فرادید؛ ژانویه امسال بود که شرکت تسلا موتورز سامانه «فراخوانی» را معرفی کرد؛ امکانی که به بسیاری از خودروهای جدیدش اجازه می‌دهد به‌صورت خودکار پارک شوند. صاحبان خودرو با استفاده از یک تلفن همراه هوشمند یا ریموت اتومبیل، می‌توانند از راه دور به خودروهای خود فرمان دهند تا درب‌های پارکینگ را باز کنند، وارد پارکینگ شوند، پارک کنند و خاموش شوند. زمانی که رانندگان دوباره به خودرو نیاز داشته باشند، می‌توانند از راهی مشابه آن‌ها را فراخوانی کنند. در آینده‌ای نه‌چندان دور، کارگران ساختمانی شروع به تخریب و تغییر 27 هزار مترمربع فضای یک پارکینگ معمولی در ناحیه اطراف پارک حومه شهر نشویل می‌کنند و آن را به فضایی با رویکرد آینده تبدیل می‌کنند که تمام روندهای اخیر در شهرسازی مدرن را با خود به همراه دارد.
به گزارش فرادید، توسعه‌دهندگان اغلب تمایل دارند فضاها و مکان‌های کوچک را به همراه چیزهایی مثل پنل‌های خورشیدی و سقف‌های سبز ترکیب کنند و بسازند. اما تعداد بسیار زیادی موارد این‌چنینی در سطح شهر وجود دارد. خصوصیتی که این پروژه را منحصربه‌فرد می‌کند، این است که اولین پارکینگ طراحی‌شده در منطقه‌ای در سراسر کشور آمریکا است که خودروهای دارای ویژگی خودکار مانند سامانه «فراخوانی» تسلا، می‌توانند به‌صورت خودکار در آنجا پارک کنند و به شبکه گسترده حمل و نقل متصل شوند. ممکن است رانندگان وسایل نقلیه فکر کنند نیازی به تغییر ساختارهای رایج مانند پارکینگ‌های معمولی به فضاهایی با رویکرد آینده نیست. اما مانند هر بخش دیگری از صنعت حمل و نقل که تحت تأثیر فناوری است، پارکینگ‌ها نیز از این قضیه مستثنا نیستند. متخصصان معتقدند در دهه آینده، این فناوری‌ها باعث تغییر در خواسته‌های رانندگان از یک پارکینگ خواهد شد. در نتیجه، مادامی‌که این تغییرات ادامه پیدا کنند، ساختمان‌های موجود نیز ممکن است نیاز به تغییر و تجهیز داشته باشند و حتی ساختارهای جدید نیز از ابتدا ساخته خواهند شد. در شهر نشویل طراحان فضای شهری در تلاش برای پیشتاز شدن در انجام این تغییرات هستند.
برایان رایت، مدیر ارشد شرکت برنامه‌ریزی و طراحی شهری که اداره پروژه نشویل را بر عهده دارد می‌گوید: این مشتری‌های ما نیستند که ما را به جلو سوق می‌دهند، این گروه‌های سرمایه‌گذاری هستند که با سرمایه‌گذاری در پروژه و درخواست تجهیز ساختار، باعث تغییر در مکان‌های فعلی یا ساخت فضاهای جدید می‌شوند و این در واقع یک تغییر اساسی خواهد بود. خودروهای خودران نیاز به فضای واقع در جلوی ساختمان‌ها را برای سرنشینان وسایل نقلیه برطرف می‌نکنند.
پس از خارج شدن سرنشینان خودرو در یک ناحیه معین، خودرو به‌صورت خودکار به پارکینگ می‌رود. چنانچه سرنشینان قصد پیاده شدن از خودرو نداشته باشند نیز با حرکت خودرو در مکان باریک‌تری نسبت به فضاهای معمول فعلی که دارای 7/2 متر عرض هستند، در نهایت فضای کوچک‌تری اشغال خواهند کرد که شاید دارای عرض 1/2 متر یا حتی 9/1 متر باشند. قرارگیری وسایل نقلیه در فضاهای کوچک‌تر به نوبه خود می‌تواند میلیون‌ها دلار صرفه‌جویی برای شرکت‌های ساخت و ساز، خریداران مسکن و مصرف‌کنندگان در پی داشته باشد؛ اما این تنها یک بخش کوچکی از مسئله است.
خودروهای دارای امکانات ارتباطی، بعد دیگری از توانمندی‌های خودروهای خودران را روشن می‌سازند. هم در وسایل نقلیه دارای امکانات ارتباطی تنها با مالک خود و هم در وسایلی که به اشتراک گذاشته می‌شوند، قابلیت فراخوانی خودرو از راه دور بدان معنی است که نیازی نیست پارکینگ‌ها دقیقا در وسط مناطق دارای مراکز خرید یا نزدیک به نواحی مرکز شهر واقع شوند. پارکینگ‌ها پتانسیل آن را دارند که در خارج از مناطقی که ارزش ملک بالا است و استفاده‌های دیگری می‌توان از آن داشت، قرار گیرند. این موضوع نه‌تنها تغییرات شگرفی در وضعیت پارکینگ‌ها بلکه تغییرات بزرگی در مناطق اطراف آن‌ها نیز به دنبال خواهد داشت. با ساخت پارکینگ‌ها فراتر از حد مجاز، ترافیکی در جاده‌ها به وجود می‌آید که غیر قابل تحمل خواهد بود.
راسل پرستون یک طراح نواحی شهری در شرکتی خصوصی در شهر بوستون می‌گوید: شهرها و شهرستان‌های ما در واقع باید در مقیاس انسانی باشند تا کاربردی، پویا و زنده باشند و این فناوری‌ها به طراحان امکان طراحی در مقیاس انسانی را می‌دهند و پیش‌فرض فضای قرارگیری خودرو نباید مکانی برای خودرویی به وزن دو تن باشد. مردم در جلوی یک فروشگاه یا آپارتمان محل زندگی خواهان وجود پارکینگ‌های شخصی برای پارک خودروهای خود - و چیزی بیش‌تر از آن - هستند، اما این موضوع در حال تغییر است. ما یک جامعه وابسته به خودروی شخصی بوده‌ایم اما مردم در حال درک این موضوع هستند که چگونه نداشتن خودروی شخصی و پارکینگ‌های مختص آن خودرو به نفعشان است.
