به گزارش ایسنا، با انتشار نخستین خبرها از احتمال تخریب خانه محمود اعتمادزاده (م.ا. به‌آذین)، نویسنده و مترجم نامدار، کاوه اعتمادزاده، فرزند او، بعد از پیگیری‌های زیاد اکنون در نامه‌ای به مسئولان فرهنگی کشور درخواست ثبت ملی خانه‌ای را که محل زندگی پدرش بوده مطرح کرده است.
در این نامه سرگشاده که به گفته اعتمادزاده، تا کنون 1200 نفر از اهالی فرهنگ و هنر آن را امضا کرده‌اند، خطاب به مسئولان و مدیران فرهنگی کشور آمده است: «سنگ بنای هر جامعه را اندیشه و فرهنگ می‌سازد. از این‌روست که در گوشه گوشه دنیا سازندگان اندیشه و فرهنگ را ارج نهاده و نام و یاد و یادگار مانده‌هاشان را پاس می‌دارند. خانه به‌جای‌مانده از بزرگانی چون گوته، سروانتس، برشت، همینگوی، تولستوی، هوگو، پیکاسو و... که هریک خدماتی به فرهنگ ملت‌هاشان کردند، همواره محفلی بوده تا چراغ اندیشه‌شان برای مردمان روشن بماند.
در ایران نیز کیست که نداند پدرم محمود اعتمادزاده (م.ا. به‌آذین) چه خدمات بزرگی به فرهنگ ایران کرده است؟ اما خانه به یادگارمانده او امروز در خطر است.
بخشی از خانه در تملک فردی قرار گرفته که نیت تخریب این یادمان را دارد. خانه‌ای که جانی شیفته در آن زیسته و طی ده‌ها سال خدمات فرهنگی و ادبی بزرگی در آن به مردم ایران تقدیم شده است.
از تمامی دستگاه‌های ذی‌ربط نظیر وزارتخانه میراث فرهنگی، شورای شهر تهران، شهرداری تهران و غیره انتظار دارم که سریعا با ثبت این خانه فرهنگی به عنوان اثر ملی و کمک به فراهم کردن زمینه‌های حفظ آن جلو وقوع یک ضایعه فرهنگی را در کشورمان ایران بگیرند.»
محمود اعتمادزاده (م.ا. به‌آذین)، متولد 23 دی سال 1293 بود و درگذشته 10 خرداد سال 1385، نویسنده و مترجم نامدار معاصر بود. او فعالیت‌های ادبی خود را از سال 1320 با انتشار داستان‌های کوتاه آغاز کرد. در سال‌های بعد با ترجمه آثار شکسپیر، بالزاک، رومن رولان و شولوخوف و نگارش خاطرات و تجربیاتش از زندان‌های دهه 1350، به فعالیت ادبی خود ادامه داد.
به‌آذین در چهارم شهریور 1320 در جریان اشغال ایران و بمباران در بندر انزلی زخمی برداشت که منجر به قطع دست چپ او شد. چون افسر بودن مانع فعالیت‌های ادبی و سیاسی‌اش می‌شد، از آن شغل استعفا کرد.
از تالیف‌های به‌آذین به «مهمان این آقایان»، «بسوی مردم»، «قالی ایران»، «گفتار در آزادی» و از ترجمه‌هایش به «بابا گوریو» نوشته انوره دو بالزاک، «دُنِ آرام» نوشته میخائیل شولوخف، «اتلو» نوشته ویلیام شکسپیر، «جان شیفته» نوشته رومن رولان و ... می‌توان اشاره کرد.
