بررسی فیلم‌های گیرمو دل تورو از بدترین تا بهترین ـ قسمت اول

گیرمو دل تورو Guillermo del Toro مانند تمام کارگردانان نظریه‌پرداز، تمایل به تفرقه‌اندازی دارد. علی‌رغم شخصیت جذاب، خونگرم و اجتماع‌گرایش، فیلم‌های او می‌تواند طرفدارانش به دو گروه تقسیم کند؛ کسانی که فکر می‌کنند او یک نابغه است که عشق عمیق به سینما و به‌خصوص هیولاها را به وجود می‌آورد؛ و کسانی که فکر می‌کنند او بیشتر در پی تولیدات پرشکوه و جلال است که توانایی قرار دادن عناصر متضاد کنار هم را دارد اما کمتر قادر به ارائه یک داستان جذاب است.
من با دسته اول همراهم؛ مشتاقانه در انتظار فیلم‌های جدیدش و غرق شدن در دنیایی که می‌سازد.
اکنون که فیلم جدیدش «شکل آب» The Shape of Water بر پرده‌های سینماست، به عقب برگشتم و همه‌ی فیلم‌هایش را از بد به خوب رتبه‌بندی کرده‌ام. نظرات خود را با ما به اشتراک بگزارید و بگویید که شما فیلم‌هایش را چگونه رتبه‌بندی می‌کردید.
10 ـ «تقلید» Mimicتقریباً ناعادلانه است که این یکی را کلاً در لیست قرار دهیم. در تفسیر نسخه نهایی کارگردان، دل تورو اذعان داشته که این فیلم واقعاً دیدگاه او نیست و به‌شدت توسط تهیه‌کننده‌های استودیو مورد تسویه قرا گرفته است. به هر حال این فیلم در شکل نهایی خود یک فیلم ترسناک با کیفیت پایین است با ترکیبی از اشتیاق دل تورو به هیولاها.
سقوط و شکست «تقلید» از جایی شروع می‌شود که مخاطب واقعاً نمی‌تواند برای کاراکترها و سرنوشتشان اهمیتی قائل شود. یک تمِ جانبی و جذاب در فیلم وجود دارد که موقعیت انسان را در بالای زنجیره غذایی زیر سؤال می‌برد. در تصویر کلی هنوز هم دیدگاه دل تورو در پیدا کردن رابطه بین انسان و هیولا به چشم می‌خورد؛ اما هرگز به طور کامل در جای خود قرار نگرفته است. چون شما می‌توانید تمام اصلاحات که او مجبور به انجامشان شده است را ببینید. اگر دل تورو روزی بخواهد به «تقلید» برگردد و آن را با دیدگاه اصلی خود و بدون محدودیت بازسازی کند، من با خوشحالی به تماشای آن می‌نشینم حتی با اینکه هنوز از حشرات متنفرم و باعث چندشم می‌شوند.
9 ـ «تیغه 2» Blade IIمن از این فیلم بیشتر از آنچه انتظار داشتم خوشم آمد، بخصوص که اصلاً طرفداران فیلم اول آن (تیغه) نبودم. دل تورو اساساً به نرمی کل مجموعه را از نو راه‌اندازی کرد و آن را بر جهت اهداف خود منطبق کرد. او راهی پیدا کرد تا شخصیت بلید (با بازی ویسلی اسنایپس) را با قرار دادن او در تقابل با کاراکترهای مختلف، جذاب‌تر کند. این باعث اضافه شدن جنبه جدید و جذابی به فیلم می‌شود که همچنان به دنیای زیرزمینی خون‌آشام‌ها عمق بیشتری می‌دهد. او این کار را با آوردن تهدید بزرگ‌تر انجام می‌دهد؛ “ریپرها ” که دل تورو هنوز هم می‌تواند با آن‌ها احساس همدردی کند.
البته این فیلم هنوز هم عجیب و نامعمول است. شما می‌توانید از صحنه‌های اکشن آن و تیم بازیگری بزرگ‌ترش لذت ببرید اما هیچ وقت به عمقی که می‌توانست برود نمی‌رود. شاید این به خاطر محدودیت‌های ژانری آن باشد یا به‌سادگی، آن‌ها فقط زمان برای انجام همین میزان کار را داشته‌اند، حتی اگر آنچه فیلم انجام می‌دهد فقط پاک کردن دوباره و دوباره‌ی لانه ریپرها باشد.
این فیلمی است بسیار سرگرم کننده و به دل تورو اجازه می‌دهد که آزادانه چرخی در یک فیلم اکشن/ خون‌آشامی بزند. به همچنین «تیغه 2» فیلمی است که همیشه فراموش می‌کنم که بخشی از فیلموگرافی دل تورو است.
8 ـ «حاشیه اقیانوس آرام» Pacific Rimاین فیلمی است که من آن را در تئوری بیشتر از واقعیت دوست دارم. از یک طرف به نوعی جالب‌توجه و جذاب است که کمپانی‌های “لجندری ” و “یونیورسال ” پول زیادی دادند تا در علایق خود افراط کند و یک جنگ حماسی را بین یگرها (ربات‌هایی غول‌پیکر به شکل انسان که به‌وسیله دو خلبان که ذهنشان توسط رشته‌های عصبی به یکدیگر متصل می‌شود، هدایت می‌شدند) و کایجوها (هیولاهای فضایی) راه بی اندازد.
در سطح زیبایی‌شناسی، فیلم سرشار از نگاه طراحانه و منحصر به فرد دل تورو، هم در طراحی کایجوها و هم یگرها است. درحالی‌که کارگردانی پایین‌تر از دل تورو احتمالاً چیزی معمول‌تر و غیرخلاقانه‌تر ارائه می‌داد.
جایی که فیلم دچار لغزش و کاستی می‌شود در کاراکتر پردازیش است. حتی اگر هم چارلی هونام (در نقش رالیگ بکت) اجرایی به یادماندنی از خود ارائه می‌داد، فیلم هنوز هم با آرکی تایپ‌های مواجه است که به‌شرط اجرای فوق‌العاده بازیگرانش به یاد ماندنی می‌شوند و در غیر این صورت به طور کامل فراموش می‌شوند.
7 ـ «پسر جهنمی» Hellboyدر بازار غرق‌شده در سوپر قهرمان‌های امروز، ساخت فیلمی چون «پسر جهنمی» بسیار عادی به نظر می‌رسد؛ اما در سال 2004 زمانی که این فیلم اکران شد پا گذاشتن در این عرصه مانند رفتن به جنگ بود و این قابل‌تقدیر است که چقدر دل تورو موفق شده که به کمیکِ مایک مینگولا وفادار بماند. این قابل‌توجه است که نقش کاراکتر اصلی داستان توسط ران پرلمن هنرپیشه کهنه‌کار نقش‌های مکمل، ایفا شده است. (که به استادی هرچه تمام‌تر رفتار طبقه کارگری هِل بوی را به تصویر کشیده است). این بسیار چشمگیر است که دل تورو نیازی به جفنگ‌بافی درباره اصل و منشأ هِل بوی نداشته است یا به او قدرت‌های خاصی نداده تا او را بیشتر قابل‌درک کند.
اما در مبادله با این مسئله، هِل بوی دیگر ستاره فیلم خود نیست. نیاز به یک وکیل برای مخاطبان شخصیت جان میرز (با بازی روپرت اوانس) را به ما می‌دهد و کل داستان از دیدگاه او تعریف می‌شود. درنتیجه فیلم شبیه مبارزه‌ی کشتی‌گیری بین چیزهای عجیبی است که هِل بوی به مخاطب ارائه می‌کند و چیزهای “قابل‌درک‌تری ” که جان ارائه می‌دهد. «پسر جهنمی 2» که بسیار عالی‌تر از این فیلم است نشان می‌دهد که فقط باید به دل تورو اجازه دهید کار خودش را بکند.
6 ـ «کرونوس» Cronosهمانند اکثر فیلم‌های اول، باوجود اینکه مشکلات و دست پنجه نرم کردن کارگردان برای یافتن سبک خود در فیلم معلوم است، بازهم نمای کلی از آنچه دل تورو در آینده انجام خواهد داد را می‌توانید به‌راحتی مشاهده کنید. این فیلم داستان مرد پیر و مهربانی را دنبال می‌کند که ناخواسته به یک انگل رباتیک وصل می‌شود که برای استفاده‌کننده‌اش زندگیِ ابدی را به ارمغان می‌آورد اما در مقابل به خون احتیاج دارد. «کرونوس» چشم‌انداز آنچه دل تورو خواهد شد را نشان می‌دهد اما به همچنین مشکل ایجاد تعادل مناسب بین کمدی و تراژدی را دارد.
لحظاتی وجود دارد که «کرونوس» عمیقاً متأثرکننده و عاطفی است، به‌خصوص در نشان دادن تراژدی شخصیت اصلی‌اش که خواهان آنچه این دستگاه به او عرضه می‌کند نبوده اما در عین حال به قدرت آن معتاد شده است. در عین حال زمان‌های هست که به سمت کمدی وحشت می‌لغزد. یکی از چیزهایی که من در مورد دل تورو تحسین می‌کنم این است که حتی در احساساتی‌ترین فیلم‌هایش هم هرگز طنز را فراموش نمی‌کند؛ اما اینجا این کار را خامکارانه و غیرماهرانه انجام می‌دهد، گاهی اوقات کار می‌کند و گاهی اوقات دچار انحراف می‌شود. «کرونوس» شاید در میان بهترین فیلم‌های دل تورو نباشد اما هنوز هم یکی از جالب‌ترین فیلم‌های اول است.
همچنین بخوانید:
قوانین فیلم‌سازی گیرمو دل تورو

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.