آیا ظاهر یک سیاستمدار روی تصویری که در ذهن رأی دهندگان می‌سازد تاثیرگذار است؟ در اینجا به 10 مورد در تاریخ مد می‌پردازیم که شاید بد نباشد سیاستمداران، پیش از انتخاب لباس جدید، خود به آن‌ها دقت کنند.
یقه گشاد ژاکی اسمیت
ژاکی اسمیت، اولین وزیر کشور زن بریتانیا، بخاطر یقه گشاد پیراهنش مورد انتقاد شدید روزنامه‌هایی قرار گرفت که آن را بیش از اندازه باز می‌دانستند. این باعث شد که او در برنامه زنان بی‌بی‌سی اعلام کند که روزنامه نگاران بیش از اندازه «غرق» نحوه پوشش او شده‌اند و باید «خودشان را اصلاح کنند.»
لارا بیتز، که کارزار «چالش جنسی روزمره» را اداره می‌کند، نگران است که این نوع اظهارنظرها ادامه پیدا کند. او می‌گوید: «وقتی یک زن جوان می‌بیند که یک سیاستمدار زن به خاطر ظاهرش مورد حمله قرار می‌گیرد و سیاستمداران مرد را جدی می‌گیرند و درباره سیاست‌هایش بحث می‌کنند، این پیام را دریافت می‌کند که سیاست کار او نیست و اگر او وارد دنیای سیاست شود، ظاهر او دائماً زیر ذره‌بین افکار عمومی خواهد بود.» بیتز مطمئن است که وقتی پای نحوه پوشش در میان باشد، سیاستمداران زن و مرد قطعاً با معیارهای متفاوتی سنجیده می‌شوند.
او می‌گوید: «کافی است که به پوشش خبری یک کابینه جدید یا کنفرانس حزبی، نگاه کنید تا ببینید که گزارش رسانه‌ها درباره سیاستمداران مرد به ایده‌ها و سیاست‌های آن‌ها معطوف است و برای زنان در بیشتر موارد به مو و کفش آن‌ها فروکاسته می‌شود.»
بانوی لیبرال دموکرات شرلی ویلیامز، که اولین بار در سال 1964 وارد مجلس عوام شد، نیز این گفته را تأیید می‌کند. او در گذشته گفته بود که خبرنگاران بیش از اندازه به آرایش موی او می پردازند. او می‌گوید: «نحوه پوشش زنان، نحوه نشستن زنان و لباسی که میپوشند، چیزی است که مطبوعات بیش از همه به آن می پردازند. در مورد مردان تقریباً هرگز چنین چیزی دیده نمی‌شود. تقریباً هیچ زن نماینده ای نیست که مطبوعات به اینکه چه لباسی می پوشد و قیافه و هیکل اش چگونه است نپردازند.»
دکتر کارولین میر، استاد روان‌شناسی در کالج مد لندن، معتقد است که شواهد عینی برای اثبات ادعای وجود معیارهای دوگانه وجود دارد. او به نظرسنجی هافینگتون پست در سال 2012 درباره خوشپوش ترین سیاستمداران زن و مرد اشاره می‌کند، که در آن تعداد آرای زنان سه برابر بیش از مردان بود و چنین نتیجه‌گیری می‌کند: «پوشش زنان توجه رسانه ای بیشتری به خود جلب می‌کند، و معمولاً آن‌ها بیشتر بر اساس آن مورد قضاوت قرار می‌گیرند.»
گروهی دیگر معتقدند که این تفاوت دلایل دیگری دارد که به تبعیض جنسی مربوط نیست. به گفته خانم هاردمن «به عنوان یک قاعده کلی، لباس‌های زنان جذاب‌تر است و توجه‌ها به چیزی جلب می‌شود که جذاب‌تر است.»
خانم مک لئود می‌گوید که با وجود تفاوت در میزان توجه، راه‌هایی برای عدم جلب توجه هم وجود دارد. او می‌گوید: «کت و کراوات پوشیدن جای کمی برای خطا کردن باقی می‌گذارد. برای سیاستمداران زن هم همینطور است. اگر لباس ساده‌ای بپوشید، کمتر درباره آن نظر می‌دهند.»
تی شرت پولوی آبی دیوید کامرون
در حالی که مایکل فوت بخاطر دور شدن بیش از اندازه از معیار مورد انتقاد قرار گرفته بود، دیوید کامرون بخاطر محافظه کار بودن بیش از حد در انتخاب لباس خود در تعطیلات مورد انتقاد قرار گرفته است.
شما چه در توسکانی باشید و چه در تورکی، انتخاب لباس شما از اظهارنظرها در امان نیست – حتی اگر ساده‌ترین چیز را بپوشید، تی شرت پولوی تیره رنگ. روزنامه دیلی تلگراف در تحلیل پوشش اوقات فراغت معروف دیوید کامرون می‌نویسد که او دچار «روزمرگی سلیقه ای» شده است.
روزنامه دیلی میرور هم مجموعه‌ای طنز از «کارت پستال» های تعطیلات دیوید کامرون را چاپ کرده که تی شرت مذکور نقش پررنگی در آن‌ها دارد.
خانم هاردمن در این مورد توجه رسانه‌ها را از توجه افکار عمومی تفکیک می‌کند. او می‌گوید: «کمد لباس دیوید کامرون پر است از تی شرت های پولوی تیره رنگ، چون این امن ترین لباس برای عکس‌های تعطیلات است.
آن‌ها بیش از اندازه به لباسشان توجه می‌کنند، چون می‌دانند که این برای سردبیرهای تصویری روزنامه‌ها مهم است، ولی احتمالاً اهمیت این موضوع برای سردبیرهای تصویری خیلی بیش از مردم عادی است.»
شعار روی تی شرت کارولین لوکاس
نسخه سال 2004 کتاب آئین نامه پارلمان می‌گوید: «اعضا اجازه ندارند که در درون ساختمان از تزئینات استفاده کنند. پوشیدن لباس و نشان های نظامی درون سالن با رسم دیرینه پارلمان در تناقض است.»
همین رسم دیرینه بود که باعث شد کارولین لوکاس، نماینده حزب سبز، بخاطر پوشیدن تی شرتی که روی آن نوشته شده بود «صفحه سه بس است» در یکی از جلسات در وستمینستر هال، مورد انتقاد شدید قرار بگیرد.
کتاب راهنمای رسوم پارلمان به چند مورد اشاره می‌کند که در آن‌ها نماینده ای «درباره پوشش رسمی مردان، یعنی کت و کراوات، استثناء قائل شده است.» ژانت فوکس، نماینده سابق حزب محافظه کار، تأکید می‌کند که نمایندگان پارلمان همیشه باید به نحوه پوشش خود توجه می‌کرده اند. نانسی استور، اولین نماینده زن پارلمان، فقط لباس‌هایی با رنگ‌های هماهنگ می‌پوشید – پیراهن سفید با ژاکت سیاه یا خاکستری – تا با همقطاران مرد خود «همرنگ» شود.
در آن زمان، مجلس عوام از همه نظر مکانی یک‌دست تر بود. کت و شلوار مد روز بود، ولی یکی از سخنگویان فعلی مجلس عوام می‌گوید که قوانین پوشش در این مجلس همیشه مبهم بوده است و هنوز هم اینچنین است.
مردان اجازه ندارند که در سالن هنگامی که کلاه بر سر دارند نطق کنند. با این حال تا سال 1998، نمایندگان در هنگام رأی گیری باید کلاه بر سر می گذاشتند و به همین منظور و برای احتیاط همیشه یک کلاه سیلندری با خود به همرام می آوردند.
خانم فوکس همیشه آماده بوده تا در صورت زیر پا گذاشتن این رسوم، به نمایندگان هشدار دهد. او تعریف می‌کند که یک بار در جلسه‌ای در یک روز گرم تابستانی، نمایندگان حاضر تصمیم گرفتند کت های خود را درآورند – این کار در صورت اجازه رئیس جلسه مجاز است.
آن‌ها سپس آستین های خود را نیز بالا زدند. این کار از نظر او بر خلاف مقررات بود و باعث شد که او به آن‌ها تذکر دهد.
کلاه پارچه ای کر هاردی
کر هاردی، اولین نماینده حزب کارگران مستقل در پارلمان، در هنگام ورود خود به مجلس عوام در سال 1892 سروصدای زیادی بپا کرد. روزنامه تایمز نوشت: «او با یک کلاه پشمی رنگی روی سرش وارد پارلمان شد. با این حال فوراً به او تذکر داده شد و به محض اینکه متوجه شد که مقررات پارلمان را نقض کرده، کلاهش را برداشت.»
سیاستمداران مشهور چگونه لباس میپوشند؟
کلاه او به این دلیل خلاف مقررات تشخیص داده شد که نمایندگان دیگر کلاه سیلندری بر سر می گذاشتند. با اینکه آقای هاردی در این مورد از مقررات پیروی کرد، ولی همچنان بخاطر کت پشمی اش در بین کت های پارچه ای سیاه نمایندگان دیگر، انگشت نما بود. این واقعه باعث شد تا منش سیاسی او «سوسیالیسم کلاه پارچه ای» نام بگیرد.
پارلمان در دوره مدرن نیز یاغی های خود را داشته است – جان برکو اولین نماینده ای بود که اصرار داشت تا بجای ردای سنتی سیاه و سفید پارلمان، کت غیررسمی بپوشد. گوردون براون نیز با زیر پا گذاشتن آداب رسمی در مهمانی شام شهردار لندن، توجه‌ها را به خود جلب کرد.
او به جای لباس رسمی با کت غیررسمی به این مراسم آمده بود، ولی نهایتاً در سال 2007 و به عنوان نخست وزیر، با کوتاه آمدن از موضع خود، با کت و شلوار «پنگوئنی» به این مراسم رفت.
کت و شلوار سفید مارتین بل
مارتین بل، کت و شلوار سفید شاخص خود را اولین بار به عنوان خبرنگار بی‌بی‌سی در طول جنگ 10 روزه اسلوونی در سال 1991 بر تن کرد. چنان که او در کتاب خاطرات خود، «در مسیر خطر»، می‌نویسد این راهی بود برای تأکید بر جایگاه خود به عنوان یک فرد غیرنظامی. او می‌نویسد: «پوشیدن این کت و شلوار یک اظهار موضع بود: این فرد دیگر عضو هیچ ارتشی نیست.»
کت و شلوار او در سال 1997، هنگام اعلام نامزدی برای نمایندگی تاتن در پارلمان بعنوان نماینده مستقل «ضد فساد»، دوباره به کمک او آمد. هدف او برکنار کردن نماینده محافظه کار، نیل همیلتون، بود که به دریافت پول در ازای پرسش از وزرا در مجلس عوام متهم شده بود. پس از برنده شدن او با 11 هزار رأی، کت و شلوار سفید او به نمادی از صداقتش بدل شد.
این نمونه خوبی از هم عرض شدن یک نماینده پارلمان با لباسش است. در این مورد، دکتر مر، استاد کالج مد لندن، می‌گوید که نه تنها ظاهر این سیاستمدار بر تصور رأی دهندگان تأثیر می‌گذارد، که می‌تواند بر رفتار خود سیاستمدار نیز اثرگذار باشد.
او می‌گوید: «لباسی که ما می پوشیم بر ادراکی که از خود داریم اثرگذار است. در واقع ممکن است که پوشیدن لباس رسمی، بر رفتار و گفتار فرد نیز تأثیر بگذارد و آن را رسمی تر کند.»
