به روایت یک شاهد عینی (۴) / نگاهی به «خجالت نکش» و «به وقت شام»

سینماسینما، علی نعیمی:

به وقت شام
به گمانم ابراهیم حاتمی کیا در اثر متاخر خود دیگر نمی تواند تکلیفش را با آرمان هایی که دارد به درستی مشخص کند. او در چند اثر اخیرش مجموعه ای تناقض ها را به نمایش گذاشته است. حاتمی کیا دچار تردید های بسیاری است در باز تعریف ایدئولوژی خود. این تردید نه در کاراکترها و نه در دو قطبی خیر و شر و تقابل میان دو نسل که او با خودش و آن چه که باید باشد دچار تردید است. او از داعش و سوریه می گوید. از جنگ می گوید. از متحدان منطقه می گوید. از تقابل میان دو نسل و اختلافات ماهوی در سیاستگذاری کلان نظام در مسئله سوریه سخن می گوید و در مقابل هیچ کدام از حرف هایش نمی ایستد. حاتمی کیا از یک فیلمساز آرمانگرا به یک تکنسین خوش فکر در سینما تبدیل شده است. او برایش مهم نیست که فیلمش با مخاطب چه ارتباطی برقرار می کند. او قرار است حرف هایی بزند که حتی خودش هم در منطق ریاضی اش نمره خوبی به عملکردش نمی دهد. ای کاش ابراهیم حاتمی کیا به جای نشان دادن هواپیما و اکشن پرحادثه در میان آسمان و زمین و واکنش های سوپر منی از قهرمان های پوشالی اش در همان خط قدیمی اش از سوریه برایمان می گفت. آن موقع راحتتر می شد او را شناخت. این حاتمی کیا حتی با خودش هم غریبه است.
امتیاز:
1 از 5
خجالت نکش
برای فیلمنامه نویس با سابقه ای همچون رضا مقصودی نوشتن قصه ای بر اساس یک ایده خطی که تمام کنش هایش بر مبنای قضا و قدر رخ می دهد و به جز چند تیکه سیاسی و حرف های ظاهرا خط قرمزی دستمایه ای برای خنداندن مخاطب ندارد؛ یک عقبگرد محسوب می شود. «خجالت نکش» نمی تواند مخاطبش را با قصه اش قانع کند و به جز نیمه ابتدایی فیلم که از ریتم خوبی برخوردار است دیگر هیچ نکته قابل دفاعی در نخستین ساخته مقصودی وجود ندارد. منطق روایی فیلم آنقدر ساده انگارانه است که فیلمساز تنها با معجزه می تواند قصه ای را که آغاز کرده به سرانجام برساند و سیکل ناقص روایت آنقدر توی ذوق می زند که اگر قرار نبود برای پایان آن نقطه ای بگذارد این چرخش دوار کودک در یک روستای کوچک می توانست تا قیامت ادامه پیدا کند. «خجالت نکش» یک تله فیلم سرگرم کننده است در یک عصر جمعه که می تواند از یکی از شبکه های تلویزیون پخش شود.
امتیاز:
1 از 5