یافته های جدید متخصصین علم شیمی نشان می دهد که دو شهاب سنگی که در سال 1998 به زمین برخورد کردند احتمالاً از سنگ های کف یک اقیانوس باستانی با احتمال حضور حیات در آن منشاء گرفته باشند.
در سال 1998 دو شهاب سنگ کوچک (یکی در آمریکا و دیگری در مراکش) روی زمین فرود آمدند. ویژگی منحصر به فرد دو سنگ مذکور داشتن آثاری از آب مایع و مواد آلی مورد نیاز برای تشکیل حیات درون برخی کریستال های خود بود. آنالیزهای شیمایی جدیدی که روی این سنگ های آسمانی انجام گرفته نشان می دهد که احتمالاً منشاء آنها یک سیاره پوشیده از اقیانوس بسیار قدیمی بوده است.
دانشمندان معتقدند که فرود مقداری کافی از این شهاب سنگ ها در هر سیاره ای با شرایط بلقوه می توانسته آغازگر عصری از حیات روی آن سیاره باشد. باید توجه داشت که آمینو اسیدها به عنوان مواد اولیه تشکیل موجود زنده و آب مایع پیش از این نیز در نقاط مختلف فضا شناسایی و رصد شده اند، اما شهاب سنگ های مورد بحث نخستین و تنها نمونه های موجود هستند که این دو عامل را به طور همزمان در کنار یکدیگر داشته اند.
آزمایش پرتوی ایکس روی کریستال های نمک موجود در شهاب سنگ های سال 98 نشان می دهد که این سنگ ها حاوی مولکول هایی از آب مایع در کنار ترکیب هایی از کربن، اکسیژن و نیتروژن و حتی هیدروکربن ها و آمینو اسیدها هستند. باید گفت که اگر قرار است حیاتی در نقطه ای از عالم هستی تشکیل شود، بدون شک حضور موادی که به آنها اشاره شد به عنوان شرط اساسی در نظر گرفته می شوند.
پیش از این تصور می شد که این مواد پس از جدایش قطعه سنگ اصلی از بدنه یک سیاره و در اثر سفر در فضا و برخورد با قطعات یخ سرگردان حاوی آب و سایر مواد آلی شده اند، اما یافته های جدید اثبات می کند که قطعات سنگی مورد بحث احتمالاً از سیاره ای جدا شده اند که زمانی پوشیده از آب و مواد ارگانیک بوده است.
همین مسئله سبب شده تا محققین به این باور برسند که امکان دارد حیات (دست کم در ابعاد میکروسکوپی) از طریق چنین شهاب سنگ هایی به دیگر بخش های کهکشان انتقال یافته باشد. آنها حتی احتمال شکل گیری حیات روی کره زمین از این طریق را نیز رد نمی کنند.
