آدم‌های صبور نه یک‌جا و یک روز بلکه همیشه و همه جا صبوری می‌کنند. اصلا مدل زندگی این‌جور آدم‌ها با صبر گره خورده است . لازمه اینکه آدم صبوری باشیم هم همین است که همه جا و در همه موقعیت‌ها صبوری کنیم و اگر نه، نمی‌شود گفت که آدم صبوری هستیم. آدم صبور شاید هر لحظه و در هر موقعیتی صبر به کارش بیاید. این خیلی فرق می‌کند با اینکه ما بعضی جاها و مثلا فقط در برابر خشم خویشتن‌دار باشیم و خودمان را وادار به صبر کنیم.صبوری درجای جای زندگی لازم است.
صبوری در مقابل وظایف
این طوری نیست که فرمانبری از خدا، عبادتش و کارهایی که می‌خواهد انجام‌شان دهیم خیلی راحت و مثل آب خوردن باشد. اینکه ما تصمیم بگیریم سبک زندگیمان را براساس خواسته خدا تنظیم کنیم سختی‌های خودش را دارد. هر چند که تحمل این سختی‌ها به نتیجه و عواقبش می‌ارزد ولی به هر حال بی‌صبر و تحمل نمی‌شود اجرایش کرد. اصلا همین صبر هم وسیله رسیدن به هدف است و هم اینکه هدف است. یعنی هم قرار است در نهایت آدم صبوری بشویم و هم اینکه برای خوب بودن باید صبوری کنیم.
تاب آوردن حرف‌های تیز
همیشه باید خودمان را آماده این مساله کنیم و با این موضوع کنار بیاییم که بالاخره با حرف‌های دیگران که به مذاقمان خوش نمی آید وآزارمان می دهد، روبهرو شویم. حرف حرف است! آدم‌ها هم خیلی مواظبش نیستند و هم اینکه خواه ناخواه با آدم‌هایی روبهرو خواهیم شد که خواسته یا ناخواسته حرفی خلاف میل ما می‌زنند. اگر با این مساله کنار بیاییم و ذهنمان آماده شنیدن بدی‌ها هم باشد، دیگر این حرف‌ها خیلی برایمان سنگین تمام نمی‌شود. اگر هم سنگین بودند به نفع خودمان است که تحمل‌شان کنیم و تا جایی که امکان دارد بی‌جواب بگذاریم‌شان چرا که شاید با یک آن خویشتن‌داری و تحمل در برابر یک حرف بتوانیم آتش یک فتنه بزرگ را خاموش کنیم.
وقتی هیچ‌کس به تو رأی نداد
از آن‌جایی که خیلی وقت‌ها منافع آدم‌ها با هم تناقض پیدا می‌کند و اصلا نمی‌شود که همیشه مطلوب همه بود و هر چه موضعت بر حق‌تر باشد مخالف‌های بیشتری پیدا می‌کند، نمی‌شود که با تکذیب و مخالفت بقیه روبهرو نشد. نمی‌شود که همیشه همه برایمان هورا بکشند و تاییدمان کنند. فقط چیزی که در مواجهه با تکذیب و مخالفت دیگران مهم است، این است که از کوره در نرویم و آستانه تحملمان را بالا ببریم. این جور مواقع اگر کمی صبر و سکوت چاشنی رفتارمان کنیم بیشتر از هرکاری به نفعمان می‌شود.
جوابی به بدی‌ها
همیشه در زندگی هستند کسانی که خواسته یا ناخواسته با تو بدی خواهند کرد و شری به تو می‌رسانند. درست است که ما حق داریم بدی را جواب بدهیم ولی صورت انسانی و عاقلانه تر آن این است که قلب ما آن قدر بزرگ باشد که بدی را با خوبی و خوشی جواب بدهیم. نه اینکه کسی را به بدی کردن عادت بدهیم ولی خوبی تو در مقابل بدی دیگران از این شری که می‌توانست دامن‌گیر خیلی‌ها شود خیر و خوشی می‌سازد.
منبع:http://www.salamat.com