 

«دزدم، ولی آدمم؛ قبول دارم دزدی بده و به خدا به‌خاطر دزدی‌هایی که کردم همیشه سرم پایینه، ولی یه جو مرام که دارم؛ اصلاً سر همین ماجرا‌ها بود که دیگه سراغ پراید نرفتیم؛ خدایی‌اش دزدی از اونا خیلی ظلم بود.» چهارشانه است و تنومند؛ با صورتی گوشتالو و ته ریشی زبر و خشن؛ با صدایی خش‌دار و دو رگه، اما چشم‌هایی که برقش شبیه برق چشم‌های جان کوچولو است.

 

با هر کلمه‌ای که به زبان می‌آورد لبخند می‌زند و سرش را تکان می‌دهد؛ نه از سر لودگی بلکه از سر شرمندگی؛ به قول خودش لات است؛ از اون با مرام‌هاش؛ از همان‌هایی که حتی خلاف هم می‌کنند حواسشان جمع است تا پا روی ضعیف‌تر از خودشان نگذارند. افسر پرونده‌اش می‌گوید: «متهم دست‌کم 300 خودروسرقت کرده است؛ از مزدا 3 تا پرشیا».

 دزد‌هایی که می‌گویند بعضی وقت‌ها دلشان به حال صاحب ماشین‌هایی که دزدیده بودند سوخته و به‌همین خاطرخودرو‌های آن‌ها را صحیح و سالم برگردانده‌اند سرجایش؛ دست نخورده...

بچه یافت‌آبادم؛ هر سه بچه یک محل هستیم. از بچگی با هم کار می‌کردیم.

- سابقه داری؟

سه چهار تا سابقه سرقت داخل خودرو دارم.

 بیشتر چه خودرو‌هایی سرقت می‌کردید؟

بیشتر از همه پژو پارس، پرشیا، سمند. از همین‌ها؛ البته مزدا 3 و ماکسیما هم بود.

فرق چندانی نداره؛ پارس و داخلی‌ها که هیچی، مزدا 3 و ماکسیما رو با بشکن می‌زدیم.

آره؛ اسمش رو گذاشتیم بشکن؛ بین ماشین‌کارا به بشکن معروفه؛ باهاش قفل‌هاشون رو باز می‌کردیم.
 این دفعه چند تا سرقت توی پرونده‌ات داری؟ این سری 300، 400 تا.

پرشیا؛ اونم سفید؛ آخه خودمون پرشیا سفید داشتیم؛ خب وقتی پرشیا سفید می‌زدیم، سریع پلاک پرشیا خودمون رو می‌ذاشتیم روش و تا 10 روز ماشین دست خودمون بود؛ توی این مدت هم اگر مأمور شک می‌کرد و استعلام می‌گرفت مشکلی نبود.

روزی بین 2 تا 3 میلیون تومن.

خرج می‌کردم؛ با رفیقام. خرج اونا می‌کردم؛ خرج مواد می‌شد.

 چی مصرف می‌کنی؟
کوکائین؛ بعضی وقت‌ها هم شیشه.

 کوکائین؟!
آره؛ ساقی خودم رو داشتم؛ هفتگی ازش خرید می‌کردم.

هفته‌ای یه پرشیا بهش میدادم و برای یک هفته کوکائین می‌گرفتم.

آره

 

نه بابا. بهش گفتم توی آژانس کار می‌کنم.

با همین رفیقام توی کار خرید و فروش ماشین بودم؛ تصادفی می‌خریدم و بعدِ تعمیر می‌فروختم.

 بین این همه ماشین که دزدیدی، تا حالا شده دلت برای صاحب اونا بسوزه؟
آره! زیاد بوده

منم آدمم؛ دزدم، ولی آدم که هستم؛ هر کاری که شما بودی می‌کردی ؟

 من بودم نمی‌دزدیمش

خب منم ندزدیدمش

یک بار جلوی هایپراستار رفتم سراغ یه پراید؛ درش رو باز کردم و راه افتادم؛ به خدا یک دقیقه نگذشته بود دیدم روی صندلی بغل راننده، یک کیسه دارو هست؛ دفترچه بیمه‌اش هم بود؛ بازش که کردم توی خیلی از صفحه‌هاش مهر دکتر متخصص خورده بود؛ معلوم بود برای مریض بدحاله؛ منم همون لحظه دور زدم و ماشین رو گذاشتم سرجاش؛ توی داشبورد هم خیلی پول بود، ولی به مولا دست به هیچی نزدم؛ ماشین رو همینجوری برگردوندم.

فقط اون دفعه هم نبود بار‌ها پیش آمده بود که ماشینی رو باز کردیم و می‌خواستیم ببریمش، ولی پشیمون شدیم؛ حتی یه بار هم توی ماشین پول گذاشتیم برای صاحبش. آخه یه بار مادرم رفته بود دکتر؛ 50 هزار تومن هم همراهش بود؛ وقتی برگشت دیدم داره گریه می‌کنه؛ خیلی ناراحت بود؛ بهم گفت: پولش رو دزدیدن؛ آنقدر ناراحت بود که حد نداشت؛ خب پیرزنه دیگه.

 چرا؟ تو دزدی
دزدم، ولی آدمم؛ قبول دارم دزدی بده و به خدا به خاطر دزدی‌هایی که کردم همیشه سرم پایینه، ولی یه جو مرام که دارم؛ اصلاً سر همین ماجرا‌ها بود که دیگه سراغ پراید نرفتیم؛ خدایی‌اش دزدی از اونا خیلی ظلم بود.

آره یه بار؛ اومدم نشستم توی ماشین و ضبطش رو روشن کردم، ولی دیدم نمی‌کوبه؛ فهمیدم «ساب و باند» رو بردن؛ پی‌اش رو گرفتم؛ آخر سر فهمیدم کار یکی از بچه‌محل‌های خودمون بود.

خیلی وقت بود مأمورا دنبالمون بودن؛ خبرش بهمون رسیده بود؛ چند سری هم با مأمورای کلانتری درگیر شدیم؛ حتی یک بار تعقیبمون کردن و فکر کنم یه خشاب رومون خالی کردن، ولی فرار کردیم، اما این بار فرق می‌کرد؛ توی باغ نشسته بودیم که یکدفعه دیدم مأمورای آگاهی بالای سرمون وایستادن؛ ساعت 4 صبح؛ به خدا اصلاً فکرش رو هم نمی‌کردیم دستگیرمون کنن؛ خیلی حواسمون جمع بود، ولی خب اینجا هم آخر کار ما بود.

نمی‌دونم، ولی خیلی حالم بده؛ می‌خوام از یک جا شروع کنم و اشتباهام رو جبران کنم؛ باید رضایت همه شاکی‌ها رو بگیرم، ولی خسته شدم از زندگی‌ام؛ خسته شدم از خلاف.