این پژوهشگر و منتقد ادبی در پی خارج شدن خانه نیما یوشیج از ثبت ملی، در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده نوشته است: نیما یوشیج که در سال 1276 (به روایت فرزندش: 1274) در یوشِ نورِ مازندران چشم به جهان گشود و در سال 1338 در تهران درگذشت، بی‌شک جریان‌سازترین شاعر ایران در عصر تجدد است. او از دوره نوجوانی در تهران زیست. البته در سال‌هایی از دو دهه 1310-1300 همراه همسرش، عالیه جهانگیر، در چند شهر شمال ایران، از آستارا تا بابل، به معلمی مشغول بود. اما گزاف نیست اگر گفته شود که بخش اعظم عمر این شاعر اندیشه‌مند در خانه‌اش در دزاشیبِ تهران گذشت.
- در این خانه بود که جریان اصلی و اساسی شعر نو در ایران در دو دهه 1330-1320 نُضج و هویت یافت.
- در این خانه بود که بسیاری از شاعران جوان مکتب نیمایی (مانند منوچهر شیبانی، احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، اسماعیل شاهرودی، نصرت رحمانی، سهراب سپهری، امیرهوشنگ ابتهاج، سیاوش کسرایی، محمد زُهَری، حسن هنرمندی، مفتون امینی و دیگران) به دیدار نیما می‌شتافتند و از هم‌اندیشی با او بهره برمی‌گرفتند.
- این خانه یادگاری است از پُراهمیت‌ترین جریان شعریِ ایران در عصر تجدد. با قاطعیت می‌توان گفت که جریانی با این درجه از اهمیت هیچ‌گاه در این عصر تکرار نشده است.
- بی‌توجهی به این خانه از هنگام درگذشت نیما تا زمان ما در شأن ایران نیست.
- خانه نیما باید به عنوان خانه شاعران ایران تلقی، شناخته و بازسازی شود.
رفتارهای ما ایرانیان، چه ملت چه مسئولان، با نخبگان‌مان همواره اسبابِ مباهات نیست که در مواردی نه چندان اندک اسباب شرمساری و سرافکندگی است. «خارج شدن» خانه نیما از «ثبت ملی» یکی از این مواردِ نه چندان اندک است!
