«تولدت مبارک» برای ستاره ها؛ از «استیو جابز» تا «جاستین بیبر»

برترین ها: طی هفته ای که گذشت بسیاری از ستاره ها زادروزشان را جشن گرفتند: از آلن ریکمن بگیرید تا کشا. در اینجا نگاهی به نکات و حقایق جالب زندگی ستاره هایی که در هفته پیش به دنیا آمدند می اندازیم.

 

 

آلن سیدنی پاتریک ریکمن (Alan Rickman)، زاده 12 فوریه 1946 و درگذشته به تاریخ 14 ژانویه 2016، بازیگر و کارگردان انگلیسی بود که به واسطۀ بازی در طیف وسیعی از نقش ها در تئاتر و سینما شناخته می شود. ریکمن در آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک لندن آموزش دید و عضو انجمن بازیگران تئاتر سلطنتی شکسپیر بود و در تولیدات تئاتری کلاسیک و مدرن نقش آفرینی می کرد. اولین نقش مهم تلویزیونی خود را در سال 1982 بازی کرد، اما شانس بزرگ او نقش ویکنت والمونت در نسخۀ تئاتری «روابط خطرناک» در سال 1985 بود که برای آن نامزد دریافت جایزۀ تونی شد. ریکمن برای نقش آفرینی در نقش هانس گروبر در «جان سخت» و سوروس اسنیپ در مجموعه فیلم های هری پاتر بیشتر دیده شد.

 

 

دیگر نقش های ریکمن عبارتند از: داروغۀ ناتینگهام در «رابین هود: شاهزادۀ دزدان» که برای آن برندۀ جایزۀ بفتا برای بهترین بازیگر مرد نقش مکمل شد، جیمی در «صادقانه، دیوانه وار، عمیقاً»، کلنل براندون در «عقل و احساس» به کارگردانی انگ لی، نقش اصلی در «راسپوتین: بنده شریر سرنوشت» که برایش یک جایزۀ گلدن گلوب، یک جایزۀ امی و یک جایزۀ انجمن صنفی بازیگران به دنبال داشت، هری در «در واقع عشق»، پی اِل اوهارا در «ماجراجویی خیلی بزرگ»، دکتر آلفرد بلالوک در فیلم برندۀ امی «آفریدۀ خدا»، الکساندر دین در «در جستجوی کهکشان»، قاضی ترپین در اقتباس سینمایی نمایش موزیکال استیفن ساندهایم، «سوئینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت».

ریکمن در 14 ژانویۀ 2016 در سن 69 سالگی از بیماری سرطان درگذشت. آخرین نقش های وی سپهبد فرانک بنسن در تریلر «چشم در آسمان» و صداپیشگی ابسولم، کرم صد پا، در «آلیس آن سوی آینه» بودند.
ریکمن در سال 1965، در 19 سالگی ریما هورتن 18 ساله را ملاقات کرد که بعد ها عضو شورای حزب کارگر در شورای بخش کنزینگتون و چلسی لندن (2006-1986) و استاد اقتصاد در دانشگاه کینگستون شد. ریکمن در 2015 تأیید کرد که طی مراسمی خصوصی در نیویورک و در سال 2012 ازدواج کرده اند. آنها از سال 1977 تا 2016، سال مرگ ریکمن، با هم زندگی می کردند و هیچ فرزندی نداشتند.

در آگوست 2015 بود که ریکمن دچار سکتۀ مغزی جزئی شد که به تشخیص سرطان پانکراس منتهی شد. او این واقعیت را که مبتلا به سرطان در مرحلۀ پایانی است، از همه به جز نزدیک ترین کسانش پنهان کرد. وی در 14 ژانویه 2016 در 69 سالگی در لندن درگذشت. کمی بعد، طرفدارانش بنای یادبودی در زیر علامت «سکوی 9¾» در ایستگاه راه آهن تقاطع کینگ لندن بنا کردند. مرگ او را با مرگ همکارش، دیوید بووی، چهرۀ فرهنگی انگلیسی مقایسه می کنند؛ او نیز در همان سن ریکمن، چهار روز قبل از او، بر اثر سرطانی که از دیگران پنهان کرده بود، درگذشت.

 

 

 
پس از اعلام خبر مرگ ریکمن، یادبود هایی از طرف همبازی ها و هم دوره ای هایش در شبکه های اجتماعی منتشر شد؛ از آنجا که خبر بیماری او همگانی نشده بود، برخی افراد اظهار تعجب کردند و مثلاً رالف فاینس نوشت: «نمی توانم باور کنم او رفته است» و جیسون آیزاکس نیز نوشت: «من از خبرهای ناخوشایند گریزانم». جی کی رولینگ، خالق هری پاتر، ریکمن را «بازیگری برجسته و مردی شگفت انگیز» نامید. اما واتسون نوشت: «خیلی خوش شانسم که با چنین انسان و بازیگر خاصی کار کرده ام و وقت گذرانده ام. واقعاً دلم برای گفتگو هایمان تنگ خواهد شد.»

 

دنیل رادکلیف از وفاداری و پشتیبانی او قدردانی کرد: «کاملاً مطمئنم که او هر کاری در صحنه انجام دادم، چه در انگلیس و چه در امریکا، آمد و دید. او مجبور به این کار نبود.» اوانا لینچ گفت: «رویارویی با ریکمن در نقش اسنیپ ترسناک بود، اما در بقیۀ لحظات بسیار مهربان و بخشنده بود.» روپرت گرینت گفت: «حتی اگر او رفته باشد، من همیشه صدایش را خواهم شنید.» دارایی خالص آلن ریکمن 16 میلیون دلار برآورد شده است.     

 

استیون پل "استیو" جابز (Steve Jobs)، زادۀ 24 فوریۀ 1955 و درگذشته به تاریخ 5 اکتبر 2011، کارآفرین، تاجر، مخترع و طراح صنعتی آمریکایی بود. او از بنیانگذاران شرکت اپل، رئیس و مدیر ارشد این شرکت، مدیر ارشد اجرایی و سهامدار عمدۀ پیکسار، عضو هیأت مدیرۀ شرکت والت دیزنی بعد از استفاده این شرکت از پیکسار و بنیانگذار، رئیس و مدیر ارشد اجرایی شرکت کامپیوتر و نرم افزار نکست بود. جابز و یکی دیگر از بنیانگذاران اپل، استیو وزنیاک در سراسر دنیا پیشگامان انقلاب میکروکامپیوتر در سال های دهه هفتاد و هشتاد شناخته می شوند.

 

 

جابز در سان فرانسیسکو به دنیا آمد و به فرزندی پذیرفته شد؛ و طی سال های 1960 در منطقۀ خلیج سان فرانسیسکو بزرگ شد. در سال 1972، برای مدت کوتاهی به کالج رید رفت و پس از مدتی ترک تحصیل کرد. سپس در سال 1974 تصمیم گرفت به دنبال روشنگری و مطالعۀ آیین ذن بودایی به هند مسافرت کند. گزارش محرمانۀ اف بی آی در مورد جابز اعلام کرد وی در زمانی که در کالج به سر می برد از مواد مخدر غیر قانونی، ماری جوآنا و ال اس دی استفاده کرده است. او یک بار به یک گزارشگر گفت که مصرف ال اس دی «یکی از دو یا سه مورد مهمترین کارهایی است» که در زندگی انجام داده است.

جابز و وزنیاک در سال 1976 شرکت اپل را برای فروختن کامپیوتر شخصی وزنیاک، Apple I، تأسیس کردند. یک سال بعد، این دو یار رویاپرداز به خاطر Apple II، یکی از موفق ترین کامپیوتر های شخصی تولید انبوه شده، به شهرت و ثروت رسیدند. جابز در سال 1979، پس از بازدید از PARC، پتانسیل تجاری Xerox Alto را که با ماوس هدایت می شد و یک رابط کاربر گرافیکی (GUI) داشت، مشاهده نمود. این تجربه به توسعۀ ناموفق Apple Lisa در سال 1983 و به دنبال آن، موفقیت غیرمنتظرۀ مکینتاش در 1984 منجر شد. مکینتاش علاوه بر این که اولین کامپیوتر با تولید انبوه دارای GUI بود، با افزودن لیزررایتر اپل، اولین چاپگر لیزری برای نمایاندن گرافیک های برداری در سال 1985، ظهور ناگهانی صنعت چاپ رومیزی را اعلام کرد. در همین سال، بعد از یک مبارزۀ طولانی بر سر قدرت، جابز مجبور به ترک شرکت شد.

 

 

جابز پس از ترک اپل تعدادی از افرادش را جمع کرد تا نکست، شرکت توسعۀ سکوی رایانش، با تخصص در کامپیوتر های فوق پیشرفته برای آموزش عالی و بازار های تجاری، را تأسیس نماید. بعلاوه در سال 1986، با سرمایه گذاری در شاخه های فرعی بخش گرافیک های کامپیوتری لوکاس فیلم، شرکت فیلم سازی جورج لوکاس، به شروع توسعه صنعت جلوه های بصری کمک کرد. شرکت جدید او، پیکسار، در نهایت اولین فیلم انیمیشن تمام کامپیوتری، داستان اسباب بازی، را تولید کرد؛ رویدادی که تا حدی به خاطر حمایت مالی جابز امکان پذیر شد.

در سال 1997، شرکت های اپل و نکست ادغام شدند. ظرف چند ماه بعد از ادغام این شرکت ها، با احیای اپل در شرف ورشکستگی، جابز مدیر ارشد اجرایی شرکت سابق خود شد. او در آغاز سال 1997 با کمپین تبلیغاتی «متفاوت بیاندیشید»، از نزدیک با جاناتان آیو طراح همکاری کرد تا خط تولیداتی را توسعه دهند که پیامدهای فرهنگی گسترده تری داشته باشند: iMac، iTunes، iTunes Store، Apple Store، iPod، iPhone، App Store و iPad. Mac OS نیز، بر اساس سکوی NeXTSTEP نکست، با نام OS X نوسازی شد (سال 2016 دوباره OS Mac نامیده شد).

 

 

در سال 2003، یک تومور نورواندوکرین (غده ای عصبی) در پانکراس جابز تشخیص داده شد و او در 5 اکتبر 2011 به دنبال ایست تنفسی مربوط به تومور درگذشت. دارایی خالص استیو جابز در زمان مرگش 10.2 میلیارد دلار بود.

 

بانو الیزابت روزموند تیلور (Elizabeth Taylor)، بازیگر، تاجر و بشردوست انگلیسی-آمریکایی بود که در 27 فوریۀ 1932 به دنیا آمد و در 23 مارس 2011 درگذشت. وی کارش را از کودکی یعنی اوایل دهه 1940 آغاز کرد و یکی از محبوب ترین ستاره های سینمای کلاسیک هالیوود در سال های دهۀ 1950 بود. حرفه اش را با موفقیت تا سال های 1960 ادامه داد و برای باقی زندگی اش چهره مردمی مشهوری باقی ماند. مؤسسۀ فیلم آمریکا در سال 1999، وی را هفتمین زن از میان بزرگترین زنان افسانه ای پردۀ سینما نامید.

 

 

تیلور که از والدین ثروتمند و برجسته آمریکایی در لندن متولد شده بود، در سال 1939 به همراه خانواده اش به لوس آنجلس نقل مکان کرد و خیلی زود یک قرارداد فیلم با یونیورسال پیکچرز امضا کرد. اولین کار سینمایی او یک نقش کوچک در «هر دقیقه یک نفر متولد می شود» (1942) بود، اما شرکت یونیورسال بعد از یک سال به قرارداد او پایان داد. سپس با مترو گلدن مه‌یر (ام جی ام) قرارداد بست و نقش موفق خود را در «ولوت ملی» (1944) بازی کرد و به یکی از محبوب ترین ستاره های نوجوان این استودیو تبدیل شد. در اوایل سال های 1950، به نقش های بزرگسال قدم گذاشت و در کمدی «پدر عروس» (1950) بازی کرد و تحسین منتقدان را برای نقش آفرینی در درام تراژیک «مکانی در آفتاب» (1951) به دست آورد.

با این که یکی از سودآور ترین ستاره های ام جی ام بود، امیدوار بود در اواخر دهۀ 50 به کارش پایان دهد، زیرا از کنترل استودیو روی خودش بیزار شده بود و بسیاری از فیلم هایی را که به او سپرده می شد، دوست نداشت. از اواسط این دهه نقش های بهتری دریافت کرد که شروعش با درام حماسی «غول» (1956) بود و در سال های بعد در چندین فیلم موفق از نظر تجاری و از دید منتقدین، نقش آفرینی کرد. این فیلم ها شامل دو اقتباس سینمایی از نمایشنامه های تنسی ویلیامز، «گربه روی شیروانی داغ» (1958) و «ناگهان، تابستان گذشته» (1959)؛ تیلور برای فیلم «ناگهان تابستان گذشته» برندۀ جایزۀ گلدن گلوب برای بهترین بازیگر زن شد.

 
با این که نقشش را در «باترفیلد 8» (1960)، آخرین فیلمش برای استودیوی ام جی ام، دوست نداشت، برای بازی در این فیلم برندۀ اسکار بهترین بازیگر زن شد. بعد از آن برای بازی در نقش اصلی در فیلم تاریخی حماسی «کلئوپاترا» (1963)، پرهزینه ترین فیلم ساخته شده تا آن تاریخ، مبلغ بی سابقۀ یک میلیون دلار دریافت کرد. در طی فیلمبرداری، تیلور و همبازی اش ریچارد برتون رابطه ای را آغاز کردند که منجر به رسوایی شد.

آنها رابطه شان را ادامه دادند و برای اولین بار در 1964 با هم ازدواج کردند. آنها که توسط رسانه ها «لیز و دیک» نامیده می شدند، با هم یازده فیلم بازی کردند، از جمله «آدم های خیلی مهم» (1963)، «مارماهی کوچک» (1965)، «رام کردن زن سرکش» (1967)، و «چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد؟» (1966). تیلور بهترین ارزیابی های زندگی حرفه ای خود را برای وولف دریافت کرد و برای نقش آفرینی در این نقش برندۀ دومین اسکار و چندین جایزۀ دیگر شد.

 

 

 

بازیگری تیلور در اواخر دهۀ 60 رو به زوال گذاشت، هر چند تا اواسط دهۀ 70 به بازی ادامه داد و بعد از آن روی حمایت از حرفۀ ششمین همسرش سناتور جان وارنر تمرکز کرد. در سال های 1980، در اولین نقش های مهم تئاتری خود و چندین سریال و فیلم تلویزیونی ظاهر شد و اولین فرد مشهوری بود که یک برند عطر راه اندازی کرد. تیلور همچنین یکی از اولین مشاهیری بود که در فعالیت های مربوط به ایدز شرکت کرد. او یکی از بنیانگذاران پژوهشگاه آمریکایی ایدز در سال 1985 و بنیاد ایدز الیزابت تیلور در سال 1991 بود. از اولین سالهای دهۀ 90 تا زمان مرگش، وقت خود را صرف کارهای بشردوستانه کرد. از او چندین بار به خاطر کارهایش تقدیر شد، از جمله نشان ریاست جمهوری شهروندی را دریافت کرد.

زندگی شخصی تیلور در طول زندگیش موضوع توجه مداوم رسانه ها بود. او هشت بار با هفت مرد (دو بار با ریچارد برتون) ازدواج کرد، بیماری های سختی را تحمل کرد و سبک زندگی اعیانی داشت که شامل جمع آوری یکی از گرانقیمت ترین مجموعه های جواهر نیز می شد. در سال 2011، پس از سالهای طولانی بیماری، تیلور در سن 79 سالگی در اثر نارسایی احتقانی قلب درگذشت. دارایی خالص الیزابت تیلور 600 میلیون دلار برآورد شده است.
    

کیت رونی مارا (Kate Mara) زاده 27 فوریۀ 1983، بازیگر آمریکایی است. وی در درام سیاسی نتفلیکس به نام «خانۀ پوشالی» در نقش زویی بارنز و در سریال «24» محصول فاکس تی وی در نقش تحلیلگر کامپیوتر، شری راتنبرگ، بازی کرد. در سال 1999، اولین فیلم سینمایی اش «قلب های تصادفی» را کار کرد. او در «کوهستان بروکبک» (2005)، «ما مارشال هستیم» (2006)، «تیرانداز» (2007)، «ترنس سیبرین» (2008)، «سنگ سرنوشت» (2008)، «جادۀ باز» (2009)، «برتری» (2014)، «چهار شگفت انگیز» (2015) در نقش سوزان «سو» استورم، زن نامرئی، «مریخی» (2015) و «مورگان» (2016) ظاهر شده است. او همچنین در سال 2011، در مینی سریال «داستان ترسناک آمریکایی: خانۀ قتل» در نقش هیدن مک کلین بازی کرد.

 

 

در سال 2017، مارا در نقش اصلی فیلم «مگان لیوی» ظاهر خواهد شد این فیلم روز نهم ژوئن 2017 به نمایش در خواهد آمد. او همچنین در فیلم «مرسی» به عنوان تهیه کننده و بازیگر نقش اصلی در کنار الن پیج کار خواهد کرد.

 

 

 

مارا از سال 2010 تا 2014 با مکس مینگلا بازیگر انگلیسی رابطه داشت. از اواخر سال 2015 با همبازی اش در «چهار شگفت انگیز»، جیمی بل، رابطه ای آغاز کردند و در ژانویۀ 2017 نامزد شدند. در حال حاضر در لوس آنجلس و نیویورک سیتی زندگی می کند و از رژیم غذایی گیاهی و تمرین های ورزشی منظم برای حفظ تناسب اندام خود بهره می برد. او گفته: «من سخت عاشق حیوانات هستم. گیاهخوار بودن برایم بسیار خوب بوده و حالم هرگز بهتر از این نبوده است.» دارایی خالص کیت مارا 10 میلیون دلار برآورد شده است.

 

خاویر آنخل انسیناس باردم (Javier Bardem) زاده 1 مارس 1969، بازیگر اسپانیایی اهل جزایر قناری است. باردم در سال 2007، جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای ایفای نقش قاتل روان پریش، آنتون چیگور، در فیلم «جایی برای پیرمردها نیست» کار برادران کوئن دریافت کرد. او برای نقش آفرینی در فیلم هایی مثل «خامون، خامون»، «گوشت زنده»، «دهان به دهان»، «دوشنبه ها در آفتاب»، «دور از ساحل» و « اسکای فال» که برای آن نامزد دریافت جایزۀ بفتا و جایزۀ انجمن بازیگران سینما (SAG)، برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

 

 

باردم همچنین یک جایزۀ انجمن بازیگران سینما، یک بفتا، هفت جایزۀ گویا، دو جایزۀ فیلم های اروپایی، یک جایزۀ بهترین بازیگر مرد در کن و دو جام وُلپی در ونیز برده است. خاویر اولین اسپانیایی است که نامزد اسکار (بهترین بازیگر مرد، سال 2000، برای «پیش از آغاز شب») شده و همینطور اولین اسپانیایی است که برندۀ این جایزه شده است. او سومین نامزدی اسکار و دومین نامزدی بهترین بازیگر مرد را برای فیلم «بیوتیفول» دریافت کرد.   

 

 

در سال 2017 در سه فیلم «دزدان دریایی کاراییب: مردان مرده قصه نمی گویند» در نقش آرماندو سالازار، «مادر» به کارگردانی دارن آرونوفسکی و «اسکوبار» در نقش پابلو اسکوبار، سلطان مواد مخدر کلمبیا، ظاهر خواهد شد. زبان مادری اش اسپانیایی است و انگلیسی را نیز روان صحبت می کند. او طرفدار موسیقی هوی متال است و تمایل ویژه ای به گروه AC/DC دارد. باردم نمی تواند رانندگی کند، در فیلم ها فقط پشت فرمان می نشیند و خودش را مدام «کارگر» می نامد نه بازیگر. در ماه مه سال 2011، باردم با یکی از بنیانگذاران پروژۀ Enough، جان پرندرگست، برای آگاهی بخشی در مورد مواد معدنی مورد مناقشه در کنگوی شرقی گروهی تشکیل داد.
 در سال 2007، باردم و همبازی اش در «ویکی کریستینا بارسلونا»، پنه‌لوپه کروز، رابطه شان را آغاز کردند و در سال 2010 در باهاما ازدواج کردند. آنها یک پسر و یک دختر دارند. دارایی خالص خاویر باردم 20 میلیون دلار برآورد شده است.

 

 

 

جاستین درو بیبر (Justin Bieber) زاده 1 مارس 1994، خواننده و ترانه سرای کانادایی است. بعد از این که یک استعدادیاب در سال 2008 او را از طریق ویدیوهایش در یوتیوب کشف کرد و با شرکت RBMG قرارداد بست، بیبر اولین آلبومش My World را در اواخر سال 2009 منتشر کرد. او در آمریکا گواهی پلاتین ضبط موسیقی را به دست آورد. اولین هنرمندی بود که هفت آهنگ از اولین آلبومش در میان صد آهنگ برتر بیلبورد قرار گرفت. بیبر اولین آلبوم استودیویی بلند خود، 2 My World، را در 2010 منتشر کرد. ترانه اول این آلبوم در چندین کشور آهنگ شماره یک یا نزدیک به یک بود.

 

 

به دنبال انتشار اولین آلبومش، اولین تور خود، یعنی تور My World، را اجرا کرد، آلبوم های ریمیکسMy Worlds Acoustic وNever Say Never  و فیلم سه بعدی زندگی نامه-کنسرت Justin Bieber: Never Say Never را منتشر کرد. او دومین آلبومش، Under the Mistletoe، را در نوامبر 2011، زمانی که در رأس جدول بیلبورد بود، منتشر کرد. سومین آلبوم استودیویی اش، Believe، در 2012 منتشر شد. چهارمین آلبوم استودیویی او Purpose، با موفقیت تجاری در نوامبر 2015 منتشر شد و سه آهنگ شماره یک از دل آن بیرون آمد: ,What Do You Mean? Sorry و Love Yourself. فروش آلبوم ها و تک آهنگ های او در آمریکا جمعاً به 44.7 میلیون دلار رسید. تخمین زده شد او 100 میلیون آلبوم و تک آهنگ فروخته است که این امر او را به یکی از پرفروش ترین هنرمندان موسیقی جهان تبدیل کرد.

 

 

 

بیبر جوایز زیادی دریافت کرده است، از جمله جایزۀ موسیقی آمریکا برای هنرمند سال در سال های 2010 و 2012. در حرفه خود، سه بار نامزد جایزۀ گرمی شده و سرانجام در مراسم سال 2016، به خاطر بهترین رقص برای ترانۀ Where Are Ü Now، آن را به دست آورده است. او سه بار، در سال های 2011، 2012 و 2013، توسط مجلۀ فوربس در میان 10 نفر اول قدرتمند ترین افراد مشهور جهان قرار گرفته است. او همچنین اولین هنرمندی است که مجموع بازدید از ویدیوهایش در Vevo از 10 میلیارد گذشت. دارایی خالص جاستین بیبر 200 میلیون دلار برآورد شده است.

 

 

 

جنسن راس اکلس (Jensen Ackles)، زاده 1 مارس 1978، بازیگر و کارگردان آمریکایی است که به خاطر نقش هایش در تلویزیون، اریک برادی در «روزهای زندگی ما» که برایش چندین نامزدی جایزۀ امی به دنبال داشت، همچنین الک/X5-494 در «فرشتۀ تاریکی» و جیسون تیگ در «اسمال ویل» شناخته شده است. او در نقش اصلی فیلم سه بعدی پرفروش «ولنتاین خونین من» و در نقش جیسون تاد در فیلم انیمیشن محبوب «بتمن: زیر شنل قرمز» نیز نقش آفرینی کرده است. او در نقش دین وینچستر در سریال «سوپرنچرال» از 2005 تا 2015 روی آنتن شبکه سی دبلیو بود.

 

 

اکلس در دالاس تگزاس به دنیا آمد، مادرش دانا جون و پدرش راجر اکلس است که او نیز بازیگر است. یک خواهر و یک برادر دارد. اکلس در ابتدا قصد داشت در دانشگاه فنی تگزاس، در رشته پزشکی ورزشی تحصیل کند و فیزیوتراپیست شود، اما به لوس آنجلس رفت و کار بازیگری را شروع کرد.

اکلس بعد از انجام مدلینگ جسته و گریخته از سن چهار سالگی، در سال 1996 شروع به تمرکز روی حرفه بازیگری کرد. قبل از پیوستن به گروه «روزهای زندگی ما» (1997) در چند سریال به عنوان بازیگر مهمان ظاهر شد. در سال 1998، جایزۀ  Soap Opera Digestرا برای بهترین بازیگر مرد تازه وارد کسب کرد و در ادامه سه بار (در سال های 1998، 1999 و 2000) نامزد دریافت جایزۀ بهترین بازیگر جوان در سریال درام برای بازی در «روزهای زندگی ما» شد.

 

 

اکلس در سال 2000 از این سریال جدا شد و در مینی سریال «بلوند» دربارۀ زندگی مریلین مونرو ظاهر شد. در ابتدای ساخت سریال «فرشتۀ تاریکی» او به عنوان بازیگر مهمان نقش بن، یک قاتل زنجیره ای، برادر شخصیت اصلی مکس (جسیکا آلبا) را داشت این شخصیت در همان قسمت مرد، اما اکلس در فصل دوم در نقش همزاد عاقل بن، الک، به سریال بازگشت.

تا زمان توقف سریال در سال 2002 با گروه باقی ماند. پس از آن، بعد از بازی در چند سریال، یک نقش اصلی در فیلم «بلعیدن» بر عهده گرفت که در آن پدرش آلن اکلس نقش پدر شخصیت اکلس، جیک گری، را بازی کرد. در سال 2007، اکلس نقش پریستلی را در کمدی مستقل «قهرمان ده اینچی» بازی کرد که فیلم موفقی بود و اکلس برای خلق لحظات کمیک در نقش خود بسیار تحسین شد.

او در ژوئن 2007 در کنار لو دایموند فیلیپس در «چند مرد خوب» در تگزاس به روی صحنه رفت. اکلس برای این نقش که اولین نقش حرفه ای اش در تئاتر نیز بود، تحسین های فراوانی دریافت کرد. در تابستان 2008، او در جمع بازیگران بازسازی فیلم «ولنتاین خونین من» به شکل سه بعدی ظاهر شد، که در ژانویۀ 2009 در سطح ملی به نمایش در آمد.

 

 

 

در تابستان 2010، اکلس به جای شنل قرمز (جیسون تاد) در فیلم انیمیشن «بتمن: زیر شنل قرمز» صداپیشگی کرد. همچنین در بازی «ترون: تحول» برای شخصیت گیبسون صداپیشگی کرد.
اکلس در نوامبر 2009، بعد از سه سال ارتباط، با دانیل هریس، (ژیمناست، مدل و بازیگر) نامزد شد. آنها در مه 2010 در دالاس تگزاس ازدواج کردند و بعدها صاحب سه فرزند، یک دختر 4 ساله و یک پسر و دختر دوقلوی یک ساله، شدند. دارایی خالص جنسن اکلس 10 میلیون دلار برآورد شده است.

 

کشا رز سبرت (Kesha) زاده 1 مارس 1987، خواننده، ترانه سرا و رپر آمریکایی است. او در 2005، با شرکت تهیه کنندۀ موسیقی Kemosabe Records با مدیریت دکتر لوک قرارداد بست. اولین موفقیت او در اوایل سال 2009 بود، بعد از این که در تک آهنگ شماره یک رپر آمریکایی، فلو ریدا، یعنی Right Round ظاهر شد. اولین آلبوم او Animal و اولین اجرای بلندش، Cannibal، در 2010 منتشر شدند. موسیقی و تصویر کشا با قرار گرفتن آلبوم اولش در رتبۀ اول در آمریکا، او را به موفقیت تجاری آنی رساند. همچنین دو تک آهنگ شماره یک، Tik Tok وWe R Who We R، و یک سری از تک آهنگ هایش، در میان 10 آهنگ برتر انتشار دوبارۀ آنها را در پروندۀ خود دارد.

 

 

 

همزمان او به نوشتن ترانه برای دیگر خوانندگان ادامه داد، از جمله Till the World Ends برای بریتنی اسپیرز. دومین آلبوم استودیویی او ، Warrior، در 2012 منتشر شد و هشتمین تک آهنگ او در میان 10 آهنگ برتر، Die Young و نهمین و دهمین آهنگ او در میان 40 آهنگ موفق، C'Mon و  Crazy Kids، از این آلبوم به وجود آمدند. Tik Tok با فروش بیش از14 میلیون واحد بین المللی، جزء پرفروش ترین تک آهنگ های دیجیتال دنیا قرار دارد.
کشا که از سبک های مختلف موسیقی الهام گرفته است، بیشتر تحت تأثیر موسیقی سال های 1980 است؛ مدونا، کویین و بک بر موسیقی او تأثیر گذاشته اند.

 

او بعد از آزمودن سبک های کانتری، پاپ راک و الکترونیک، موسیقی الکترونیک را ادامه داد. موسیقی او از نظر موضوعی، معمولاً به فرار از واقعیات زندگی، مهمانی، فردگرایی، لحظات فراطبیعی، شورش و اعتراض می پردازد. او چندین بار نامزد و برنده جایزه شده است، برای مثال در سال 2010، برندۀ جایزۀ موسیقی اروپا MTV برای بهترین اجرای جدید شد. بنا به گزارش ها، او از نوامبر 2013 بیشتر از 33 میلیون نسخه (آلبوم، آهنگ و رینگ تن) در ایالات متحده و 60 میلیون نسخه در سراسر دنیا فروش داشته است.

 

 

از سال 2013، بازده ثبت شدۀ او کم شد؛ دلیل آن نزاع قانونی با تهیه کنندۀ پیشینش دکتر لوک بود که طی آن مجموعه ای از دادخواهی ها بین دو طرف تبادل شده است. کشا دکتر لوک را به سوء استفادۀ فیزیکی و احساسی و تبعیض شغلی متهم کرد، در حالی که دکتر لوک ادعای نقض قرارداد و افترا از سوی کشا داشت. کشا در حین کشمکش حقوقی هیچ کار انفرادی استودیویی منتشر نکرد، اما به اجرای زنده ادامه داد و به عنوان خوانندۀ مهمان با چند هنرمند از جمله زد، بن فولدز و فلمینگ لیپس همکاری کرد.    

 

 

در 3 ژانویۀ 2014، کشا مرکز درمانی تیمبرلاین نولز، یک مرکز توانبخشی در لیمونت ایلینوی برای درمان سوء تغذیه مراجعه کرد. مادر او تأیید کرد که اختلالی که کشا از آن رنج می برد پرخوری عصبی است و از زمان امضای قرارداد با آن درگیر است. او همچنین اظهار کرد که دکتر لوک بخشی از دلیل ابتلای او به این اختلال است، زیرا دکتر لوک بعد از امضای قرارداد، با تشبیه بدن کشا به یخچال، توصیه به کم کردن وزن کرده بود. او تأکید کرد که این کار دکتر لوک باعث بدتر شدن وضعیت اختلال او شد. کشا درمان خود را در مارس 2014، بعد از گذراندن دو ماه در این مرکز کامل کرد. دارایی خالص کشا 40 میلیون دلار برآورد شده است.