در جنوب دروازه قرآن، نزدیک به دروازه اصفهان در جنب پل علی بن حمزه و در خیابانی که به نام حافظ موسوم است، قرار گرفته. اولین بار در زمان فرمانروایی عضدالدوله دیلمی (مت 372 - حک 338) بقعه وسیع و گنبدی به صورت کاربندی که در میان چهار تویزه قرار دارد رفیع بر فراز قبر این امام ساخته شد.
در زمان حکومت صفویان نیز تعمیراتی بر روی بقعه و گنبد این امام زاده صورت گرفت. در دوره زندیه (116 - 1209) نیز مرادخان و زکیخان زند (م 1193 ه.ق) آن را تعمیر نمودند.
در سال 1239 پس از وقوع زلزله ای در شیراز بقعه مذکور صدماتی دید و حسینعلی میرزا فرمانفرما به سال 1239 ه.ق. عمارت کنونی را بنا کرد.
بعد از آن در سال 1274 ه.ق. طهماسب میرزا مؤیدالدوله آن را مرمت کرد.
▪ در بالای درب ورودی بر روی قطعه سنگی مرمری، ماده تاریخ مرمت بقعه نگاشته شده که چنین است:
آن که شاهان را بود ایوان جاهش سجده گاه
در زمان شاه غازی ناصرالدین پادشاه
هم مؤید ملک را و هم مؤید از اله
حکمران ملک جم شهزاده طهماسب که هست
پایه اش بر پشت ماهی، سایه اش بر روی ماه
داد فرمان تا کنند این گنبد عالی که هست
زاده موسی ابن جعفر ساخته آرامگاه
چند ازین گنبد و دیوان عالی کاندرو
گفت: احسنت ای سخنرا شاعر با فر و جاه
سال تاریخش همایون جست از پیر خرد
بر فراز آسمان شد پایه این بارگاه
برفزا بر دومین مصراع زیب آنگاه گو
قسمت غربی و درب ورودی بقعه به خیابان متصل است و به وسیله هشتی گنبددار متصل به دالانی وارد محوطه وسیع آن می شوند. درب چوبی و منبت شده صحن دارای کتیبه ای سنگی به طول 3 متر و عرض 80 سانتیمتر به خط ثلث است که ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیموری آن را نوشته است. متن کتیبه چنین است:
قیل لابراهیم علیه السلام: بما اتخذک الله خلیلا - قال ما تغدیت و ما تشبعت الامع الضیف - کتیبه ابراهیم سلطان.
ساختمان بقعه شامل حرم وسیع و آینه کاری شده ای در دیوار و سقف است که تا ارتفاع 1 متری ازاره هایی از سنگ مرمر دارد و در سمت شمال آن مرقد علی بن حمزه(ع) درون ضریحی از چوب و خاتم و فولاد قرار دارد و بر فراز آن گنبدی فیروزه ای رنگ دیده می شود.
در طرفین حرم و در قسمت پایین آن یک راهرو و یک اتاق قرار دارد و در قسمت بالای آن دو گوشواره به چشم می خورد. در دو طرف بقعه نیز دو گلدسته نمایان است. پنجره میدان این بنا با گره چینی و شیشه های رنگی مزین شده است. در اطراف بقعه گورستان وسیعی به نام جوان آباد وجود داشته است. در سال 1305 ش. که کار ساخت و ساز هنرستان فارس آغاز شد، قسمت جنوبی آن تسطیح شد و قبر رحیم خان زند (م. 191) فرزند کریم خان زند (م 1191) همراه با قبر یکی دیگر از فرزندان کریمخان که در سال 1158 فوت کرده بود، جزء یکی از اتاق های این مدرسه در آمد و سمت شمالی آن نیز به باغ ملی تبدیل شد.
در حیاط این امامزاده چند تن از پادشاهان آل بویه نیز دفن شده بودند که اکنون از قبر آنان اثری نیست. از میان آنها می توان به عمادالدوله علی (م 338 ه.ق) رکن الدوله حسن (م 336 ه.ق) اشاره نمود.
حیاط این امامزاده هم اینک پوشیده از قبرهای جدید و قدیمی است که حوضی کوچک در میان آن قرار دارد و دیواره های بیرونی اکنون در حال مرمت و تزیینات معقل و معرق است و دیوارهای داخلی طاق نماست.
بفعه امامزاده علی بن حمزه (ع) در سال 1347 ذیل شماره 534 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
ارسالی از طرف کاربر محترم :mashhadizadeh
/ع